Το μαρτύριο έλαβε τέλος στις 8 Νοέμβρη

Ο ΟΦΗ κέρδισε ένα παιχνίδι που απέναντι του δεν είχε μόνο μια ομάδα αλλά το άγχος, την πίεση και τη νευρικότητα από την έλλειψη αποτελεσμάτων. Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.

Την ημέρα του αγώνα με τον Ολυμπιακό έγραφα πως η διακοπή του πρωταθλήματος σε συνδυασμό με το πρόγραμμα – βουνό των 8 πρώτων αγωνιστικών αλλά και τα τεράστια προβλήματα, είχε ως αποτέλεσμα να τελειώσει το μαρτύριο του ΟΦΗ. Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω παραγόντων και κυρίως οι απουσίες βασικότατων παικτών είχε ως αποτέλεσμα ναι μεν η ομάδα να παρουσιάσει καλή εικόνα αλλά η έλλειψη βασικών επιλογών να μην της δώσει τις νίκες που δικαιούταν. Οι παίκτες που έπαιξαν μέχρι και το ματς με τον Ολυμπιακό έδωσαν τα πάντα, έκαναν κατάθεση ψυχής όμως τα αποτελέσματα τους αδικούσαν. Δυστυχώς, μέχρι και εκείνο το μεσημέρι, όλοι στέκονταν στα αποτελέσματα και όχι στις εμφανίσεις του ΟΦΗ.

Όμως πιο τρανταχτό παράδειγμα, για να αναδειχθούν και οι επιστροφές, για τον ΟΦΗ δεν μπορεί να μην αποτελέσει η εικόνα του Ολυμπιακού κόντρα στον ΠΑΟ. Το έχω γράψει και θα το ξαναγράψω και η μοίρα τα έφερε έτσι που το Σάββατο αποδείχθηκε περίτρανα πως καμία ομάδα του πλανήτη δεν μπορεί να παίξει όταν λείπουν πέντε και έξι βασικότατοι παίκτες. Όπου Νέιρα, βάλτε Φορτούνη, όπου Ελ Αραμπί ή Χασάν, βάλτε Σαρδινέρο, όπου Χολέμπας, βάλτε Γιαννούλη και πάει λέγοντας.

Ο ΟΦΗ μέχρι τώρα αναγκαζόταν να παίζω χωρίς σχεδόν μια ενδεκάδα παικτών που δεν το κουνάνε από το αρχικό σχήμα και φάνηκε στον Βόλο πως αυτή η ομάδα είναι εντελώς διαφορετική με την επιστροφή προσώπων – κλειδιά για τον τρόπο που θέλει ο Σίμος να παίζει η ομάδα. Ο Σαρδινέρο γύρισε και είναι ο mvp – με ένα γκολ, μια κερδισμένη αποβολή και ένα κερδισμένο πέναλτι, ο πανέτοιμος Ντε Γκουζμάν έδωσε το ελεύθερο στον Σίμο να επαναφέρει τον Στάρτζεον στην θέση του, ο Νέιρα γύρισε και είχε τρεις ασίστ και ο Γιαννούλης δίπλα στον εξαιρετικό Διαμαντή επανέφερε την ηρεμία και την ψυχραιμία στην άμυνα.

Πολλοί περίμεναν τον ΟΦΗ στην γωνία, πριν την σέντρα του αγώνα με τον Βόλο, πολλοί που απλώς στα προηγούμενα παιχνίδια δεν έβαζαν ή σαν… θολωμένοι που ήταν αμελούσαν να δουν την πραγματικότητα: Πως βάσει προσώπων άλλος ΟΦΗ ήταν πριν την διακοπή και άλλος ΟΦΗ μετά.

Ο ΟΦΗ του Βόλου ήταν ο ΟΦΗ που είδαμε με τον Ατρόμητο, τον ΠΑΟΚ, το πρώτο 30λέπτο του αγώνα με τον ΟΣΦΠ, του 60λεπτου με τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ απλά τότε ο Σίμος δεν είχε επιλογές και ήταν υποχρεωμένος να ανακατεύει την τράπουλα ψάχνοντας να βγάλει λαγούς από το μανίκι του. Και μέχρι εκεί που τον έπαιρνε και είχε την δυνατότητα, το κατάφερε.

Απλά δεν είχε τα υλικά να συντηρήσει ζωντανή την συνταγή που επέλεξε.

Όσο για τα νεκρά διαστήματα στο Πανθεσσαλικό, επίσης είναι απολύτως φυσιολογικά. Για μια ομάδα που έχει μάθει να παίζει με την πίεση του “πρέπει” και της νίκης, είτε αγωνίζεται κόντρα στον ΟΣΦΠ, είτε κόντρα στον Αγρανίτα, οι δύο μήνες χωρίς τρίποντο είναι αρκετοί. Υπερβολικά αρκετοί. Ειδικά όταν σε αυτούς τους δύο μήνες έχουν χαθεί 4 βαθμοί μέσα από τα χέρια σου και ακόμα δεν έχεις καταλάβει πως, μέχρι τις 19.30, είχες έξι βαθμούς αντί για δέκα.

Η πίεση και το άγχος για τη νίκη, σε μια περίοδο όπου και εντός του ΟΦΗ γνώριζαν πως η ομάδα είναι φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα, είχε και αυτά τα αποτελέσματα. Τα νεκρά διαστήματα στο πρώτο δεκάλεπτο του παιχνιδιού, στο διάστημα 46′ – 60′ όπου παρότι έπαιζε με παίκτη παραπάνω είδε τον Βόλο να φτιάχνει τρεις ευκαιρίες και μόλις τα μυαλά ήρθαν στις θέσεις τους, ο ΟΦΗ καθάρισε το παιχνίδι. Από το 60′ και μετά οι γηπεδούχοι δεν έκαναν τίποτα απολύτως, η τελευταία φάση καταγράφεται στο 59′ και ο ΟΦΗ πήρε το τρίποντο που τόσο πολύ είχε ανάγκη. Και το είχε ψυχολογικά, όχι τόσο αγωνιστικά και βαθμολογικά αφού η αντεπίθεση θα ερχόταν είτε έτσι, είτε αλλιώς.

Οι παίκτες του Σίμου κατάφεραν να κερδίσουν όχι μόνο τον Βόλο αλλά και το άγχος, την πίεση για επαναφορά στις νίκες και όταν κυριαρχεί αυτό το συναίσθημα τότε όχι μόνο δεν βοηθάς – όσο καλός και αν είσαι – τον εαυτό σου αλλά σε οδηγεί σε λάθη και νευρικότητα. Το σημαντικό είναι ότι ο ΟΦΗ κέρδισε και αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και η πίεση αρχίζει σιγά – σιγά να φεύγει πάνω από τους ώμους του.