Ο Μεγιάδο θυμίζει το ποδόσφαιρο των παιδικών μας χρόνων

Ματωμένα κεφάλια, πάθος, τάκλιν στην καρωτίδα, ποδόσφαιρο αλάνας όπως όταν ήμασταν παιδιά. Γράφει ο Μανώλης Σαρρής.

Είναι το ποδόσφαιρο που βλέπουμε αρτίστες όπως ο Νέιρα, ο Ναμπί και ο Ντε Γκούζμαν και ο Τοράλ.

Είναι όμως και το ποδόσφαιρο του Μεγιάδο και του Γαγιέγος. Παικτών που θα πάνε αθόρυβα πάνω στην μπάλα αλλά θα παίξουν και μια κλωτσιά παραπάνω. Παίκτες που δεν θα διστάσουν να τα βάλουν με τον αντίπαλο τους ακόμα και αν τους περνάει 20 και 30 πόντους ή και 15 κιλά. Το ποδόσφαιρο του Μιγκέλ Μεγιάδο είναι το ποδόσφαιρο των παιδικών μας χρόνων.

Αυτό που όταν ήμασταν μικρά παιδιά χανόμασταν στις αλάνες, δεν μας ενδιέφερε καθόλου αν θα ξεκινήσουμε να παίζουμε το μεσημέρι με τρύπια μπάλα μέχρι και τα μεσάνυχτα. Όταν έπεφτε το μαύρο σκοτάδι σε αυλές σχολείων, σε αλάνες και δρόμους και εμείς ήμασταν ακούραστοι σπάζοντας ρεκόρ χιλιομέτρων με την μπάλα στα πόδια.

Αυτό το ποδόσφαιρο αντιπροσωπεύει και ο Μιγκέλ Μεγιάδο. Ο Αργεντινός με τα τατουάζ, τις κατεβασμένες κάλτσες στις προπονήσεις ξέρεις πως είναι εκείνος που θα πάει να σε υποστηρίξει πρώτος όταν βρεθείς πεσμένος. Η φάση του 42′ που ο Τοράλ δέχτηκε ένα δολοφονικό χτύπημα από τον Βαρόνε και ο Παναιτωλικός δεν έπαιξε το fair play, με τον Μεγιάδο να κυνηγάει αλαφιασμένος τους γηπεδούχους για να υποστηρίξει τον συμπαίκτη του δείχνει πολλά και λέει ακόμα περισσότερα.

Το ματωμένο κεφάλι του Μιγκέλ Μεγιάδο είναι μια τρανή απόδειξη πως το ποδόσφαιρο, ανάμεσα στην παγκοσμιοποίηση του αθλήματος, δεν έχει τελειώσει ακόμα ή τουλάχιστον δεν έχει εξαφανιστεί. Ένα ποδόσφαιρο που αποτελεί το λαοφιλέστερο άθλημα για τα ματωμένα γόνατα του Μαραντόνα, τα σλάλομ του Ρονάλντο, τις πιρουέτες του Ζιντάν αλλά και τις δαγκωματιές του Γκατούζο και τα βρώμικα τάκλιν στο κέντρο του γηπέδου.