Το πουλί του Λανουά και ο ΟΦΗ που γίνεται καλύτερος

Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.

Σπάνια θα βρείτε editorial στο Gentikoule με θέμα την διαιτησία. Και ακόμα πιο σπάνια θα βρείτε στην κριτική του αγώνα, να ασχολούμαι με τις αποφάσεις. Εκτός βέβαια και αν συμβεί κάτι κραυγαλέο. Γενικά για να ασχοληθώ με την διαιτησία, πρέπει να είναι κάτι κραυγαλέο.

Ο ΟΦΗ ξεκίνησε επιθετικά, με πολύ μεγάλη ενέργεια και έχω την εντύπωση με την μεγαλύτερη ένταση από κάθε άλλο παιχνίδι στο “Γεντί Κουλέ”. Με ορμή, ποικιλία στον τρόπο που έβγαινε στην επίθεση, με τα αναμενόμενα κενά ανασταλτικά που έφεραν και τα δύο δοκάρια του Λεβαδειακού στο πρώτο ημίχρονο.

Δεδομένα όμως αν υπάρχει κάποια ομάδα που έπρεπε να κερδίσει το παιχνίδι, αυτή ήταν ο ΟΦΗ. Κυρίαρχος στην μεγαλύτερη διάρκεια και όταν τελειώνει το παιχνίδι με 68% κατοχή της μπάλας, χαμένες ευκαιρίες μέχρι και το όγδοο λεπτό των καθυστερήσεων, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά.

Θα με ενοχλούσε αν ο ΟΦΗ παρουσιάζε στο Ηράκλειο μια εικόνα αλά Παναιτωλικού, Καλλιθέας που δεν απείλησε, δεν έγινε επικίνδυνος και δεν έβγαλε τίποτα στο παιχνίδι του. Με τόσες τελικές, κλασσικές ευκαιρίες που δημιούργησε, απλά η μπάλα δεν μπήκε μέσα. Το ποδόσφαιρο έτσι είναι, στην Θεσσαλονίκη ο ΟΦΗ κέρδισε με ελάχιστες τελικές, δεν το κατάφερε κόντρα στον Λεβαδειακό.

Προφανώς και είναι μια μικρή χαμένη ευκαιρία για τον ΟΦΗ, να πάει στο -1 από την πέμπτη θέση αλλά είναι γεγονός πως η ομάδα βελτιώνεται συνεχώς, το παιχνίδι της καλύτερεύει από παιχνίδι σε παιχνίδι και αν ήταν πιο τυχερός κόντρα στον Λεβαδειακό με τον Γκαραβέλη να έχει παράδοση, από την Β’ Εθνική, να βγάζει τα πάντα όαν είναι αντίπαλος τώρα θα κάναμε άλλη σύζητηση.

Είναι από τα παιχνίδια που λες ότι δεν τα κέρδισες και ας έκανες τα πάντα. Ένα σκορ 4-2 θα ήταν δίκαιο και απόλυτα δικαιολογημένο. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, όπου το 3-4-3 του Παπαδόπουλου έγινε επί της ουσίας 5-4-1, ο ΟΦΗ είχε την υπομονή και την διάθεση να κυκλοφορήσει την μπάλα, να περάσει κάθετες στην πλάτη της άμυνας του Γκαραβέλη αλλά δεν έβαλε γκολ. Ο Γκαραβέλης βγάζει την κεφαλιά του Σαλσίδο από το μισό μέτρο, ο Ιταλός δεν σκοράρει στο 98′ και κάπως έτσι ήρθε και το 0-0. Όταν ο ΟΦΗ με τους winger του σε μέτρια έως κακή μέρα (Νους, Σενγκέλια) και όμως είναι τόσο καλός, στην μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, τότε βλέπεις ξεκάθαρα πως γίνεται καλύτερος από παιχνίδι σε παιχνίδι.

Θέλω να πω κάτι εδώ. Δεν πιστεύω επ’ ουδενί πως ο Παπαδόπουλος έδωσε εντολή ή είχε σκοπό το σκληρό παιχνίδι των παικτών του. Όμως αν θέλουμε να έχουμε στο ποδόσφαιρο μας παίκτες καλούς που να βρίσκονται σε όλες τις ομάδες, θα πρέπει να τους προστατεύουν οι διαιτητές. Ο ΟΦΗ έφαγε ανελέητο ξύλο που όταν είσαι αδύναμος, σε έναν βαθμό είναι θεμιτό όμως το να πας να χτυπήσεις συνάδελφο σου ξεπερνάει τα αθλητικά όρια…

Το πουλί του Λανουά, όχι το κανονικό για να μην παρεξηγηθούμε αλλά αυτός που έστειλε στο Ηράκλειο πέραν του ότι τον έπιασε τρικυμία σε περισσότερες από πέντε με έξι φάσεις στο παιχνίδι που δεν ήξερε τι έκανε και φαινόταν τόσο αγχωμένος που πίστευε πως θα του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, στην φάση της αποβολής του Ισραηλινού δεν ξέρει τι έχει κάνει. Βγάζει κίτρινες δεξιά, βγάζει άριστερα, βγάζει στις ταράτσες του Γεντί Κουλέ και όταν ο Τσακαλίδης τον καλεί για να του… υποδείξει ότι πρέπει να αποβάλει τον ξανθό καρατέκα, εκείνος βλέπει την φάση σε 30 δευτερόλεπτα και σηκώνεται και φεύγει.

Όταν ο Τσιάρας και ο κάθε Τσιάρας νιώθουν μεγαλύτεροι των ποδοσφαιριστών, με στυλ χιλίων καρδιναλίων να μιλάει στον Νέιρα λες και είναι παιδάκι τότε μην απορούμε γιατί δεν σέβεται κανένας τους Έλληνες διαιτητές. Και ούτε με διαιτησίες, όχι ότι φταίει ο Τσιάρας που ο ΟΦΗ δεν κέρδισε αλλά δώσε την αποβολή που είναι ξεκάθαρη, να κάνεις το καθήκον σου και μετά άσε τους παίκτες του Ράσταβατς να παίζουν κυνηγητό γύρω γύρω από την περιοχή του Γκαραβέλη.