Συγκίνηση, περηφάνεια και αποκατάσταση της αλήθειας

Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.

Τι είδαμε τελικά στα πέντε επεισόδια του Black Flame Rising; Συγκινηθήκαμε, κλάψαμε, μάθαμε πράγματα και ακούσαμε ειδήσεις που δεν τις γνωρίζαμε, γίναμε μάρτυρες αποκαλύψεων και ιστορικών ντοκουμέντων που θα παραμείνουν αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου.

Είναι ο Ευγένιος Γκέραρντ που μας έκανε να δακρύσουμε ξανά όταν λέει “πάλι θα ερχόμουν στον ΟΦΗ, αλλά θα ήθελα να γίνει νωρίτερα. Πάλι ΟΦΗ θα ήμουν, πάλι ΟΦΗ είμαι”. Είναι τα λόγια του Νιόπλια, η διαφορά στις λεπτομέρειες όταν μιλάει για την Γ’ Εθνική που τονίζει ότι “υπηρέτησα τον ΟΦΗ” και όχι “εργάστηκα”.

Είναι τα κλάματα του Γιώργου Σαμαρά στο πρώτο επεισόδιο και η ατάκα του ότι “τα δίνω όλα για 10 λεπτά με την φανέλα του ΟΦΗ”, είναι οι κακές στιγμές που και εκείνες μέρος της ιστορίας του αποτελούν, είναι τα μαύρα βράδια που χιλιάδες κόσμος δεν κοιμόταν και ήρθε για να μας θυμίσει πως από το σκοτάδι, ήρθε ξανά το φως.

Κυρίως όμως αυτό το docuseries αποτελεί ένα μνημείο για το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον του ΟΦΗ. Το πόσο κοντά έφτασε ο ΟΦΗ, μόλις μέσα σε 2,5 χρόνια, σε μια δεύτερη οικονομική καταστροφή, το πως ο κόσμος ήταν εκείνος που γύρισε τον διακόπτη του Ιανουαρίου του 2018 αλλά και οι 13 ήρωες εκείνου του μήνα που μαζί με το Νίκο Παπαδόπουλο κράτησαν ζωντανή την ομάδα για να έρθει η εποχή Μπούση.

Παράλληλα όμως μέσα από αυτά τα πέντε επεισόδια έγινε η αποκατάσταση των Γιάννη και Γιώργου Σαμαρά. Δύο άνθρωποι που άκουσαν τα πάνδεινα, εδώ δεν μιλάμε για θέμα κριτικής – η κριτική πρέπει να είναι η πιο σκληρή που μπορεί να γίνει – αλλά πράγματα που ξέφυγαν με αποκορύφωμα εκείνο το ελεεινό σύνθημα μετά το τέλος του αγώνα με τον Παναιτωλικό.

“Αποκατάσταση” – μια λέξη που ίσως και να μην ταιριάζει γιατί επί της ουσίας πρόκειται για δύο πρόσωπα που η αγάπη τους για τον ΟΦΗ δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Όμως εδώ μιλάμε για αποκαλύψεις, μιλάμε για ένα πρόσωπο όπως ο Γιώργος Σαμαράς που είναι σαν να βγαίνει από αρχαία τραγωδία. Ο ήρωας που κατηγορήθηκε έωλα και που τελικά όλο αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη στον ΟΦΗ από το 2018 και μετά οφείλεται (και) σε αυτόν.

Είναι πράγματα που ειπώθηκαν από τα δικά του χείλη που εικάζω πως ακόμα και αν μέχρι το τέλος της ζωής του δεν μιλήσει ποτέ ξανά για τον ΟΦΗ, όλα όσα είπε μέσα από τα πέντε επεισόδια περιγράφουν την πραγματική του αγάπη για τον σύλλογο. Μια αγάπη που δεν αμφισβητήθηκε ποτέ και φτάσαμε να έρθει στο Ηράκλειο για να την… αμφισβητήσουν ορισμένοι. Ορισμένοι αλλά λίγοι.

Ήταν ένα docuseries που πραγματικά έχει μια ιστορική σημασία για τον ΟΦΗ και τον κόσμο του. Από το πως ο Μιχάλης Μπούσης έφτασε στο σημείο να προχωρήσει στην αγορά των μετοχών της ΠΑΕ μέχρι και την αλλαγή του σήματος – μια υπόθεση που πλήγωσε και πόνεσε τόσο πολύ τον κόσμο αλλά η ειλικρινής απάντηση του, γεμάτη συναίσθημα, στο γιατί προχώρησε στην αλλαγή είναι ικανή να πείσει και τον πιο δύσπιστο για τα κίνητρα του.

Είναι οι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά. Είναι η δημιουργία της Θύρας 4, είναι όλα όσα λένε ιστορικά στελέχη μέσα στο ντοκιμαντέρ όπως ο Γιάννης Μαστρονικόλας: “Επειδή ξέρω πως είναι το σκοτάδι, μόνο το φως αξίζει…”

Γιατί στην τελική αν ο ΟΦΗ δεν είναι το φως που καθοδηγεί τις ζωές μας, τι είναι εκείνο που μας κάνει να κοιτάζουμε μπροστά;