Λόλα, να ένα μήλο

Επιστρέφω στην αθώα παιδική μου ηλικία όταν έπρεπε να υπομένω ξανά και ξανά την φράση “Λόλα, να ένα μήλο”, κάπως έτσι πορεύομαι την φετινή σεζόν με τους τραυματισμούς του ΟΦΗ. Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.

Εναλλακτικός τίτλος αυτού του κειμένου θα μπορούσε να είναι και το “τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε” όμως αρκετό θανατικό έχει πλακώσει γύρω μας οπότε είπα να κάνω στροφή στην καριέρα μου αναβιώνοντας τα καλύτερα μας χρόνια που είναι και τα παιδικά. Εμείς βέβαια την φράση “Λόλα, να ένα μήλο” δεν την ακούγαμε τόσο μα τόσο συχνά όσο οι πατεράδες μας ή εκείνοι που είναι 55 plus αλλά όσο να’ ναι καθόρισε την παιδική ψυχή μας. Ποιος δεν είχε από πάνω του, την μάνα του να μας επαναλαμβάνει την φράση με την Λόλα και το μήλο μέχρι να γίνει κόκκινη η γλώσσα μας και να πούμε “να ένα μήλο”. Ειδικά η Λόλα στα πρότερα παιδικά μας χρόνια πρέπει να ήταν το μοναδικό θηλυκό που δεν θέλαμε να ακούμε.

Και ενώ έπρεπε να προηγηθεί το απαραίτητο αφηγηματικό πόνημα για τα παιδικά τραύματα μας, ώστε να γίνει και η είσοδος στο κυρίως θέμα μας, κάπως πρέπει να γίνουμε ανάλαφροι αυτήν την περίοδο της ζωής μας. Από την μια είναι ο κορονοϊός, τα δυσάρεστα μαντάτα που (μόνο) ακούμε, ο τρόπος να φαίνομαι αδύνατος στο γυαλί, ήρθε ο τραυματισμός του Καστάνιος για να μας υπενθυμίσει πως η σεζόν των τραυματισμών δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Ο Ολλανδός που ήρθε – και αποδεδειγμένα είναι καλός παίκτης αυτό δεν το συζητάμε – για να λύσει το επιθετικό πρόβλημα του ΟΦΗ, μένει στα πιτς – δεν παίζει σίγουρα κόντρα στον ΠΑΣ και μόνο ο Θεός γνωρίζει πότε θα επιστρέψει. Θα γυρίσει με τον Απόλλωνα, τον Ατρόμητο – θα αναστηθεί στις 2 του Μάη όταν και θα έχουμε Πάσχα, δεν το γνωρίζει κανένας πια. Τα προβλήματα που βγάζει ο Καστάνιος, που βγάζει ο Ντε Γκουζμάν, που συνεχίζει να έχει ο Νέιρα έρχονται να μας υπενθυμίσουν όλα τα μαζεμένα λάθη που έγιναν φέτος στον ΟΦΗ και τα οποία αναδείχθηκαν μετά τον καταστροφικό Γενάρη. Το θέμα είναι πως θα λύσεις το θέμα, διαβάζω διάφορες αναλύσεις δεξιά και αριστερά ή ακόμα και στην Αθήνα για το πως θα λυθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει τώρα ο ΟΦΗ, και με πιάνουν τα γέλια. Κάπου διάβασα πως ήρθε η ώρα να βγουν μπροστά ο Σαρδινέρο και ο Στάικος, μόνο που ο πρώτος έχει κάνει ότι μπορεί για να βγάλει τα λεφτά του με τα 5 γκολ που έχει βάλει παρότι το παιδί βαφτίστηκε, αναγκαστικά, φορ και τουλάχιστον έβαλε και 4 στο πρωτάθλημα και ο δεύτερος που οργανωτικά δεν μπορεί να αποδώσει αυτά που θέλει ο ΟΦΗ.

Το μαρτύριο φάνηκε και το Σάββατο πως δεν πρόκειται να τελειώσει και έχουμε μπροστά μας ένα δίμηνο για να ελπίζουμε σε κάτι. Φαντάζομαι, δεν ξέρω – ούτε έχω μιλήσει μαζί του – κάπου ελπίζει και ο Νιόπλιας. Αυτός πλέον ξέρει την ομάδα καλύτερα από τον καθένα, δημόσια λέει ξανά και ξανά να είναι όλο το γκρουπ μαζί, μόνο που μαζί το γκρουπ δεν ξέρω αν θα το δούμε φέτος. Εκεί που ελπίζουμε πως θα τελειώσουν οι τραυματισμοί, πάντα μια Μοίρα βρίσκεται μπροστά μας και μας κάνει να σκεφτόμαστε πως “όχι πούστηδες, αφού παίξατε με την λογική του ποδοσφαίρου, εμείς θα σας τιμωρήσουμε”.