Τέτοιες μέρες γεννούν ΟΦΑΚΙΑ

Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.

Αυτό που μαθαίνουμε να λέμε από μικροί και είναι μια μεγάλη πραγματικότητα, είναι ότι όσοι γινόμαστε ΟΦΗ δεν το κάνουμε ούτε επειδή ήταν ποτέ μόδα, ούτε γιατί είναι συλλέκτης τίτλων.

Το λέμε συνεχώς και το συζητάμε αλλά κυρίως το μαθαίνουμε από μικρά παιδιά, γράφεται και λέγεται συνεχώς – δεξιά και αριστερά: “Δεν γίναμε ΟΦΗ για τους τίτλους, γίναμε ΟΦΗ για όλο αυτό που αντιπροσωπεύει”.

Και απογεύματα, βράδια, ένα ολόκληρο 24ωρο όπως αυτό της Τρίτης προς Τετάρτη ήταν αρκετό για να γεννήσει νέα ΟΦΑΚΙΑ. Όχι γιατί ο ΟΦΗ κερδίζοντας στην Τρίπολη πήρε το κύπελλο, ούτε γιατί απλά κέρδισε με 1-0.

Αλλά γιατί πολύ απλά, ήταν όλη αυτή η μαγεία που επικρατούσε από την Τρίτη και κύλησε μέχρι την Τετάρτη, με τους χιλιάδες φίλους του ΟΦΗ να μεταβαίνουν μαζικά στην Αρκαδία, τις στιγμές που ξεχύθηκαν στους δρόμους της Τρίπολης για να βρουν την αποστολή.

Και μετά οι εικόνες από το γήπεδο της Τρίπολης. Εικόνες που έκαναν τον γύρο ολόκληρης της Ελλάδας και που ακόμα και τα αθηναϊκά Μέσα (ενώ τις περισσότερες φορές ασχολούνται μόνο με 4 ομάδες) υποχρεώθηκαν να έχουν συνεχή ρεπορτάζ, φωτογραφίες, videos, αποθεωτικά σχόλια για αυτόν τον κόσμο.

Μπορεί μέσα στο γήπεδο να ήταν 2.000 άνθρωποι, μικροί – μεγάλοι, άτομα κάθε ηλικίας αλλά η δυναμική της εξέδρας, η παρουσία της μέσα στο γήπεδο της Τρίπολης έχει ως αποτέλεσμα να γίνεται πολλαπλάσια η απήχηση της.

Το έζησα και προσωπικά ταξιδεύοντας στην Τρίπολη, με παιδιά που συνοδεύονταν από γονείς τους να είναι μέσα στο χαμόγελο κατά την επιστροφή στην Κρήτη, να φουσκώνουν από περηφάνια για αυτό που έζησαν και για την χαρά που τους έδωσε η ομάδα.

Πολλοί θα πουν ότι οι τίτλοι και οι επιτυχίες γεννούν φιλάθλους όμως εγώ ξέρω πολύ καλά ότι στα δύσκολα χρόνια που ήρθαν μετά τον πρώτο υποβιβασμό το 2009 ο ΟΦΗ γέννησε ακόμα περισσότερο κόσμο.

Γιατί ο κόσμος του ΟΦΗ συσπειρώθηκε μπροστά στις δυσκολίες, όλα όσα αντιμετώπιζε και ζούσε εντός και αγωνιστικών χώρων. Και να το γήπεδο να έχει περισσότερο κόσμο και να οι πλατείες να γεμίζουν με ΟΦΑΚΙΑ και μικρά παιδιά ντυμένα στα “ασπρόμαυρα”.

Ακόμα και μια ματιά να ρίξει κάποιος στο youtube και σε παιχνίδια του ΟΦΗ από τα 90s, όπου η ομάδα μεσουρανούσε, οι εξέδρες ήταν (με εξαίρεση τα ντέρμπι) μισοάδειες, η εικόνα εκείνα τα χρόνια – δεν είχε καμία σχέση με ότι ακολούθησε μετά το 2009. Πόσες φορές δεν είδαμε το “Γεντί Κουλέ” να έχει 8 και 9 χιλιάδες κόσμο. Πόσες φορές δεν είδαμε το γήπεδο να γεμίζει.

Σίγουρα, βοήθησε και το αποτέλεσμα για να κρατηθεί ψηλά το φρόνημα, σίγουρα το ότι ο κόσμος έφυγε χαμογελαστός από την Τρίπολη ήταν ένας έξτρα λόγος για να βλέπουμε χαμογελαστά πρόσωπα.

Όμως η δύναμη της εξέδρας, σε συνδυασμό με την εικόνα της ομάδας εντός του αγωνιστικού χώρου, είναι ικανή να δημιουργεί νέο κόσμο, να στέλνει μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση και κυρίως να νιώθουν όλοι περηφάνια για αυτόν τον κόσμο και αυτήν την ομάδα.

Ακόμα και η κόρη μου που είναι 7 χρονών, όταν γύρισα στο σπίτι την Πέμπτη και αφού η ίδια είχε δει το παιχνίδι από την τηλεόραση, περισσότερες φορές με ρώτησε για το “πως μπαμπά πήγε τόσος κόσμος στην Τρίπολη” και τι “ωραία που ακούγονταν τα συνθήματα και όλοι αυτοί ήταν δικοί μας” παρά για το πως έβαλε το γκολ ο Φούντας.

Υ.Γ. Για ότι συνέβη σήμερα σε όλη την Ελλάδα και για την παρουσία εκατομμυρίων Ελλήνων στους δρόμους, είμαι πολύ μικρός για να μιλήσω εγώ, οπότε αντί να γράψω κάτι, μιλάει από μόνη της η παρακάτω φωτογραφία.