Μήπως τελικά δεν μας αξίζει να έχουμε και μπάσκετ;

Ο Μανώλης Σαρρής γράφει στο blog του στο Gentikoule και σχολιάζει τις κρούσεις που έχουν δεχτεί οι άνθρωποι του ΟΦΗ ώστε τη νέα χρονιά να γίνει συγχώνευση ή συνένωση και να… απορροφηθεί το τμήμα μπάσκετ.

Ο… «μπασκετικός» ρεπόρτερ του Gentikoule είναι ο Παύλος όμως η μεσημεριανή αποκάλυψη της ιστοσελίδας μας δεν μπορούσε να με αφήσει ασυγκίνητο και να μην την σχολιάσω. Όπως επίσης να σας πω την αλήθεια δεν γνώριζα αν έπρεπε να χαρώ ή να στενοχωρηθώ από μια τέτοια εξέλιξη. Γιατί αφενός ήθελα και θέλω να δω τον ΟΦΗ, αυτάρκη και αυτόνομο, να συμμετέχει στην Α1 και με την δυναμική που έχει να έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο. Από την άλλη όμως, η αποστασιοποίηση και η απουσία του κόσμου της ομάδας από τα παιχνίδια με κάνει να σκέφτομαι πως ίσως να είναι και καλύτερη μια τέτοια εξέλιξη…

Κακά τα ψέματα, ο κόσμος του ΟΦΗ ποτέ δεν ήταν… «μπασκετικός» ούτε πήγαινε στο γήπεδο επειδή αγαπούσε το άθλημα. Το «παλατάκι» στο ΒΑΚ γέμιζε μόνο και μόνο επειδή η ομάδα λέγεται ΟΦΗ και εκφράζει μια τεράστια δυναμική και έναν μεγάλο λαό που την στηρίζει. Διαφορετικά, το γήπεδο θα ήταν μονίμως άδειο.

Όμως, βλέποντας την εικόνα στις άδειες εξέδρες, καθ’ όλη την διάρκεια της φετινής περιόδου, σκέφτομαι: Μήπως τελικά δεν αξίζει να έχουμε, ως ΟΦΗ, μια ομάδα στην Α2 και την Α1; Πλέον εκείνοι που πάνε σε κάθε παιχνίδι, τους ξέρουμε με το μικρό τους όνομα και είναι γνωστοί. Άλλοι πάλι, πήγαιναν σε καθοριστικά παιχνίδια μόνο και μόνο για να κάνουν νταβαντούρι και να πέσει ένα «μπινελίκι». Να το δεχτώ, αν και για εμένα ήταν λάθος συμπεριφορά, ότι στις αρχές του πρωταθλήματος ο κόσμος δεν πήγαινε στο γήπεδο επειδή τα είχε με τον Βλάχο. Μετά όμως που έφυγε και ήρθε ο Χουγκάζ, γιατί το γήπεδο συνέχιζε να είναι άδειο;

Τα 25 και τα 40 εισιτήρια που κόβονταν σε σχεδόν κάθε παιχνίδι – πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων – είναι και ενδεικτικά της αποστασιοποίησης που υπάρχει από τον κόσμο απέναντι στο τμήμα μπάσκετ. Ο κόσμος του ΟΦΗ «ζεστάθηκε» μόνο τα πρώτα χρόνια των συνεχόμενων ανόδων – και κυρίως επί εποχής Δέδα – αλλά από εκεί και πέρα το πράγμα δεν είχε συνέχεια.

Όποιος προπονητής ερχόταν ως αντίπαλος, είχε να λέει για «έναν υπέροχο κόσμο που δεν υπάρχει στην Ελλάδα» όμως την τελευταία χρονιά όλοι συνηθίσαμε ένα παγωμένο γήπεδο με άδειες εξέδρες…

Αν όλοι θέλουμε να δούμε τον ΟΦΗ ψηλά και να εκπροσωπεί τον σύλλογο αλλά και τον κόσμο του στα ψηλά πατώματα του ελληνικού μπάσκετ, θα πρέπει να γίνει με αποδείξεις και μεγάλη αγάπη. Εδώ βλέπουμε ομάδες όπως ο ΑΓΟΡ ή ο Κολοσσός Ρόδου – που δεν έχουν την δυναμική ενός συλλόγου όπως ο ΟΦΗ – και «χτυπούν» ευρωπαϊκά εισιτήρια, εμείς δεν μπορούμε;

Το καλοκαίρι που έρχεται είναι κρίσιμο για το μπάσκετ στην Ελλάδα και θαρρώ πως έφτασε η ώρα να αποφασίσουμε τι ΟΦΗ θέλουμε στο μπάσκετ…