Politica 89.8
Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.
Έχω επιλέξει εδώ και πολλούς μήνες να μην γράφω blog λίγες ώρες του αγώνα γιατί μου λείπει η ψυχραιμία, ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να κρίνεις το ματς, γενικά όταν σχολιάζουμε εν θερμώ μόνο κακό κάνει, καλό όχι.
Είναι εύκολο λοιπόν για κάποιον που δεν γνωρίζει την καθημερινότητα του ΟΦΗ, είναι μακριά από όλους και από όλα (και προφανώς αυτός δεν είναι ο κόσμος) να κρίνει 115 παίκτες και έναν προπονητή για το αν έπαιξαν καλά ή όχι σε ένα όπου έπρεπε να το κερδίσεις για μια σειρά από λόγους και δεν είχες χαμογελάσει επί τρεις μήνες.
Οι παίκτες στο δεύτερο ημίχρονο κατέρρευσαν από το πρέπει της νίκης, το άγχος, την πίεση, το “αν το φάει ξανά όπως στο Περιστέρι” και χίλια δυο πράγματα. Και ειδικά όταν παίζεις σε μια ομάδα που η πίεση είναι το συνώνυμο του ονόματος της, το πρέπει μπαίνει δίπλα στο όνομα της, δεν μπορείς να την βάλεις από κάτω όταν μαζεύονται τόσα πολλά και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Και η πραγματικότητα είναι πως μαζεύτηκαν πολλά πρέπει για αυτούς όλο αυτό το τρίμηνο.
Όταν βγαίνει ένας παίκτης με την προσωπικότητα του Γκλάζερ, τόσο αγωνιστικά – όσο εξωαγωνιστικά – και μιλάει με τέτοια ειλικρίνεια για το περασμένο τρίμηνο αντιλαμβανόμαστε πως το θέμα δεν είναι μόνο αγωνιστικό αλλά και ψυχολογικό. Και όποιος το αμφισβητεί, δεν έχει περάσει ποτέ την πόρτα των αποδυτηρίων, δεν έχει βρεθεί ποτέ σε ένα γκρουπ ομαδικό που ζει (και έτσι είναι η ζωή τους) με τα αποτελέσματα.
Και δείτε απλά το πως μπήκαν στο γήπεδο Μπρεσσάν, Μπάκου που δεν είναι ποτισμένοι με αυτό το πρέπει. Είχαν θάρρος, θράσσος αγωνιστικό, δεν φοβήθηκαν σε κανένα σημείο του παιχνιδιού και ειδικά ο Βραζιλιάνος τι να μας πει για πίεση όταν έχει ζήσει έναν τελικό Κόπα Λιμπερταδόρες που χάθηκε από δικό του λάθος.
Οι τόνοι άγχους και πίεσης που υπάρχουν σε αυτούς τους παίκτες αφαιρούνται μόνο με νίκες, θετικά αποτελέσματα, θα μειώνονται συνεχώς και θα αφαιρούνται από τις πλάτες τους. Είναι που δεν τους πάει και τίποτα, σε σημείο που αν δεν ερχόταν το 1-1 στο Περιστέρι μπορεί και να μιλούσαμε διαφορετικά τώρα.
Από εκεί και πέρα, χαίρομαι που ένας προπονητής όπως ο Μελ, παρότι ειναι δύο μήνες μόλις στην Κρήτη, γνωρίζει την σημασία του Κυπέλλου όταν βγαίνει και λέει για “ενθουσιασμό που υπάρχει στον κόσμο και το νησί” γιατί πράγματι η φετινή ευκαιρία είναι ιστορική και δεν πρέπει να χαθεί.
Όσο και αν ορισμένοι με τις συμπεριφορές τους και όσα μεταφέρουν προς τον κόσμο, νομίζουν ότι γίναμε Κηφισιά ή Λαμία, για ν’ αφήνουμε στην άκρη το κύπελλο, το όνομα του ΟΦΗ παραμένει μεγάλο και ίσως είναι και αυτή η φλογίτσα που ψάχνει ο κόσμος μετά από μια κάκιστη χρονιά που έχει περάσει σε όλα τα επίπεδα.
