Politica 89.8
Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.
Αντιλαμβάνομαι πως βρισκόμαστε σε μια περίοδο που η προσμονή, η αδημονία, η ανυπομονησία και όλα αυτά τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν 30 μέρες πριν την μεγαλύτερη μέρα, που εμείς έχουμε ζήσει, είναι άπειρα και ατελείωτα.
Όμως επειδή βλέπω πως επικρατεί ένας πανικός και έλλειψη ψυχραιμίας, που πηγάζει μέσα από όσα διαβάζω στα social media, παίρνω την πρωτοβουλία να γράψω μερικά πράγματα για να ηρεμήσω λίγο την κατάσταση.
Όχι ότι θα επηρεάσω καταστάσεις, ούτε θα πω στον οποιονδήποτε τι και πως θα πάει στην Αθήνα, δεν το θέλω και δεν είναι τέτοιος ούτε ο ρόλος μου αλλά ούτε και η θέση μου.
Το άγχος είναι μεγάλο όπως και η ανυπομονησία και είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό να συμβαίνει γιατί είναι κάτι που η συντριπτική πλειοψηφία όλων μας το ζει για πρώτη φορά.
38 χρόνια μετά τον τελικό του ’87, οι περισσότεροι από εμάς δεν ήμασταν στο ΟΑΚΑ. Άλλοι ήταν αγέννητοι, άλλοι μάθαιναν την άλφαβητα, άλλοι καν δεν υπήρχαν ως σκέψη στους μελλοντικούς τους γονείς.
Τώρα τα ζούμε, τώρα προετοιμαζόμαστε, είναι κάτι μεγάλο που έρχεται για όλους μας που δεν το έχουμε ζήσει ποτέ ξανά. Εδώ μιλάμε για την μεγαλύτερη μετακίνηση φίλων του ΟΦΗ από το νησί προς την Ηπειρωτική Ελλάδα.
Ακόμα και το ΄87, φίλος μου που ζούσε εκείνες τις μεγάλες μέρες μου είπε χθες πως είχαν φύγει 5.000 άτομα από το νησί για να πάνε στο ΟΑΚΑ.
Τώρα, το 2025 αυτός ο αριθμός όχι απλά είναι μικρός, όχι απλά δεν φτάνει ούτε για το ζήτω, είναι ελάχιστος μπροστά στις ανάγκες του κόσμου του ΟΦΗ.
Βλέπω λοιπόν εδώ και αρκετές ημέρες μια ανυπομονησία που μετατρέπεται σε αρνητικά συναισθήματα, πικρόχολα σχόλια και πάει λέγοντας.
Όχι, ρε παιδιά μην μας βγει η μεγαλύτερη στιγμή που περιμέναμε εδώ και χρόνια, σε στιγμές φαγούρας. Δεν το αξίζει ο ΟΦΗ, δεν το αξίζει κανένας από εμάς.
Προφανώς και είναι κάτι το οποίο δεν είναι μικρό για να οργανωθεί, ούτε εύκολο να γίνει όμως όλες οι προετοιμασίες που πρέπει να γίνουν, έχουν γίνει. Προφανώς και η ναύλωση των πτήσεων τσάρτερ είναι ένα μέσο που αφορά λίγους αλλά αφορά και εκείνους.
Προφανώς, επειδή φτάσαμε στο σημείο να λέμε για το τι κάνει η ΠΑΕ για να μπουν καράβια – και επειδή πρέπει να γράφω τα αυτονόητα, θα υπάρχουν καράβια για να φύγει ο κόσμος από το Ηράκλειο για να πάει στην Αθήνα.
Το πόσα θα είναι αυτά, θα εξαρτηθεί αποκλειστικά και από το πόσοι είναι διατεθειμένοι να πάνε στην Αθήνα. Αυτονόητο μεν, αλλά με βάση όλα όσα διαβάζω δεξιά και αριστερά, πρέπει να το γράψω.
Καταλαβαίνω πως ψυχραιμία δεν υπάρχει από έναν κόσμο που ανυπομονεί να βρεθεί στο ΟΑΚΑ στις 17 του Μάη όμως πρέπει να είμαστε όλοι ψύχραιμοι.
Και να έχουμε πίστη και εμπιστοσύνη και στον οργανισμό του ΟΦΗ που και για να γίνει η απόβαση στην Τρίπολη έτρεξε όσο έπρεπε και ας μην είναι σαν τους άλλους που τα διαφημίζουν αλλά τα κάνουν μακρυά από τα φώτα γιατί δεν τους ενδιαφέρει η δημοσιότητα παρά μόνο να γίνει η δουλειά.
Και στα παιδιά των Λεσχών που έβγαλαν την εκδρομή στην Τριπολη να έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη γιατί λίγοι έτρεξαν για χιλιάδες και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Δεν το έκαναν ούτε από χάρη, ούτε γιατί ήθελαν να προβληθούν. Το έκαναν για την μεγάλη ιδέα που λέγεται ΟΦΗ.
Και τα πλοία θα μπουν και όλες οι λεπτομέρειες θα γίνουν γνωστές και όλα θα ανακοινωθούν που ενδεχομένως λόγω και του Πάσχα πάνε λίγο πιο μετά από ότι θα έπρεπε. Ήδη, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, η ΠΑΕ ήδη έχει κάνει τις συζητήσεις με τις ναυτιλιακές εταιρείες για την μετακίνηση του κόσμου του ΟΦΗ και η διαχείριση της εκδρομής θα γίνει από τις Λέσχες όπως απέδειξαν με ΕΠΙΤΥΧΙΑ και στον ημιτελικό της Τρίπολης.
Όμως δεν φταίνε στον ΟΦΗ επειδή έκατσε τώρα το Πάσχα, άσχετα ότι ορισμένοι εμμονικοί που συνηθίζουν να το παίζουν ξερόλες και νομίζουν ακόμα ότι με 1-2 κατεβατά στα social αποφάσιζαν εκείνοι για τις τύχες του συλλόγου, εκτίθενται συνεχώς και ας εξυπηρετούν την μάζα και το πόπολο με όσα γράφουν.
Υπομονή, πίστη και ψυχραιμία απαιτείται αυτές τις ώρες και μέρες και το ΟΑΚΑ στις 17 του Μάη θα είναι ένα ασπρόμαυρο ποτάμι, έτοιμο να σπρώξει στη νίκη τους ποδοσφαιριστές του ΟΦΗ.
Όπως το λες Μανο
Ψυχραιμία θέλει και πάθος. Έτσι το ζήσαμε εμείς που είμασταν εκεί το 87. Απλοϊκοί και με δύναμη την φωνή μας έτσι τότε έτσι πρέπει και τώρα.
ΟΦΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΝΑΠΝΟΗ ΜΟΥ