Φίλε μου δεν “έφυγες” αλλά έβαλες γκολ για να το πανηγυρίσεις με τον Θοδωρή…

Φίλε μου δεν πρόκειται να σε αποχαιρετήσω γιατί δεν πιστεύω ότι έφυγες από κοντά μας. Το χαμόγελο σου σε προδίδει για το “κόλπο” που έκανες… Η φωτογραφία τα λέει όλα άλλωστε…

Χαμόγελο που αφοπλίζει τον οποιοδήποτε… Ακόμα και τον εχθρό σου – που δεν είχες βέβαια γιατί ήσουν από τους οπαδούς “παλαιάς κοπής”. Τσαμπουκάς αλλά και σωστός εκεί που έπρεπε. Ακόμα και τους οπαδούς των άλλων ομάδων δεν τους αντιμετώπιζες με μίσος και διάφορα άλλα συναισθήματα τέτοιου είδους…

Φίλε μου, θυμάμαι που σε είδα στο “Βαρδινογιάννειο” στο φιλικό που είχε δώσει ο ΟΦΗ με τον ΠΟΑ το περασμένο φθινόπωρο. Δίνεις πάντα το παρόν σε τέτοια παιχνίδια… Πάντα δίπλα στην ΟΦΑΡΑ για να μην παίξει ποτέ μόνη της.

Φίλε μου, θυμάμαι το τηλεφώνημα σου πέρυσι όταν η ομάδα έχασε στην Καρδίτσα από την Αναγέννηση. Φώναζες με την φωνή σου που σε έκανε ξεχωριστό από το μικρόφωνο του Athletic Radio. Εκεί που ήσουν με τον Μάνο και σε άκουγαν όλοι με σεβασμό, δέος και εκτίμηση προς το πρόσωπο σου…

Φίλε μου, εγώ δεν πιστεύω ότι “έφυγες”. Απλά έβαλες ένα γκολάκι και τρέχεις να το πανηγυρίσεις μαζί με τον φίλο σου τον Θοδωρή…

Φίλε μου, συγνώμη που δεν είμαι καλός στους αποχαιρετισμούς. Απλά δεν νιώθω ότι σε αποχαιρετάω…

Αποχαιρετάμε πάντα αυτούς που ξεχνάμε και εσένα – είμαι σίγουρος για αυτό – δεν πρόκειται να σε ξεχάσει ΚΑΝΕΝΑΣ…