Politica 89.8
Γνωρίζετε πως σπάνια μου βγαίνει καλή κουβέντα για άλλη ομάδα, όμως εδώ αξίζει μια εξαίρεση. Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.
Το ποδόσφαιρο του 2025 είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που υπήρχε στην Ελλάδα πριν από 10, 20, 30 και 40 χρόνια.
Όλοι έχουν να λένε για τα ’80s που θεωρείται η κορυφογραμμή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όμως δεν είναι η αλήθεια, εκείνη την 10ετια υπήρχε ένας μεγάλος ανταγωνισμός εντός συνόρων όμως εκτός αυτών οι ελληνικές ομάδες είχαν σπάνια επιτυχίες.
Την ίδια ώρα, το ποδόσφαιρο άλλαξε, εμφανίστηκαν στην Ελλάδα ομάδες – κομήτες ή σφραγίδες, πείτε τις εν πάσει περιπτώσει όπως εσείς θέλετε. Ομάδες που μάζευαν 500 και 600 άτομα στα γήπεδα τους και άντε σε κανένα σημαντικό παιχνίδι, έπιαναν και το χιλιάρικο.
Όμως κάποιες από αυτές τις ομάδες είχαν (και έχουν ακόμα) αυτό που δεν είχαν πραγματικά μεγάλα μεγέθη του ελληνικού ποδοσφαίρου: Οικονομική άνεση, σημαντικούς επενδυτές και κυρίως δεν αντιμετώπιζαν προβλήματα κάθε υφής που ήταν αξεπέραστα. Έτσι έμαθαν να ζουν με το παρελθόν τους, τον κόσμο τους που ήταν πάντα εκεί και τις στήριζε, ακόμα και όταν έφταναν στο χειρότερο σημείο να παίζουν σε κατηγορίες που ήταν δυσανάλογες με τα μεγέθη που εκπροσωπούσαν.
Τέτοια ομάδα είναι ο ΟΦΗ, τα δικά μας θέματα τα γνωρίζουμε και τα έχουμε ξεπεράσει, όμως τέτοια ομάδα είναι και η ΑΕΛ. Η ΑΕΛ που είναι η τελευταία επαρχιακή ομάδα με τίτλο, κατακτώντας το κύπελλο το 2007 αλλά και η μοναδική που έχει κερδίσει πρωτάθλημα.
Το παρόν κείμενο δεν θέλει ούτε να συγκρίνει τα μεγέθη του ΟΦΗ με την ΑΕΛ και ποιος την έχει μεγαλύτερη, ούτε ν’ αναδείξει ομοιότητες και διαφορές. Όμως και για τον ΟΦΗ αλλά και για το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ευχή που πλέον θα έχει στις τάξεις του δύο μεγάλες (και όχι ιστορικές μόνο) ομάδες που εκπροσωπούνται από χιλιάδες κόσμο σε όλη την Ελλάδα και που κυρίως μπορούν να τον κουβαλήσουν και μακρυά από τις έδρες τους.
Η ΑΕΛ ξαναβρέθηκε στην Super League πριν μερικά χρόνια όμως ήταν τέτοια η εσωστρέφεια, τα εσωτερικά ζητήματα λόγω της παρουσίας του αείμνηστου του Κούγια που πέρασε απαρατήρητη σε αυτήν την πενταετία που βρέθηκε στην μεγάλη κατηγορία. Τα ζήσαμε, τα περάσαμε και εμείς αυτά τα πληγωμένα συναισθήματα της έλλειψης σεβασμού απέναντι στον ΟΦΗ και την ιστορία του.
Τα έζησαν και οι Λαρισαίοι στο πετσί τους με αποτέλεσμα να νιώσουν, όπως νιώθαμε και εμείς τόσα χρόνια, την απουσία του σεβασμού και της εκτίμησης απέναντι στην ομάδα τους.
Η επιστροφή της ΑΕΛ στην μεγάλη κατηγορία είναι και η ευκαιρία να πάρει το ελληνικό ποδόσφαιρο μια μεγάλη ανάσα από όλα αυτά που έζησε τα προηγούμενα χρόνια με “Πλατανιάδες”, “Καλλονές”, “Λαμίες” – ομάδες που δεν είχαν κανένα αντίκτυπο στην τοπική κοινωνία και που στις έδρες τους μαζευόταν ο Τάκης, ο Μάκης και ο Κωστής από την απάνω γειτονιά.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι σε θέση, τώρα που υποτίθεται πως είναι στα καλύτερα του από πλευράς ανταγωνισμού, να δει μεγάλα μεγέθη της χώρας όπως η ΑΕΛ και ο ΟΦΗ με ένα εντελώς διαφορετικό μάτι και που το αποτύπωμα τους είναι τέτοιο που δεν σβήνει και δεν θα σβήσει όσα χρόνια και αν περάσουν.
Υ.Γ. Η φωτογραφία που επέλεξα είναι από την παρουσία των φιλάθλων στο Αλκαζάρ το 2006. Εκείνη την χρονιά ήταν στην Λάρισα πάνω από 1.000 φίλαθλοι του ΟΦΗ και μένει την επόμενη χρονιά οι δύο ομάδες να ξανακάνουν την διαφορά όπως έγινε φέτος στα παιχνίδια με τον Αστέρα.
