Μama ho visto Rino

Το όνειρο ενός παιδιού που γίνεται αθλητικός συντάκτης είναι να ζήσει 15 ολόκληρες μέρες, 24 ώρες το 24ωρο, δίπλα στον Τζενάρο Γκατούζο. Ο Μανώλης Σαρρής γράφει στο blog του στο Gentikoule για έναν πραγματικό άνθρωπο.

Οι δηλώσεις του Τζενάρο Γκατούζο για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει έχουν κάνει τον γύρο της Ευρώπης. Όλοι περιγράφουν με λόγια γλυκά, ανθρώπινα όλα όσα αναδεικνύει ο Γκατούζο για το πως αντιμετωπίζει το πρόβλημα υγείας του. Δεν θέλω να γράψω τίποτα για τον προπονητή Γκατούζο, δεν έχει άλλωστε κανένα νόημα αφού δεδομένα, έξι χρόνια μετά, δεν είναι ο ίδιος με εκείνον που βρέθηκε στον ΟΦΗ, όταν ακόμα βρέθηκε να κάνει τα πρώτα βήματα του στην προπονητική ενώ στην συνέχεια κάθισε στον πάγκο δύο τεράστιων μεγεθών όπως είναι η Μίλαν και η Νάπολι. Θέλω να γράψω όλα όσα αφορούν τον άνθρωπο Τζενάρο Γκατούζο, εκείνον που έζησα 15 μέρες στην προετοιμασία του ΟΦΗ στην Ολλανδία. Εκείνον που επί 15 ημέρες βρισκόμασταν μαζί, στα πλαίσια του ρεπορτάζ, όλη την μέρα. Από το πρωί που ξυπνούσε μέχρι και το βράδυ που κοιμόταν όταν μετά από μια κοπιαστική μέρα, έβρισκε τον χρόνο αλλά και την όρεξη με παρέα ένα ποτήρι κρασί, να εξιστορεί όλα όσα έκανε στην τεράστια καριέρα του ως ποδοσφαιριστής.

Το πρόβλημα στο μάτι, η αυτοάνοση μυοπάθεια, τον χτύπησε για πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια της ποδοσφαιρικής καριέρας του. Ήταν και ο λόγος που αποχώρησε από το ποδόσφαιρο, πολύ νωρίτερα από ότι θα ήθελε και ο ίδιος, αλλά ήξερε από τότε ότι θα γινόταν προπονητής. Το γνώριζε μέσα του ότι στο τέλος της ημέρας θα καθόταν στον πάγκο ενός top class club. Καμία φορά το σκέφτομαι, λέω τι χαρές έχω πάρει από αυτήν την δουλειά. Τι στιγμές έχω ζήσει, που σίγουρα είναι πολύ περισσότερες από τις στενοχώριες, την κούραση, τα ατελείωτα ξενύχτια στο γραφείο ή στο σπίτι – μα διάολε δεν σηκώνομαι και στις 6.00 το πρωί για να πάω στην οικοδομή!

Εκείνο το 15νθημερο που έζησα μαζί με τον Τζενάρο Γκατούζο είναι ένα μάθημα ζωής, ένα χτύπημα στο κατεστημένο του ελληνικού ποδοσφαιρικού star system που νομίζει ότι ζει σε έναν δικό του μικρόκοσμο. Ένας άνθρωπος που – κυριολεκτικά – δεν ήξερε τι έχει και όμως συμπεριφερόταν σαν να ήταν άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Οι ατελείωτες ώρες συζήτησης εκείνα τα καλοκαιρινά βράδια στην Ολλανδία ήταν, κάθε ένα από αυτά, ξεχωριστό. Ο Γκατούζο δεν έβλεπε απέναντι του, ούτε ευρώ, ούτε καταθέσεις σε λογαριασμούς. Έβλεπε άτομα, ονόματα, ξεχωριστές προσωπικότητες. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, πόσο κλισέ φράση, αλλά μια μεγάλη αλήθεια για τον Ρίνο. Είμαι ο μοναδικός δημοσιογράφος στην Ελλάδα που τον έζησε 15 ξεχωριστές μέρες και διάολε μπορώ να πω ακόμα και τώρα πως τα video που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο με τις χθεσινές δηλώσεις του, μου δείχνουν τον ίδιο άνθρωπο. Τον Γκατούζο του 2014. Ένας άνθρωπος γήινος που μπορούσε να σηκώσει το τηλέφωνο και να καλέσει τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ένας άνθρωπος που τον έπαιρναν παίκτες – τέρατα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου όπως ο Καναβάρο ή ο Πίρλο και εκείνος να κάνει βιντεοκλήση μπροστά σε όλα τα μέλη του ποδοσφαιρικού τμήματος του ΟΦΗ.

Ο Γκατούζο είναι ο Γκατούζο της φωτογραφίας: Μια ζεστή αγκαλιά σε έναν απλό δημοσιογράφο όπως όταν επιστρέψαμε στο Ηράκλειο. Το δικό μου “ευχαριστώ” ήταν όσα ζήσαμε μαζί, το δικό του “παρακαλώ” ήταν να με πάρει μια ζεστή αγκαλιά.

Δεν μπορώ λοιπόν και εγώ να μην παραφράσω το περίφημο σύνθημα των Ναπολιτάνων για τον Μαραντόνα “mama ho visto Maradona”, σε “Mama ho visto Rino”. Άλλωστε πλέον το “μαμά” μπορεί να μην έχω την δυνατότητα να το λέω στην πραγματικότητα, αλλά σίγουρα από εκεί πάνω θα θυμάται την χαρά μου όταν της είπα “φεύγω για προετοιμασία με τον Γκατούζο”.

Καλές γιορτές!