Politica 89.8
Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.
Το παρόν κείμενο δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ένας αποχαιρετισμός προς το πρόσωπο του Τραϊανού Δέλλα. Μια προσωπικότητα όπως εκείνος, ένας άνθρωπος που έχει γράψει την δική του ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν μπορεί να είναι τέτοιο το περιεχόμενο του.
Έχω γράψει ξανά στο παρελθόν ότι η παρουσία μου όλα αυτά τα καλοκαίρια στις προετοιμασίες του ΟΦΗ με έχουν βοηθήσει, με κάθε τρόπο και ανάλογα με τον εκάστοτε προπονητή να μαθαίνω πράγματα, ν’ αντιλαμβάνομαι διαφορετικά το ποδόσφαιρο και γενικά να μαθαίνω το άθλημα.
Η πραγματικότητα είναι πως το φετινό καλοκαίρι το περίμενα πως και πως. Είναι η αλήθεια ότι στον ΟΦΗ δεν συναντάμε συχνά τέτοιες προσωπικότητες. Προσωπικότητες ευρωπαϊκής εμβέλειας ή και παγκόσμιας. Ανθρώπους που στην ζωή τους, εντός του ποδοσφαίρου, έχουν ζήσει τα πάντα και ο δρόμος τους, τους έφερε στον ΟΦΗ.
Η μοίρα τα έφερε έτσι που ο Τράι άφησε στην μέση το έργο του στον ΟΦΗ. Γενικά έχω την εντύπωση πως ο Δέλλας με τον ΟΦΗ συνδέονταν τα τελευταία χρόνια με μια καρμική διασύνδεση. Ακόμα και τα δύο παιχνίδια που σήμαναν την εκκίνηση και το φινάλε της παρουσίας του Δέλλα στον ΟΦΗ, σε αυτό το οκτάμηνο, ήταν απέναντι στην ίδια ομάδα. Πόσες συμπτώσεις πλέον ν’ αντέξουμε.
Το ζήτημα με τον Δέλλα μετά από οκτώ μήνες που βρέθηκε στον πάγκο του ΟΦΗ και αποκτήσαμε αυτήν την σχέση μέσω του ρεπορτάζ είναι πως έφερε, όπως ακριβώς το είπε και ο Μπούσης χθες, έναν φρέσκο αέρα, μια ανανέωση εντός και εκτός αποδυτυρίων που τόσο μεγάλη ανάγκη την είχε το club έπειτα από μια καταστροφική αλλά και άκρως διδακτική χρονιά όπως η περσινή.
Ήρθε με την προσωπικότητα που διαθέτει, το όνομα που απέκτησε μέσα από το γήπεδο να δημιουργήσει μια ομάδα που είναι, εντός αγωνιστικών χώρων, ταυτισμένη με αυτό που είναι ο Δέλλας. Ατσάλινη, να διεκδικεί τα πάντα μέχρι το τέλος, να μην παρατάει τίποτα στην τύχη του. Ο φετινός ΟΦΗ είχε την δική του προσωπικότητα, το είδαμε στην Λιβαδειά, το είδαμε στις Σέρρες και οι εξελίξεις με πρόλαβαν ν’ ανεβάσω το κείμενο που είχα με αυτόν ακριβώς τον τίτλο.
Το θέμα είναι πως στον ΟΦΗ σπάνια θα συναντήσεις, συνολικά, προσωπικότητες τέτοιας εμβέλειας. Προσωπικότητες σαν τον Δέλλα, τον Γιώργο Σαμαρά, τον Ντε Γκούζμαν. Ανθρώπους που στην ζωή τους τα έζησαν όλα ποδοσφαιρικά.
Ποδοσφαιρικά ο Δέλλας σε αυτούς τους οκτώ μήνες έδωσε τα πάντα, άφησε στην άκρη τους λόγους που τον είχαν (με δική του απόφαση) εκτός πάγκων τα προηγούμενα χρόνια και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ξανάνιωσε ποδοσφαιρικά στο Ηράκλειο. Το έβλεπες στην καθημερινότητα του, τις 15 μέρες στην Ολλανδία πως όχι απλά είχε πίστη σε αυτό που έχτιζε, αλλά το ζούσε με τεράστια όρεξη, μεγάλο κίνητρο και απίστευτη δίψα.
