Κήρυγμα μίσους από εκείνους που θρηνούν για ένα παιδί που έφυγε λόγω ΜΙΣΟΥΣ

Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.

Πριν από περίπου 50 ημέρες όλη η Ελλάδα θρηνούσε για τον Μιχάλη Κατσούρη. Κάθε μάνα, κάθε αδερφός πενθούσε σαν να ήταν δικός του άνθρωπος ο Μιχάλης. Δεν είχε σημασία το χρωμα ούτε το τι ομάδα υποστήριζε.

Όλοι ένιωθαν ότι έφυγε από κοντά μας ένα παιδί που το δολοφόνησαν και το σκότωσαν επειδή ακριβώς μισούσαν την ίδια την ζωή. Ένα παιδί έφυγε από κοντά μας, θύμα όχι τυφλής οπαδικής βίας αλλά ξεκάθαρου μίσους.

Θα περίμενε κανείς ότι έπειτα από εκείνο το μαύρο βράδυ του Αυγούστου ένας ολόκληρος οργανισμός δεν θα μιλούσε ποτέ ξανά για μίσος. Όπου οργανισμός, αναφερόμαστε στον περίγυρο της με ότι συνεπάγεται με αυτό. Από τις διαρροές, τα διοικητικά στελέχη μέχρι τα media της ΑΕΚ. Και όμως το βράδυ της Δευτέρας σε ενημερωτικό σάιτ που ασχολείται με το ρεπορτάζ της ΑΕΚ γράφτηκε ένα χυδαίο κείμενο γεμάτο με ψέμματα, μπολιασμένο απο μίσος που απλά ήθελε να εξυπηρετήσει προσωπικά συμφέροντα. Του Γιάννη τα συμφέροντα, του Τάσου την επικοινωνία – πάντως κάποιος ήθελε να κάνει κήρυξη μίσους.

Ένα κατάπτυστο κείμενο που ο συντάκτης του δεν είχε καν το θάρρος να το υπογράψει. Το έστειλε υπογεγραμμένο κάνοντας ξεκάθαρο ότι ήθελε να μοιράσει μίσος.

Δεν δίστασε ν’ ανακατέψει τον γιο του Μπουση, επειδή έκανε μια ανάρτηση, δεν δίστασε να σπιλώσει ανθρώπους που το ήθος τους δεν αμφισβητείται από κανεναν (Πουρσανίδης), δεν δίστασε ν’ ανακατέψει στον μύλο της μυθοπλασίας όλα όσα σιχαίνεται ένας άνθρωπος που έχει μάθει να αγαπάει (και όχι να μισεί) την ομάδα του, την ζωή, τους ίδιους τους ανθρώπους.

Δεν έχω καμία πρόθεση να καπηλευτώ τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου, ούτε να «μολύνω» την μνήμη του προς χάρη όλων που παίζουν παιχνίδια για τα προσωπικά τους συμφέροντα.

Όμως δεν μπορώ σαν άνθρωπος και πατέρας ενός μικρού παιδιού να αποδεχτώ ότι μια οικογένεια όπως της ΑΕΚ που έχασε ένα δικό της παιδί και τόσο άδικα, να έχει μέλη της ανθρώπους που δεν διστάζουν να δολοφονούν προσωπικότητες και να οπλίζουν μυαλά και χέρια για να εξυπηρετήσουν προσωπικές τους φιλοδοξίες.

Αντιθέτως χάρηκα που η πλειοψηφία, αν όχι όλοι οι ρεπόρτερ της ΑΕΚ, παραδέχτηκαν δημόσια για την ανωτερότητα του ΟΦΗ, να τον αντιμετωπίζουν όπως του αξίζει και να ασχολούνται μόνο με το ποδόσφαιρο.

Κρίμα για τους λίγους που χαλάνε τα μυαλά και φτάνουν σε σημείο να μας αποκαλεί ο κόσμος ΑΡΔ ή να χαίρονται κάθε φορά που ένας δημοσιογράφος τρώει ξύλο. Μάλλον μυαλό δεν θα βάλουν ποτέ.