Ότι δεν κέρδισε, είναι το τελευταίο και μικρότερο πρόβλημα του ΟΦΗ

Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.

Διάβασα αρκετές υπερβολές, ακόμα βαρύτερους χαρακτηρισμούς για την ίδια την ομάδα και τους παίκτες. Και δυστυχώς επιβεβαιώνομαι, και δεν αφορά τον κόσμο, πως η κριτική γύρω από τον ΟΦΗ γίνεται πάντα με βάση το δοκάρι μέσα – δοκάρι έξω. Δικές μου σκέψεις αλλά επειδή είμαι επικοινωνιακός άνθρωπος, ήθελα να τις μοιραστώ.

Πάμε παρακάτω. Ο ΟΦΗ δεν κέρδισε την Καλλιθέα στο “Γεντί Κουλέ” και οι αποδοκιμασίες μετά το τέλος του αγώνα τα λένε όλα. Γιατί ο ΟΦΗ και από τον Παναθηναϊκό έχασε (γιατί η ισοπαλία σαν ήττα είναι) αλλά τότε ο κόσμος χειροκρότησε και δεν γιούχαρε. Πάντα έχει σημασία ο τρόπος που δεν κερδίζεις ένα παιχνίδι και διαφέρει το συμπέρασμα.

Το πρόβλημα του ΟΦΗ, αυτήν την ώρα, δεν είναι ότι δεν κέρδισε την Καλλιθέα. Αυτό είναι το μικρότερο. Γιατί το πρωτάθλημα έχει ακόμα δρόμο και όπως δείχνει το πράγμα μέχρι τώρα, έτσι θα πάμε μέχρι τον Μάρτιο. Και ο ΟΦΗ θα είναι στο γκρουπ 5-8, αυτό δεν θα αλλάξει.

Εμένα άλλα πράγματα με προβληματίζουν και με προβληματίζουν εδώ και καιρό. Που άλλες φορές φαίνονται, άλλες όχι. Και είναι αυτή η μόνιμη νευρικότητα που βγάζουν οι παίκτες του ΟΦΗ μέσα στο γήπεδο, ώρες ώρες νιώθεις (αν δεν ήξερες την φετινή του πορεία) ότι η αγωνιστική τους συμπεριφορά είναι λες και η ομάδα δεν έχει κερδίσει εδώ και μήνες και ψάχνει ένα σωσίβιο για να σωθεί. Το έγραψα και στο live του αγώνα, στο 2-0 ακόμα όταν ήταν το σκορ πως ο ΟΦΗ δεν ήταν καλός, αντιθέτως ήταν νευρικός, πολλά λάθη που έδειχναν μια ομάδα που ήταν αγχωμένη μην κάνει το λάθος στο μισό μέτρο για να λιθοβοληθεί. Και εγώ δεν μπορώ να καταλάβω τον τρόπο που υπάρχει αυτή η νευρικότητα. Από εκεί ξεκινούν όλα, δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ότι οι παίκτες νιώθουν άβολα στο “Γεντί Κουλέ” και εκτός έδρας παρουσιάζουν καλύτερη εικόνα αλλά είναι ένα ζητηματάκι που πρέπει να λυθεί. Και μάλιστα όταν προηγείται. Το ίδιο συνέβη με τον Παναιτωλικό, το ίδιο έγινε και με την Καλλιθέα.

Το άλλο ζήτημα που εμφανίζεται σε εντός έδρας ματς είναι ότι ο ΟΦΗ δεν έχει καταφέρει να κρατήσει την μπάλα, όπως πρέπει να το κάνει μια ομάδα που έχει τα δικά του εργαλεία. Να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τον αντίπαλο όπως το έκανε χθες στο μοναδικό 30λεπτο που εμφανίστηκε στο γήπεδο όταν πέτυχε 2 γκολ και έχασε 2-3 ακόμα ευκαιρίες για να πετύχει και άλλο γκολ.

Όπως επίσης ο ΟΦΗ καλείται να βρει δύο λύσεις σε προβλήματα που τ’ αντιμετωπίζει από το ξεκίνημα της χρονιάς. Το ένα είναι η μόνιμη μη εκμετάλλευση του Φούντα. Ο ΟΦΗ έχει έναν παίκτη πολύ ψηλού επιπέδου και μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να βρει το αγωνιστικό του κουμπί με αποτέλεσμα να είναι παντελώς ακίνδυνος.

Και το άλλο είναι ότι όταν το περασμένο καλοκαίρι ο Δέλλας έπαιρνε την απόφαση να μην προχωρήσει στην απόκτηση ενός επιθετικού χαφ (καλώς για μένα) ώστε να βρεθεί χώρος και χρόνος στον Αποστολάκη, φτάσαμε στο Νοέμβρη για να ψάχνει να βρει τα πατήματα του ο τελευταίος και να μην μπορεί να δείξει τις ικανότητες του – με εξαίρεση ελάχιστες εκλάμψεις στο φετινό πρωτάθλημα.

Πάμε τώρα και στο θέμα που έγινε… must και ήταν η αλλαγή του Σαλσίδο από τον Ράσταβατς. Ο Ιταλός εκτέλεσε το πέναλτι, το έκανε γκολ όμως παρέβηκε τον πιο σημαντικό κανόνα σε μια ομάδα. Ποτέ μα ποτέ δεν χαλάς την ιεραρχία και δεν παρακούς τον προπονητή σου. Ο Ράσταβατς ορθώς τον έβγαλε στο ημίχρονο γιατί σε καμία ομάδα κανείς δεν μπορεί να κάνει ότι γουστάρει.

Και μην ακούω δικαιολογίες ότι φταίει η… έξοδος του Σαλσίδο που ο ΟΦΗ δεν κέρδισε την Καλλιθέα γιατί τότε θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέραμε. Σωστά ο Ράσταβατς έσβησε την φωτιά αμέσως και προτίμησε να αλλάξει τον παίκτη του, με ότι συνέπειες θα υπήρχαν στην συνέχεια, από το να αφήσει τα πράγματα να ξεφύγουν.