“Μάνο δώσε μου ένα τσιγάρο στα κρυφά μην με δει ο Σαμαράς”

Φεύγουν εκείνοι που στα παιδικά μας μάτια έγιναν ήρωες και θεριά. Η “Μιλτάρα” ήταν ένα τέτοιο θεριό, ασυμβίβαστος και ποτέ δεν ζούσε με κανόνες. Ακόμα και όταν τον χτύπησε η καρδιά του. Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.

Από παιδί ένιωθα πως με συνέδεε κάτι ξεχωριστό με τον Μίλτο Ανδρεανίδη. Για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω τώρα στα 38 μου, μου φαινόταν παράξενο ότι ένας παίκτης με επίθετο που δεν είχε κατάληξη -ακης έμενε μόνιμα στην Κρήτη, έπαιζε στον ΟΦΗ και από τον ΟΦΗ βρέθηκε στα τελευταία χρόνια της καριέρας του να φοράει την φανέλα του Ραύκου.

Αυτή η ψυχική σύνδεση μου με τον Μίλτο Ανδρεανίδη και το κάρμα έκανε την εμφάνιση του το 2004 όταν ξεκίνησα τις σπουδές μου και αποτέλεσε την πρώτη συνέντευξη που πήρα σαν φοιτητής ακόμα. Βλέποντας τον να είναι διαιτητής στο Calcetto και στα γήπεδα, πάντα τον αντιμετώπιζα με δέος. Είχα την τιμή να με αποκαλεί φίλο του, να γίνουμε φίλοι, να καθίσουμε πολλές φορές στο ίδιο τραπέζι. Ο Μίλτος άφησε στην άκρη την προπονητική στα μικρά παιδιά μετά από ισχαιμικό επεισόδιο που έπαθε την ώρα της προπόνησης στις ακαδημίες του Calcetto, ένα μεσημέρι που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου και τα βράδια μετά στο Βενιζέλειο που νοσηλεύτηκε μέχρι να ξεπεράσει και αυτό το πρόβλημα.

Είπαμε η Μιλτάρα ήταν ένα θεριό, ένας παίκτης που πάντα μέσα στο γήπεδο ξεχώριζε για την δύναμη του, το πάθος του, όλα όσα χαρακτήριζαν την μαχητικότητα και την περηφάνια εκείνου του ΟΦΗ, ο Ανδρεανίδης τα έβγαζε μέσα στο γήπεδο. Πάντα ασυμβίβαστος και πάντα απείθαρχος, ακόμα και τα χρόνια που τον ταλαιπωρούσε το πρόβλημα με την καρδιά του εκείνος δεν άκουγε κανέναν. Το τσιγάρο, αχ αυτό το τσιγάρο, δεν το σταμάτησε, δεν το έκοψε ποτέ. Είπαμε ήταν ασυμβίβαστος.

“Μάνο δώσε μου ένα τσιγάρο στα κρυφά μην με δει ο Σαμαράς” μου είχε πει σε μια από τις τελευταίες μας συναντήσεις στο “Βαρδινογιάννειο” κατά την διάρκεια ενός ρεπορτάζ. Δεν ήθελαν να τον βλέπουν στον ΟΦΗ να συνεχίζει αυτήν την κακή συνήθεια, του το είχαν απαγορεύσει αφού ο ίδιος δεν έβαζε στοπ στον εαυτό του.

Αλλά, είπαμε παραπάνω. Ο Μίλτος Ανδρεανίδης ήταν ένας άνθρωπος του πάθους, των στιγμών, ασυμβίβαστος.