Όταν έρχεται η μέρα στην ζωή σου που φεύγει ο πατέρας σου

Αρχικά δεν ήθελα να κάνω κατάχρηση της επαγγελματικής μου στέγης για να γράψω επί προσωπικού όμως η ζωή τα φέρνει έτσι που παίρνουμε και δίνουμε συνεχώς μαθήματα. Γράφει ο Μανώλης Σαρρής.

Στα 17 χρόνια που βρίσκομαι επαγγελματικά στον χώρο, δεν καταχράστηκα ποτέ αυτήν την γωνία, στα Μέσα που βρίσκομαι, για να μιλήσω επί προσωπικού. Νιώθω πως τώρα πρέπει να το κάνω. Μια δύσκολη στιγμή για οποιονδήποτε άνθρωπο, πολύ περισσότερο και για εμένα τον ίδιο που μετά την μητέρα μου, έχασα και τον πατέρα μου. Ένα ευχαριστώ προς όλους σας για τις ευχές και την συμπαράσταση, δεν είναι και μικρό πράγμα και έτσι το ένιωσα μέσα από την αναγνωρισιμότητα που μου δίνει αυτός ο χώρος να δεχτώ άπειρα μηνύματα αγάπης που με έκαναν να νιώσω, όσο καλύτερα μπορούσα.

Έχοντας νιώσει ήδη μια μεγάλη απώλεια της μητέρας μου, μόλις στα 56 της χρονιά, εκείνη του πατέρα μου ήρθε να μου δώσει ακόμα ένα μάθημα. Πως όσο έτοιμος και αν νιώθεις για την απώλεια που βλέπεις να έρχεται μελλοντικά, δεν είσαι και δεν θα νιώσεις ποτέ έτοιμος. Ακόμα και στην δική μου περίπτωση που επρόκειτο για έναν άνθρωπο που είχε τα προβλήματα του αλλά παράλληλα το κουράγιο να τα αντιμετωπίσει όλα μέχρι τέλους, τα μαθήματα που πήρα στην δική του περίπτωση ήταν να μην τα παρατάς ποτέ. Και δεν τα παράτησε ποτέ, ακόμα και την τελευταία στιγμή της ζωής του. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές νιώθω πως θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας, πως όσο και αν αγαπάμε ο καθένας τον ΟΦΗ – λίγο ή πολύ – πάντα θα είναι το δεύτερο σημαντικότερο πράγμα στην ζωή μας.

Με όλα όσα ζήσαμε οικογενειακώς μέσα στον τελευταίο χρόνο, την άρνηση που μας μετέδιδε ο πατέρας μας όταν αντιμετώπιζε την δική του περιπέτεια είναι στιγμές και σκηνές που δεν θα ξεχαστούν και δεν θα ξεπεραστούν. Όμως αυτό που μου έδειξε και ανέδειξε παράλληλα είναι ότι πάντα πρέπει, όσο σκληρός και αν είναι ο καθένας, να μην ξεχνάει να λέει ένα “σ’ αγαπώ μπαμπά”, ένα ζεστό φιλί να δείξουμε στους γονείς μας πως εδώ είμαστε για εκείνους και θα είμαστε μέχρι και την τελευταία στιγμή στην ζωή τους. Να τους πούμε ένα “σ’ αγαπ’ω”, ένα “ευχαριστώ” για όλα όσα μας προσέφεραν μέχρι τέλους. Εγώ δεν στάθηκα τυχερός, δεν πρόλαβα να του πω ούτε αυτές τις δύο λέξεις που μοιάζουν με ένα ολόκληρο βιβλίο ζωής.

Και επειδή αυτό το συναίσθημα δεν το πήρα, να του φωνάξω “σ’ αγαπώ” για τελευταία φορά σας το λέω, δεν το προτείνω γιατί ο καθένας πράττει όπως αισθάνεται, να μην το σκεφτεί. Δεν επιχειρώ να κάνω μάθημα σε κανέναν απλά σας μεταφέρω τις δικές μου τελευταίες στιγμές. Οι προσωπικές στιγμές του καθενός από εμάς είναι μοναδικές και δεν συγκρίνονται. Ο πατέρας μας είναι πάντα ο μπαμπάς μας, πάντα τον βλέπουμε και θα τον βλέπουμε με το ίδιο δέος που τον βλέπαμε από μικρά παιδιά όταν έπαιζε μαζί μας ή όταν μας έπαιρνε από το χέρι για να μας πάει στο γήπεδο, μια βόλτα και να μοιραστεί μαζί μας προσωπικές στιγμές.

Από την προηγούμενη Παρασκευή προσπαθώ να μάθω πως είναι η ζωή χωρίς τον πατέρα μου. Έξι χρόνια έχουν περάσει και ακόμα δεν έχω μάθει να ζω δίχως την μητέρα μου. Πιθανόν αν όχι σίγουρα δεν θα συνηθίσω την απώλεια μέχρι το τέλος της ζωής μου – όποτε και αν έρθει αυτό. Όμως αν έμαθα κάτι τις τελευταίες ημέρας μιας τοξικής καθημερινότητας που σε κάνει πιο σκληρό από ότι μπορεί να είναι ο καθένας ή και κακότροπο μέχρι εκεί που δεν πάει, είναι πως ακόμα υπάρχει αγάπη μεταξύ μας και παράλληλα κανένα ερωτηματικό για το πως πρέπει να αισθανόμαστε με τους δικούς μας ανθρώπους. Να είμαστε αυθεντικοί και ειλικρινείς μέχρι τέλους, ακόμα και όταν (αναπόφευκτα) έρθει αυτή η μαύρη στιγμή εμείς να μην τους κρατήσουμε κακία, να μην φερθούμε εγωιστικά απλά να είμαστε έτοιμοι και προετοιμασμένοι για να τους πούμε το “σ’ αγαπώ” όσο περισσότερες φορές μπορούμε.