Οι φλέβες στον λαιμό του Μαρινάκη, όλος ο ΟΦΗ

Ματς όπως αυτό με τον ΠΑΣ μόνο με ψύχωση για τη νίκη θα το έπαιρνε ο ΟΦΗ. Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.

Θα ξεκινήσω το γράψιμο από μια αληθινή ιστορία. Περίπου 45 λεπτά πριν την σέντρα, με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος και με ρώτησε: “Πως τους είδες το ζέσταμα; Θα το πάρουμε το παιχνίδι;” Η απάντηση μου ήταν προφανής αλλά έδειξε την πραγματικότητα: “Η ιστορία θα φανεί από το πως θα πάει στο πρώτο τέταρτο του αγώνα”.

Και πράγματι ο ΟΦΗ μέσα σε 23 λεπτά παιχνιδιού έχει πέντε φάσεις – όσες δεν έκανε συνολικά στα τελευταία 4-5 παιχνίδια: 4′ Γρίβας, 7′ Σαρδινέρο, 13′ παρολίγον αυτογκόλ Πέερσμαν, 23′ Στάρτζεον. Επιπλέον από τα πρώτα λεπτά, μια “πονηρή” κλωτσιά του Μαρινάκη έδειξε πως ο ΟΦΗ θα παλέψει μέχρι τέλους. Ακόμα και αν δεν κέρδιζε τον ΠΑΣ, ήταν βέβαιο πως οι παίκτες του ΟΦΗ θα τα έδιναν όλα για να φτάσουν στο πολυπόθητο τρίποντο. Το ματς βλέπεις πως σε πάει από την εκκίνηση του. Για παράδειγμα κόντρα στην ΑΕΛ, ο ΟΦΗ σκόραρε στο 2′ αλλά από εκεί και πέρα όλο το ματς ανήκε στους Λαρισαίους και τελικά το έχασε.

Ακόμα και όταν το ματς στράβωσε, γιατί στραβώνει το ματς όταν ο αντίπαλος σκοράρει από το πουθενά, στην μοναδική φορά – μετά το γύρισμα του Πέερσμαν στο 15′-16′ – που πάτησε την περιοχή του Βάτερμαν και καταφέρνει να σκοράρει, τότε λες πως τα σημάδια της μοίρας σου δείχνουν το τέλος. Θέλω να είμαι ειλικρινής: Στο ημίχρονο δεν πίστεψα ότι ο ΟΦΗ μπορούσε να γυρίσει το παιχνίδι, ακόμα και στο πρώτο ημίχρονο που ήταν καλός με σωστό πρέσινγκ, καλή κυκλοφορία της μπάλας η έλλειψη δημιουργίας δεν σε έπειθε πως αυτή η ομάδα μπορεί να γυρίσει το ματς. Όμως δεν υπολογίζαμε στα ψυχικά αποθέματα, στα mind games του Νιόπλια – όπως εκείνος αποκάλυψε μιλώντας στη Nova – αλλά στην θέληση των ίδιων των παικτών του ΟΦΗ. Γιατί πράγματι μετά από καιρό, όλοι μας το είδαμε αυτό και ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει. Υπήρχε πάθος, δύναμη, ψυχισμός για να μπει τέλος στο αρνητικό σερί τόσων μηνών αλλά και η μάχη της επιβίωσης που έπρεπε να δοθεί μέσα στο γήπεδο. Ακόμα και όταν λειτούργησε, ασυναίσθητα, το ένστικτο της επιβίωσης και του άγχους για τη νίκη, ο ΟΦΗ δέχτηκε μόλις μια φάση σε 50 λεπτά αγώνα που έβγαλε ο Βάτερμαν.

Ο ψυχισμός των παικτών του ΟΦΗ εκφράζεται χωρίς κανένα στοπ στις φλέβες του Μαρινάκη. Μπορεί σε κάποιους να προκάλεσε έκπληξη η επιλογή του Νιόπλια να ξεκινήσει βασικό τον “Μάρι” αντί του Ουές όμως τώρα που η μπάλα ζυγίζει τόνους, η εμπειρία, η δύναμη και η τακτική είναι τα στοιχεία που θα κάνουν την διαφορά. Ο ΟΦΗ κατάφερε να πάρει από τον προπονητή του το 120% της παρεμβατικότητας του, οι αλλαγές που έκανε ήταν στοχευμένες στον απόλυτο βαθμό και με έναν πάγκο που με εξαίρεση τον Σελίμοβιτς, λόγω εμπειρίας, ήταν γεμάτος από παιδιά που δεν έχουν νιώσει ποτέ την πίεση και το άγχος που προκαλεί η πίεση του “να είσαι στον ΟΦΗ”: Σηφάκης, Ουές, Σελίμοβιτς, Φερέιρα, Βαφέας, Μπαλογιάννης, Νοικοκυράκης, Γκαργκαλατζίδης. Ο Νιόπλιας κατάφερε να πάρει πράγματα μέχρι και από τον Νοικοκυράκη που δεν είχε πατήσει γήπεδο εδώ και πολλούς μήνες.

Μπορεί για κάποιους το ποδόσφαιρο της… φουστανέλας να αποτελεί παρελθόν όμως να που έρχονται παιχνίδια όπως αυτό του ΟΦΗ με τον ΠΑΣ για να μας υπενθυμίσουν πως δεν κερδίζονται χωρίς καρδιά, πάθος και ψυχή.