Ο Θόδωρος και ο ΟΦΗ

Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.

Είναι κάτι που ήθελα να το γράψω εδώ και αρκετό καιρό αλλά η αλήθεια είναι πως το σκεφτόμουν. Από την μια οι δύο κάκιστες χρονιές που πέρασε ο ΟΦΗ, η απουσία από τις επιτυχίες, η (δίκαιη) γκρίνια του κόσμου, με απέτρεπαν να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου.

Αλλά επειδή καμία φορά η ζωή σου κάνει θεόσταλτα δώρα, όταν δεν το περιμένεις, ήρθε η συνέντευξη του αγαπημένου μου Θόδωρου που ανέκαθεν θεωρούνταν το αντίπαλον δέος του ΟΦΗ. Από αυτούς για εμάς και από εμάς για αυτούς.

Ή μάλλον για να το γράψω σωστά, αυτοί… “δεν μας βλέπουν εμάς”. Έτσι λένε, αλαζόνες, με έπαρση, δεν βλέπουν ότι έχουν χαράξει ξανά τον δρόμο της απαξίωσης από όλη την ποδοσφαιρική Ελλάδα, την απαξίωση που επιζητούν γιατί ο ιδιοκτήτης τους τους προσβάλει και τους μειώνει σε αντίθεση με τον ΟΦΗ που κάθε χρόνο κάνει και ένα βήμα παραπάνω.

Εκείνος και ο Άρης. Από το 2018 και μετά, όταν παρέα βρεθήκαμε στον φυσικό μας χώρο υπήρχαν εκατέρωθεν συγκρίσεις. Είτε από αυτούς, με την περίσσια αλαζονεία τους, είτε από εμάς γιατί ο ΟΦΗ δεν κατάφερε να βγαίνει Ευρώπη όπως αυτοί (και τελικά να αποκλείονται – όπως και εμείς στον πρώτο γύρο) ή να φτάσουμε σε έναν τελικό κυπέλλου όπως αυτοί.

Όλη αυτή την εξαετία του Μιχάλη Μπούση στον ΟΦΗ που συνέπεσε με την πορεία του Άρη στην Super League 1 υπάρχουν εκείνοι που λένε γιατί εκείνος έχει βγει τρεις και τέσσερις φορές Ευρώπη ενώ ο ΟΦΗ όχι αλλά πολύ περισσότερο έφτασε να παίζει για την παραμονή του.

Μέχρι την χθεσινή συνέντευξη του Θεόδωρου που η αλήθεια είναι πως με έκανε για ακόμα μια φορά να σκεφτώ πως… “ο ΟΦΗ μεγαλώνει και ο Άρης μικραίνει” (όπως είχε γράψει και μια ψυχή κάποτε).

Ο ΟΦΗ μέσα σε αυτήν την εξαετία έχει περάσει έτη φωτός τον Άρη και τον έχει αφήσει πίσω του. Όσο και αν θα βρεθούν κάποιοι που θα γελάσουν γιατί απλά στο μυαλό τους είναι πόσες νίκες έκανε η κάθε ομάδα ή σε ποια θέση τερμάτισε. Εγώ ήρθα για να τα κάνω πενηνταράκια:

– Τα τμήματα υποδομής του ΟΦΗ είναι πλέον μεταξύ των 4-5 κορυφαίων στην Ελλάδα. Δεν είναι μόνο ότι συνεχώς νέα παιδιά γίνονται επαγγελματίες αλλά γιατί η δουλειά που γίνεται βγάζει μάτι. Με συνεργαζόμενες ακαδημίες στα Χανιά, το Ρέθυμνο και την Αθήνα, το scouting που υπάρχει σε όλη την χώρα, τα παιδιά που πλέον αντί να προτιμούν Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό, ψηφίζουν δαγκωτό ΟΦΗ. Την ίδια ώρα τα τμήματα υποδομής του Άρη δεν φημίζονται για την δουλειά που γίνεται (οι επαγγελματίες του χώρου το γνωρίζουν καλύτερα από μένα).

– Και όταν βγάζουν παίκτες, όπως ο Χρυσόπουλος δεν… πωλούνται έναντι 800.000 ευρώ για το 50% των δικαιωμάτων του. Ο ΟΦΗ σε αυτήν την εξαετία δεν έδωσε το παραμικρό δικαίωμα να τον κατατάξουν σε κανένα στρατόπεδο.

– Ο ΟΦΗ σε επίπεδο οργάνωσης είναι μεταξύ των πιο οργανωμένων ελληνικών ομάδων, δεν αλλάζει ούτε οργανόγραμμα κάθε λίγο και λιγάκι, ούτε βαφτίζει… “ειδικούς” πρώην παράγοντες που την μια μέρα είναι στην μια ομάδα και την άλλη στην άλλη. Ξέρει πέντε μήνες πριν, τι θα κάνει μετά από πέντε. Δεν βαδίζει την μια με μεγαλοστομίες, αλαζονεία και έπαρση. Αντιθέτως κατηγορείται πολλές φορές από τους δικούς του ότι δεν ακολουθεί αυτό το δόγμα.

Η συνέντευξη του Θόδωρου με έκανε να σκεφτώ αρκετά για τον ΟΦΗ και το που βρίσκεται ηθικά και αγωνιστικά στο ελληνικό πρωτάθλημα. Όταν ο Θεόδωρος αποκήρυξε την σχέση του με εκείνους που τον βοηθούσαν και του πήγαιναν τους παίκτες απευθείας στα αεροδρόμια, όταν ο Θεόδωρος δεν λέει ούτε λέξη για τον Δημήτρη Μελισσανίδη, όταν ο Θεόδωρος δεν εξηγεί γιατί ο Άρης έκανε να βγει 28 λεπτά από τα αποδυτήρια του αγώνα με την ΑΕΚ, τότε ναι αντιλαμβάνομαι το που βρίσκεται ο ΟΦΗ.

Ο ΟΦΗ που την μια μέρα δίνει συγχαρητήρια στον Ολυμπιακό για την κατάκτηση του Conference League και την άλλη συγχαίρει τον ΠΑΟΚ γιατί στέφθηκε πρωταθλητής, δεν έδωσε το δικαίωμα ποτέ να τον κατατάξουν σε στρατόπεδο.

Ξέρω, ξέρω. Πολλοί θα που (και δικοί μας) ότι ο ΟΦΗ τερματίζει 10ος ή 11ος. Αλλά αυτοί (της μικρότερης ηλικίας) ξεχνούν τον Εντόι που κατέβαινε από το λεωφορείο ή τον Καρνέζη που εξαφανιζόταν στην πτήση Ηράκλειο – Αθήνα σαν το Μαλαισιανό Boeing που δεν ξαναβρήκαμε τα ίχνη του.

Κάποια πράγματα στην ζωή και στο ποδόσφαιρο έχουν μεγαλύτερη σημασία. Καταλαβαίνω την ανυπομονησία όλων για να είναι χαρούμενα τα πρόσωπα τους, να βλέπουν τον ΟΦΗ να είναι στον δρόμο των επιτυχιών αλλά το δώρο του Θεόδωρου με έκανε να σκεφτώ περισσότερα πράγματα.

Εκείνος που λέει εδώ και τόσα χρόνια για το προπονητικό κέντρο του Άρη, πλέον ο ΟΦΗ έχει ένα στολίδι – ένα ΒΑΚ που ντρέπεσαι να μπεις και το οποίο δεν βρίσκεται ούτε στο… μισό από αυτό που σκέφτονται και που θα έχουμε εκπλήξεις στο μέλλον.

Η συνέντευξη του Θεόδωρου που είναι ο αγαπημένος της στήλης, κατά καιρούς, με κάνει να σκέφτομαι πως δεν θα έρθει μια ώρα που αν ο Μπούσης φύγει, θα έχει από πίσω άνοιγμα 5 εκ. ευρώ. Ούτε ότι… πρέπει να πουληθεί ο Χ, Ψ παίκτης φέτος για να βγει η χρονιά γιατί διαφορετικά δεν βγαίνει.

Ξέρω, ξέρω. Ο ΟΦΗ δεν πήγε σε τελικό, τερμάτισε 10ος την προηγούμενη σεζόν αλλά μια συνέντευξη όπως του Θεόδωρου που κατηγορείται από πρόεδρο άλλου αθλήματος για περίεργα παιχνίδια, για τον ΟΦΗ δεν πρόκειται και ούτε θα ακουστεί ποτέ.