“Λέω”, η φώτο θα γίνει αφίσα!

Ο Μανώλης Σαρρής αποχαιρετάει μέσω του blog του στο Gentikoule τον Λεωνίδα Καμπάνταη και του στέλνει… sms για την φωτογραφία του θέματος.

Με τον Καμπάνταη είχα αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση από τις πρώτες ημέρες που το όνομα του ακουγόταν για τον ΟΦΗ. Στα πλαίσια του ρεπορτάζ και μιλώντας μαζί του για να δω αν “παίζει” για τον ΟΦΗ, άκουγα έναν τύπο που κ%$#%# για να παίξει στον ΟΦΗ. Όχι, ότι είχε ιδιαίτερες σχέσεις με την ομάδα.

Αλλά το μέγεθος του ΟΦΗ, το όνομα του και ο κόσμος ήταν στοιχεία που τον πώρωναν και τον έφτιαχναν για να έρθει στην Κρήτη. Ακόμα και όταν τον ρωτούσα για το αν νιώθει επιφυλακτικός απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ομάδα, εκείνος μου έλεγε “όποιος έρχεται στον ΟΦΗ και πιστεύει ότι θα γίνει πλούσιος είναι βλάκας”.

Ο ίδιος τελικά ήρθε στον ΟΦΗ για να αποδείξει την αξία του. Να δείξει ότι δεν τον “τελείωσε” ο Μπέος και ότι γούσταρε να φορέσει τα ασπρόμαυρα. Τα φόρεσε και έκανε “παπάδες” από την ημέρα που ήρθε. Τα γκολ του, σκέτοι βαθμοί έφεραν μεγάλες νίκες και καλά αποτελέσματα. Ακόμα και το καλοκαίρι στα πλέι οφ – παρωδία, ο ίδιος με τα γκολ και τις εμφανίσεις του, οδήγησε τον ΟΦΗ στην γη της επαγγελίας.

Ο κόσμος θα τον θυμάται πάντα σαν έναν ποδοσφαιριστή που στους χαλεπούς καιρούς της Β’ Εθνικής τα έδωσε όλα, κάθε ικμάδα των δυνάμεων του.

Και βέβαια θα τον θυμάται για τον τρόπο με τον οποίο πανηγύρισε την γκολάρα που έβαλε στο ματς με τα Γιάννενα! Αυτός ο πανηγυρισμός θα μείνει στο μυαλό μας, όσα χρόνια και αν περάσουν…

Στον 1, 5 χρόνο που ήταν στην Κρήτη, όλοι είχαν να λένε τα καλύτερα λόγια για τον Καμπάνταη. Ένα παιδί που δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα, πάντα ήταν με το χαμόγελο στα χείλη αλλά και αισιόδοξος ότι η ομάδα θα πετύχει τον στόχο της.

Αισιόδοξος, με μεγάλο -καλοπροαίρετα πάντα – εγωισμό, κατάλαβε ίσως ότι φέτος δεν θα έπαιρνε μεγάλο χρόνο συμμετοχής λόγω του Παπάζογλου και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αισθανόταν μια “παγωμάρα” αποφάσισε να φύγει…

Ο ίδιος θα μείνει πάντα φίλος και αγαπημένο πρόσωπο των οπαδών του ΟΦΗ…

Άλλωστε, όποιος φοράει τα “ασπρόμαυρα” και προσφέρει, δεν ξεχνιέται κ’ εύκολα!