“Ήτανε μια φορά”, ώρα να πάμε και στην δεύτερη

Μια μαγική βραδιά, ένας τίτλος που γέννησε γενιές οπαδών και ώρα για να γεννήσει και τις επόμενες. Δεν πανηγυρίστηκε το κύπελλο του ΄87 αλλά τιμήθηκαν ανθρώποι που έπρεπε να τιμηθούν πριν από 30 χρόνια. Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.

Είναι ωραίο να τιμάς το παρελθόν σου, κάτι που στην Ελλάδα (δυστυχώς) δαιμονοποιείται όταν ανατρέχουμε σε αυτό. Πολύ περισσότερο στον ΟΦΗ για χιλιάδες λόγους. Το παρελθόν του ΟΦΗ, λαμπρό και δοξασμένο, πάντα θα έχει από πάνω του την σκιά του Βαρδινογιαννισμού. Αυτό είναι μια πραγματικότητα και δεν μπορεί να την αλλάξει κανένας. Για αυτό πάντοτε, εις τον αιώνα των αιώνων, ο κόσμος του ΟΦΗ θα ξεχωρίζει το παρελθόν της ομάδας στην “προ Θόδωρου” και “μετά Θόδωρου” εποχή. Αυτή είναι επίσης μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να αλλάξει. Το παρελθόν του ο ΟΦΗ, δεν μπορεί και δεν το έχει κάνει ποτέ, να το αποκηρύξει. Η χθεσινή βραδιά ήταν λοιπόν μια πολύ ωραία βραδιά. Βραδιά αναμνήσεων, βραδιά συγκινήσεων, βραδιά που με χαρά είδα πολλά μικρά παιδιά συνοδευόμενα από τους γονείς τους να παρακολουθούν αυτές τις ιστορικές στιγμές.

Διαβάζοντας δεξιά και αριστερά διάφορα σχόλια, αντιλήφθηκα πως (δυστυχώς) αρκετοί δεν κατανόησαν το μήνυμα της χθεσινής βραδιάς, παρότι υποχρεώνομαι να τα κάνω πενηνταράκια, δεν ήταν νύχτα πανηγυρισμών για τον μοναδικό τίτλο στην 96χρονη ιστορία του ΟΦΗ. Κανείς δεν πανηγυρίζει πλέον έναν τίτλο, έστω και αν είναι ο μοναδικός στην ιστορία του ΟΦΗ, που κατακτήθηκε πριν από 34 ολόκληρα χρόνια. Τα χρόνια πέρασαν, πλέον φτάνουμε στην τέταρτη δεκαετία από το 1987 και οι πανηγυρισμοί έχουν κοπάσει. Η χθεσινή βραδιά είναι ξεκάθαρα μια βραδιά που έπρεπε να γίνει όχι 34 χρόνια μακριά από το 1987 αλλά 14 και 24. Το ότι δεν έγινε, αυτό είναι άλλο θέμα. Θέμα είναι όμως το ΓΙΑΤΙ δεν έγινε ποτέ κάτι ανάλογο στο παρελθόν. Όπως το είπε, ορθότατα, ο Ηλίας Πουρσανίδης αυτή η εκδήλωση έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια και όχι 34 μετά. Δεν μπορώ λοιπόν να διαβάζω δεξιά και αριστερά πως η χθεσινή εκδήλωση έγινε επειδή “πανηγύρισε ο ΟΦΗ ένα κύπελλο”. Έγινε γιατί έπρεπε να έχει γίνει το 1988 και όχι το 2021.

Ήταν μια υποχρέωση του club απέναντι σε εκείνους που έφεραν στην Κρήτη τον μοναδικό τίτλο. Ήταν υποχρέωση απέναντι σε εκείνους που δεν βρίσκονται πλέον ανάμεσα μας και που δυστυχώς, για κάποιες εβδομάδες, δεν πρόλαβαν να ζήσουν ένα standing ovation για όλα όσα πέτυχαν εκείνη τη νύχτα του Ιούνη του ’87. Βαδίζοντας πλέον στα 38 μου και το λέω με ειλικρίνεια, δεν πανηγυρίζω πλέον το Κύπελλο του ’87. Ανατριχιάζω, συγκινούμαι γιατί εν αντιθέσει με τους άλλους, όσοι έγιναν ΟΦΗ δεν έγιναν ποτέ για τους τίτλους, ποτέ για τα τρόπαια. ΟΦΗ σημαίνει περηφάνια, μαχητικότητα και πολλά άλλα που οι υπόλοιποι δεν θα το καταλάβουν ποτέ. Οι υπόλοιποι διαλέγουν την ομάδα τους γιατί τους αρέσουν τα πανηγύρια, οι τίτλοι και πάει λέγοντας, εμείς δεν το είχαμε ποτέ αυτό. Ποτέ δεν έγινε ΟΦΗ κάποιος για έναν τίτλο, έγινε ΟΦΗ για ότι εκπροσωπεί και αντιπροσωπεύει αυτό το club.

Ο ΟΦΗ του ’87 έχει πολλά κοινά σημεία με τον ΟΦΗ του 2021. Έχει έναν ιδιοκτήτη που βάζει αφειδώς χρήματα για τον ΟΦΗ, έχει μια διοικητική σταθερότητα, έχει ένα ποδοσφαιρικό περιβάλλον που δεν το έχουν παρά μόνο ελάχιστες ομάδες στην Ελλάδα. Οι μνήμες εκείνης της βραδιάς, του ’87, όπως το είπε και ο Μπούσης το πρωί, είναι οδηγός για το μέλλον. Να σκεφτόμαστε τα επόμενα χρόνια, το πως ο ΟΦΗ θα ξαναζήσει ανάλογες στιγμές.

Όχι αποτινάσσοντας το παρελθόν του από πάνω του αλλά έχοντας το ως οδηγό για το μέλλον του.

Υ.Γ. Μόνο ένα μεγάλο μπράβο αξίζει στον Μανώλη και την Μένια για αυτές τις 2 ώρες που μας χάρισαν. Είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα του πως συνδυάζεται η αγάπη, για την ομάδα, με τον επαγγελματισμό και το όραμα για τέτοιες εκδηλώσεις που μεγαλώνουν τον ΟΦΗ.