Η καρδιά με πηγαίνει εμένα…

Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.

Μέρα που είναι, ήθελα να ηρεμήσω και να απολαύσω τα σαρακοστιανά, την λαγάνα και ό,τι άλλο υπήρχε στο τραπέζι αλλά δεν με αφήνουν!

Διάβασα πολλά, ακόμα περισσότερα δεξιά και αριστερά και δημιουργήθηκε μέσα μου η απορία για το τι πρόκειται να δούμε στην διαδικασία των play offs.

Από την μια πλευρά έχουμε μια ομάδα που είναι μεγάλη στα όλα της, από τον τρόπο λειτουργίας της, τις ακαδημίες της, την περηφάνια της και την σοβαρότητα της και από την άλλη έχουμε έναν οργανισμό που συνεχίζει ν’ ασχολείται με τον ΟΦΗ.

Ενόψει της επικείμενης έναρξης των play offs και του group 5-8 που θα κρίνει ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο μέσα από το πρωτάθλημα, γιατί ο ΟΦΗ έχει ακόμα ανοικτή και την πρόκληση του κυπέλλου – έστω και αν δεν είναι το φαβορί, εφόσον προκριθεί στον τελικό.

Διακρίνω βέβαια από το Σάββατο που χάθηκε το… όνειρο της πρώτης τετράδας για τον αγαπημένο μας Άρη, του αγαπημένου μας Θόδωρου που τόσο πολύ είχε μεταδώσει στο πιστό κίνημα ότι μπορούσε να τον πετύχει, αγνοώντας ότι πρόκειται για τεράστια διαφορά μεγεθών (έστω και αν όπως έχει αποδείξει η ιστορία, αυτό που μετράει είναι η ποιότητα και όχι πάντα η ποσότητα), να υπάρχει μια υποβάθμιση της εισόδου του ΟΦΗ σε αυτήν την διαδικασία.

Επιχειρείται, δηλαδή, μια προσπάθεια απαξίωσης για το γκρουπ 5-8 και εις βάρος του ΟΦΗ προετοιμάζοντας το έδαφος σε περίπτωση που χαθεί η πέμπτη θέση.

Αμελώντας επιδεικτικά να τονίσουν πως εφόσον ο ΟΦΗ τα καταφέρει δεν πρόκειται να έχει πετύχει κάποιον… άθλο ή καμία υπέρβαση της 10ετιας, όμως θα έχει πετύχει τον στόχο που είχε θέσει εξαρχής από το περασμένο καλοκαίρι και όχι αυτόν που θα ονειρευόταν να έχει όπως επιδεικτικά κάνουν εκείνοι εδώ και πολλά χρόνια.

Ο ΟΦΗ εξαρχής δεν κρύφτηκε, ούτε κορόιδεψε τον στόχο για την φετινή σεζόν. Δεν έθεσε κάτι παραπάνω από το μπόι του, από την πρώτη τοποθέτηση του Δέλλα τον περασμένο Ιούνη: Να μπούμε στα play offs, να διεκδικήσουμε την 5η θέση και να πάμε τελικό.

Για τον έναν στόχο απέμειναν 90 λεπτά, για τον άλλον έξι ακόμα.

Βρήκαν μετά το ματς με τον ΠΑΟΚ να ξεσαλώσουν και να μιλήσουν υποτιμητικά για τον ΟΦΗ του Μπούση που (δόξα τω Θεώ) δεν έχει καμία σχέση με τον Άρη του Καρυπίδη.

Από την μια ομάδα που βγάζει υγεία, με τα σωστά και τα λάθη της, και από την άλλη μια ομάδα που είναι σε top βαθμό οργάνωσης που πήγαν και πήραν ό,τι ξένο κυκλοφορούσε τον Γενάρη με αποτέλεσμα τώρα να μην μπορούν να συμπληρώσουν 20αδα με τους αλλοδαπούς ποδοσφαιριστές αφού βάσει ΚΑΠ είναι υπεράριθμοι και πρέπει να μένουν εκτός αποστολής 3 παίκτες καθώς υπάρχουν 8 συνολικά.

Και όμως, Καθαρά Δευτέρα βγήκαν τα φερέφωνα τους να λένε πως… ο ΟΦΗ θα πετύχει άθλο εάν κατακτήσει την πέμπτη θέση ενώ ο Άρης, θα κάνει απλά το καθήκον τους ξεχνώντας πως φέτος μετρούν δύο σφαλιάρες, μέσα – έξω και παράλληλα η αγωνιστική εικόνα των δύο ομάδων είναι η μέρα με τη νύχτα. Σαν την απόσταση της γης με τον πλανήτη Άρη.

Την ίδια ώρα άλλα φερέφωνα που προφανώς έχουν τα δικά τους πάρε – δώσε με τον αγαπημένο μας Θόδωρο, κάθονται και γράφουν για “ενδιαφέρον για τον Φούντα” και διάφορα άλλα που όποιος σοβαρός τα διαβάζει, μόνο γέλιο του προκαλούν. Η τοξική τους συμπεριφορά απέναντι στον Άρη, δεν αλλάζει και ούτε πρόκειται ν’ αλλάξει επιχειρώντας να ζήσουν σε έναν δικό τους μικρόκοσμο που μόνο τους εκθέτει και τίποτα άλλο.

Εκεί που ο Θόδωρος τραγουδούσε “η καρδιά με πηγαίνει εμένα…” του αγαπημένου μου Αντώνη Ρέμο, φτάσαμε πάλι να βρισκόμαστε στο ίδιο μετερίζι.

Ο οργανισμός του Άρη και ο περίγυρος του είχαν βγάλει γλώσσα μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ ξεχνώντας ότι ο ΟΦΗ έχει περάσει πιο μεγάλες φουρτούνες και τις έχει ξεπεράσει.

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν τον ίδιο αέρα και οι οποίοι τολμούν ακόμα μετά από τόσα χρόνια να βάζουν στην ίδια πρόταση το όνομα του Μπούση, με αυτό του Καρυπίδη που αλλάζει σαν τα πουκάμισα, τους προπονητές, τους τεχνικούς διευθυντές, τους κομμωτές αλλά και τους στυλίστες που την μια μέρα του συστήνουν να φοράει βερμούδα με ξυρισμένο πόδι και την άλλη αθλητικό ντύσιμο με φόρμα του Άρη, εν μέσω καυσωνα.

Όμως πρέπει ν’ αντιληφθούμε όλοι μας, πως ο αέρας που αναπνέουμε είναι εντελώς διαφορετικός, ακόμα και αν εμείς οι “μικροί” αλλά περήφανοι, δεν πρόκειται να βάλουμε ποτέ ως στόχο την πρώτη τετράδα.

Α και κάτι ακόμα, επειδή το ξέχασα. Εκείνοι που είναι πλούσιοι και ασχολούνται ακόμα με εμάς τους φτωχούς, γιατί τον Γενάρη πούλησαν Μανού και Σουλεϊμάνοφ ενώ ήταν μέσα στον στόχο τους; Σε αντίθεση με τον ΟΦΗ, που έριξε άκυρα σε όποιον ήρθε στην Κρήτη για Φούντα, Σαλσιδο, Σενγκέλια.