ΟΦΗ: Τον κέρδισε ως μεγάλη ομάδα, τον έπαιξε ως μεγάλη ομάδα…

Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.

Πολλές φορές το έχω γράψει και θα το ξαναγράψω. Η νίκη από την ήττα στον αθλητισμό και δη στο ποδόσφαιρο απέχει ελάχιστα. Όσο απείχε η φτέρνα του Τισουντάλι στην φάση του 2-0 όπου αν μετρούσε η σεμνή τελετή θα λάμβανε τέλος αλλά όσο απείχε και η απαράδεκτη απόφαση του Τσακαλίδη να δώσει ανάποδα το φάουλ στην γκολάρα του Ντεσπόντοφ.

Το έγραφα και στο live του Gentikoule, ακόμα όταν το σκορ ήταν στο 1-0 πως θα ήταν τεράστια αδικία για την προσπάθεια των παικτών του ΟΦΗ να φύγουν από την Τούμπα με σκυμμένο το κεφάλι. Μπορεί ο ΟΦΗ να μην είχε τόσο καθαρές φάσεις, όσο ο ΠΑΟΚ όμως η εικόνα του μέσα στην Τούμπα έβγαζε σιγουριά, αισιοδοξία και κυρίως την στόφα της μεγάλης ομάδας, όπως είναι.

Επειδή έβλεπα διάφορους φελλούς να συγκρίνουν τις νίκες του Αστέρα και του Πανσερραϊκού επί των ΟΣΦΠ, ΑΕΚ – πρέπει να πω πως τα δικά τους αποτελέσματα από αυτό του ΟΦΗ έχουν τόσο χαώδη διαφορά, όσο το Ηράκλειο έχει απόσταση από την Σελήνη. Ο ΟΦΗ έπαιξε τον ΠΑΟΚ ως μεγάλη ομάδα που είναι, δεν κλείστηκε, δεν έδειξε φοβικότητα και κυρίως σε καμία περίπτωση δεν χρειάστηκε να καταφύγει σε αντιποδόσφαιρο. Ακόμα και μετά το 1-2, έψαξε το τρίτο γκολ, έψαξε τις στιγμές του που όταν έχεις αντίπαλο τον ΠΑΟΚ, δεν θα είναι τόσες πολλές.

Κυρίως όμως, ακόμα και αν έμενε το 1-0, εμένα αυτό που με έκανε να βγάζω σπίθες στα μάτια είναι η εικόνα του ΟΦΗ από το 60ο λεπτό και μετά. Ο Ράσταβατς με τις αλλαγές που έκανε φορτώνοντας την επίθεση του ΟΦΗ αντί να τον κρατήσει πίσω, δικαιώνεται απόλυτα στην διαχείριση του αγώνα αξιοποιώντας το πλούσιο ρόστερ που έχει στα χέρια του, μεσοεπιθετικά και το οποίο του έδωσε τη νίκη.

Ο ΟΦΗ έχει αυτήν την στιγμή τρεις επιθετικούς (Φούντας, Σαλσίδο, Γιουνγκ) που όλοι έχουν βρει δίχτυα και όχι μόνο μια φορά αλλά από δύο και πάνω. Η ποιότητα που διαθέτει μεσοεπιθετικά και που λίγες ομάδες της Super League την έχουν, θα τον οδηγήσει στον αφρό καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς. Και αυτά τα έχω πει και με κοίταζαν όλοι σαν τον εξωγήινο.

Η εικόνα του ΟΦΗ από το 60′ μέχρι και το τέλος του αγώνα είναι τέτοια που δείχνει και τη νοοτροπία που ξεκίνησε ο Δέλλας και στην συνεχίζει ο Ράσταβατς: Ο ΟΦΗ θα παίζει ως μεγάλη ομάδα, που είναι και που τίποτα δεν τον χωρίζει από τους υπόλοιπους. Big 4, Big 5 και δεν συμμαζεύεται. Άλλωστε και στη Nova παίζουν αυτό το παιχνιδάκι που τόσο τους αρέσει και το έκαναν και κατά την διάρκεια του αγώνα, όσο και μετά.

Μετά το 60′ ο ΟΦΗ έχει “πνίξει” τον ΠΑΟΚ και τον έχει ρίξει στα σκοινιά με τόσο ασταμάτητο πρέσινγκ που τον υποχρέωνε σε συνεχή λάθη στις μεταβάσεις του αλλά κυρίως τον υποχρέωσε να παίζει στο transition με κάθετες πάσες και μόνο σε κενούς χώρους. Όπως και έγινε έτσι απειλητικός. Προφανώς και για να κερδίσεις έναν τέτοιο αντίπαλο και εκτός έδρας θες και τύχη αλλά η τύχη ευνοεί εκείνους που την κυνηγούν και δεν την αφήνουν σαν κρυόκωλη γκόμενα στα κρύα του λουτρού.

Ο κόσμος μπορεί να χαμογελάει όχι μόνο γιατί ο ΟΦΗ έσπασε την κατάρα της Τούμπας που κρατούσε 31 χρόνια και που ήταν αφύσικο να συμβαίνει αφού την μια ο Φωτιάς και την άλλη το δοκάρι του Περέα του στέρησε αυτό που άξιζε να πάρει. Ο κόσμος μπορεί και πρέπει να χαμογελάει για τη νοοτροπία μεγάλης ομάδας που τον χαρακτηρίζει μέσα στο γήπεδο σε αντίθεση με άλλους που ναι μεν παίρνουν προσωρινές χαρές αλλά δεν έχουν συνέχεια.

Ο “πνιγμός” του ΠΑΟΚ από το 60ο λεπτό δείχνει πως πρέπει να κερδίζεις τέτοια παιχνίδια και όχι με αντιαισθητικό τρόπο, κάτι που δεν άρεσε ποτέ σε κανέναν.

Και κρίμα που μετά από αυτό το διπλό, το “Γεντί Κουλέ” θα είναι άδειο την Τετάρτη γιατί θα βλέπαμε ξανά ένα γεμάτο και ζεστό γήπεδο στον πρώτο από τους επτά τελικούς που ο ΟΦΗ έχει μπροστά του.