Μια ομάδα ισοπεδωτική που την χαίρεται ο κόσμος της σε όλη την Ελλάδα

Ένας ΟΦΗ που και με 11 vs 11 πάλι 0-3 θα κέρδιζε και ένας οργανισμός που τον χαίρεται όλος ο κόσμος του. Γράφει ο Μανώλης Σαρρής.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αποδείχθηκε περίτρανα αυτό που έγραφα, τόσο μετά τον αγώνα της Τρίπολης, όσο και μετά από εκείνον με τον ΠΑΣ και δεν το γράφω γιατί είναι προσωπική δικαίωση, όσο δικαίωση του ΟΦΗ. Γιατί πάνω από τον ΟΦΗ δεν είναι κανένας και η ομάδα είναι υπεράνω προσώπων. Μια ομάδα που από την πρώτη αγωνιστική μέχρι και το βράδυ της Τετάρτης έχει την πιο σταθερή πορεία από όλες του πρωταθλήματος, δεν θα μπορούσε να μείνει στο πρώτο 45λεπτο της Τρίπολης. Αποδείχθηκε λοιπόν περίτρανα τόσο το Σάββατο, όσο και την Τετάρτη πως ο ΟΦΗ είναι σε εξαιρετική κατάσταση και απλά το παιχνίδι της Τρίπολης ήταν η εξαίρεση στον κανόνα, ο φετινός ΟΦΗ μας το έχει δείξει αυτό και πραγματικά γελούσα όταν διάβαζα δεξιά και αριστερά πως η κακή εικόνα θα έχει και συνέχεια.

Ο ΟΦΗ του Σαββάτου και της Τετάρτης ήταν ισοπεδωτικός με πλουραλισμό στο παιχνίδι του, απίστευτη οξυδέρκεια στις αποφάσεις του αλλά κυρίως δείχνει πως στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της χρονιάς φορτσάρει σε πολύ υψηλό ρυθμό. Η εικόνα που παρουσίασε στα δύο τελευταία παιχνίδια είναι εικόνα ομάδας που δεν μπορεί να συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο έχουμε δει στο ελληνικό πρωτάθλημα το τελευταίο δίμηνο. Οι 47 τελικές που έβγαλε μέσα σε δύο 90λεπτα είναι ένας πρωτόγνωρος αριθμός για τα ελληνικά δεδομένα που σπάνια θα δούμε στην χώρα μας και δίχως ρόστερ που να κάνει 30 και 40 εκ. ευρώ!

Η εικόνα της Ριζούπολης και η ευφυής κίνηση του Νιόπλια να βάλει τον Λάμπρου ανάμεσα στα δύο βραδυκίνητα καράβια που λέγονται Μπρούνο Άλβες και Λισγάρας ήταν εκείνη που έκρινε το παιχνίδι και βέβαια η απόφαση του τεχνικού του ΟΦΗ δεν έγινε επειδή δεν υπολογίζει τους υπόλοιπους φορ – όπως διατείνονται ορισμένοι – αλλά επειδή έχει αποδείξει πως η ομάδα και ο ίδιος προσαρμόζονται σαν τον χαμαιλέοντα απέναντι σε κάθε φετινό αντίπαλο που θα βρουν μπροστά τους. Άλλη τακτική θα ακολουθήσει με τον Απόλλωνα, άλλη με τον ΠΑΟΚ και άλλη με τον Παναιτωλικό. Αυτός είναι ο φετινός ΟΦΗ και είναι πραγματικά κρίμα μετά από 17 αγωνιστικές να μην το έχουν δει ορισμένοι που μέχρι και οι τυφλοί το έχουν αντιληφθεί.

Ωστόσο αυτό που εγώ κρίνω πολύ σημαντικό, περισσότερο και από τη νίκη, είναι οι δηλώσεις που έγιναν μετά το τέλος του αγώνα και τα μηνύματα που πέρασαν όλοι. Από τον Λάμπρου που ανέδειξε αυτό που φαινόταν από το καλοκαίρι, όταν ο ίδιος απουσίαζε, πως πρόκειται για μια ομάδα που είναι πραγματική οικογένεια μέχρι και τον ίδιο τον Νιόπλια, που για δεύτερη φορά μετά το ματς του Βόλου, έστειλε ένα μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ώστε άπαντες να αγκαλιάσουν ακόμα περισσότερο την ομάδα. Όπως έστειλε και ένα μήνυμα προς τον περίγυρο (εκτός club ξεκάθαρα) του ΟΦΗ ότι εκείνος είναι που παίρνει την πρώτη και την τελευταία απόφαση βάζοντας στην θέση τους κάθε λογής σεναριογράφους. Μην ξαναγράφω τα ίδια, ο φετινός ΟΦΗ είναι η επιτομή της οικογένειας, από τον Μπούση και τον Λυσάνδρου, μέχρι τους παίκτες, τον Νιόπλια, τους συνεργάτες του και τους Μιχάληδες τους φροντιστές του ποδοσφαιρικού τμήματος.

Και επειδή ο ΟΦΗ είναι μια πραγματική εικόνα αυτό αποτυπώνεται στο γήπεδο, στα καλά και τα κακά αποτελέσματα. Στην αγκαλιά του Γιαννούλη στον Μπαλογιάννη μετά το πέναλτι στον Ιτούρμπε, στην αφιέρωση του Λάμπρου στον Κοροβέση που έπαιξε ξανά μετά από 12 αγωνιστικές. Η υγεία που πηγάζει από τον ΟΦΗ είναι τέτοια που δεν μπορεί ούτε να δηλητηριαστεί, ούτε και να δοκιμαστεί από τους κάθε λογής σεναριογράφους που περιμένουν την ομάδα στην γωνία.