Tο κύπελλο του Χουάν

Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.

Του το χρωστούσα του Χουάν αυτό το κείμενο και μόλις τον είδα να μπαίνει προχθες στο γήπεδο, το σκέφτηκα αμέσως. Του το χρωστούσα από τις 31 του Γενάρη όταν τον είδα να βγαίνει από το γήπεδο, στο Αγρίνιο και να κλαίει στον πάγκο σαν μικρό παιδί.

Και όταν τον είδα να μπαίνει στο γήπεδο κόντρα στον Βόλο, με τέτοια όρεξη και δυνάμεις 20χρονου, σκεφτόμουν εκείνο το θλιβερό, μακράν του δεύτερου, πιο στενάχωρο βράδυ της τελευταίας εξαετίας – βάζοντας πάντα στην συζήτηση την χαμένη ευκαιρία για τον ΟΦΗ στο Κύπελλο Ελλάδας.

Η σκηνή της αποχώρησης του Χουάν Νέιρα από το παιχνίδι με τον ίδιο να βάζει τα χέρια στο πρόσωπο του για να μην φανεί on camera το κλαμμένο πρόσωπο του, είναι τέτοιας έντασης που δύσκολα θα την ξεχάσω.

Γιατί ο Νέιρα, είναι ο Νέιρα για τον ΟΦΗ. Δεν χρειάζεται να γραφτεί άλλο ένα κείμενο για το τι πρεσβεύει για τον ΟΦΗ ο Χουάν. Δεν το έχει ανάγκη αυτός, είναι πλεονασμός να το γράψω εγώ για ακόμα μια φορά.

Και το καλοκαίρι στην Ολλανδία έβλεπες την σπίθα στο βλέμμα του ότι στα 35 του θέλει να κάνει πράξη αυτό που είχε πει στο ντοκιμαντέρ για το ποιο είναι το όνειρο του με τον ΟΦΗ: Και απάντησε αμέσως, μονολεκτικά “το Κύπελλο”.

Έχοντας ζήσει τον ΟΦΗ όλα αυτά τα έξι χρόνια, ο άνθρωπος που έχει φτάσει στο σημείο να είναι μια από τις σημαίες του συλλόγου, πλέον, το Κύπελλο, είναι ξεκάθαρα του Χουάν. Δεν είναι οι ποδοσφαιρικές του ικανότητες, ούτε η ηγετική του φυσιογνωμία.

Ξέρει και ο ίδιος πως στα 35 του, ούτε η 11αδα θα ξεκινάει από εκείνον, ούτε θα παίζει 90 λεπτά. Ξέρει πως είναι η κόλλα στ’ αποδυτήρια, είναι ο άνθρωπος που τον σέβονται όλοι. Από τον μεγαλύτερο μέχρι τον μικρότερο. Το έγραψα και το βράδυ της Τετάρτης: Όταν ο Λαμπρόπουλος, μόλις μπει ο Νέιρα στο γήπεδο, με αυτήν την καριέρα βγάζει το περιβραχιόνιο για να το δώσει σε αυτόν, δεν είναι κίνηση μόνο fair play. Είναι κίνηση που δείχνει τον σεβασμό σε μια προσωπικότητα που ελάχιστες έχουν περάσει από τον ΟΦΗ.

Αυτό το Κύπελλο είναι του Χουάν. Είναι για τον Χουάν. Είναι για τον παίκτη που δένει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του ΟΦΗ.

Και εκείνο το παγωμένο βράδυ στο Αγρίνιο όταν ο ίδιος έβαλε τα κλάματα αντιλαμβανόμενος το τι ευκαιρία έχανε ο ΟΦΗ και που δεν ήξερε αν θα την έχει ξανά ο ίδιος αλλά και η ομάδα που αγάπησε περισσότερο από κάθε άλλη, είναι ο οδηγός για την φετινή διοργάνωση που οφείλει να φτάσει μέχρι το τέλος.