Politica 89.8
Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.
Παρακολουθώντας αυτό που πέτυχε ο ΠΑΟΚ, το ακατόρθωτο μέχρι και πριν από μερικές εβδομάδες, είναι ένα καλό case study για το πως ένας οργανισμός μπορεί να πετύχει τους στόχους του δίχως να ρίχνει εκατομμύρια στην αγορά.
Για όποιον δεν το έχει αντιληφθεί ή έστω δεν το γνωρίζει, οφείλω να το γράψω εγώ. Ο ΠΑΟΚ κατέκτησε το πρωτάθλημα έχοντας το μικρότερο μπάτζετ και από τους τέσσερις διεκδικητές του τίτλου. Ο ΠΑΟΚ κατέκτησε το πρωτάθλημα κάνοντας μόλις μια μεταγραφή τον περασμένο Γενάρη και αυτή ήταν ενός δεξιού μπακ.
Όμως ο ΠΑΟΚ κατέκτησε το πρωτάθλημα γιατί ένας οργανισμός που μέχρι και πριν από 7-8 χρόνια άλλαζε τους προπονητές σαν τα πουκάμισα, βρήκε έναν (Λουτσέσκου) που ενέπνευσε τους πάντες εντός του οργανισμού, κατάφερε ενα επιβάλει τους δικούς του όρους και κυρίως να δημιουργήσει μια ομάδα με στεγανά, πειθαρχία και δίψα για τα πάντα.
Το έχω πει, το έχω γράψει (ξανά και ξανά) και διαβάζοντας δεξιά και αριστερά πως το… “πρόβλημα του ΟΦΗ είναι ότι δεν βάζει λεφτά ο Μπούσης”, όχι μόνο γελάω αλλά δεν μπορώ ν’ αντιληφθώ πως πλέον το ποδόσφαιρο τρέχει με ταχύτητες φωτός και ορισμένοι πιστεύουν πως την διαφορά την κάνουν τα χρήματα.
Ο ΟΦΗ επί εποχής Μπούση έχει τα πάντα εκτός από το κυριότερο. Τις επιτυχίες μέσα στα γήπεδα. Και αυτό αποτελεί ένα μεγάλο σαράκι για τον δικό του οργανισμό με αποτέλεσμα να φτάσουμε σε σημείο ν’ αποδυναμωθεί – με κορύφωση όλων όσων ζήσαμε, τον περασμένο Φλεβάρη.
Το πρόβλημα του ΟΦΗ δεν είναι λοιπόν, ούτε τα χρήματα αλλά ούτε και το μπάτζετ. Όταν το 2022 έχασε την εξάδα από τον ΠΑΣ Γιάννινα, οι Ηπειρώτες είχαν το μισό μπάτζετ από ότι αυτός. Φέτος, το ίδιο συνέβη και με την Λαμία (αν και δεν υπήρξε τόσο μεγάλη διαφορά).
Επί εποχής Μπούση, ο ΟΦΗ δεν έχει καταφέρει να βρει την σταθερότητα που χρειάζεται να έχει μια ομάδα του δικού του βεληνεκούς. Ο φετινός Ολυμπιακός έπρεπε να φτάσει στον τρίτο προπονητή για να βρει προκοπή, η ΑΕΚ έπρεπε να φέρει τον Αλμέιδα από την Λατινική Αμερική για ν’ αποκτήσει έναν ζωντανό ποδοσφαιρικό οργανισμό. Ο δε Άρης επανέφερε τον Μάντζιο μετά από τρία χρόνια για ν’ αποκτήσει μια ισορροπία.
Δεν λέω πως ο λόγος που ο ΟΦΗ δεν έχει καταφέρει να ξεφύγει από την αγωνιστική μετριότητα, είναι οι προηγούμενοι προπονητές του. Για κάθε έναν λόγο ξεχωριστά, προφανώς και ο ίδιος ο οργανισμός δεν κατάφερε να τους προστατεύσει, προφανώς και εκείνοι έκαναν λάθη. Λίγα ή πολλά.
Ο Δέλλας είναι ο επόμενος που αναλαμβάνει να σηκώσει ένα μεγάλο βάρος στις πλάτες του. Και αν ποδοσφαιρικά, ο Τράι έχει ζήσει τόσα, όσα λίγοι Έλληνες ποδοσφαιράνθρωποι, προπονητικά όμως αναλαμβάνει μια μεγάλη ευθύνη. Και βέβαια όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο με την δική του προσωπικότητα, τον χαρακτήρα του και το ισχυρό προφίλ που διαθέτει ως άνθρωπος του ποδοσφαίρου, ο ΟΦΗ είναι εκείνος που πλέον καλείται να τον στηρίξει όσο μπορεί.
Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι, δεν είναι ότι δεν το έκανε και με τους προκατόχους τους Δέλλα. Αντιθέτως, το έκανε και κάποιες φορές σε υπερβολικό βαθμό.
Ο ΟΦΗ δεν έχει καταφέρει να βρει έναν προπονητή που να εμπνεύσει σε βάθος χρόνου, να αποτελέσει ένα αντίβαρο απέναντι σε κάθε τι που μπορεί να τον πληγώσει αλλά κυρίως να σταθεί βράχος απέναντι σε όλους.
Ο Τράι έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που ταιριάζουν με τον ΟΦΗ και μπορούν να του προσδώσουν χαρακτηριστικά που έλειπαν σε αυτήν την εξαετία. Σημασία έχει να “παντρευτούν” όλα αυτά τα στοιχεία και να δούμε επιτέλους κάτι διαφορετικό στην επόμενη μέρα του club.
