Challenge accepted λοιπόν…

Ο ΟΦΗ πέταξε το γάντι για το Ομιλίτικο challenge accepted και ο Μανώλης Σαρρής καταγράφει στο blog του την δική του Ομιλίτικη πεντάδα.

Να που γυρίσαε ξανά στην, μαζική, εποχή των… challenges αλλά βρε αδερφέ είναι προτιμότερες αυτές οι προκλήσεις από το να βλέπουμε να πετάει παγωμένο νερό ο ένας στον άλλον και να χασκογελάνε μετά. Εδώ έχουμε προκλήσεις που αφορούν τα παιδικά μας χρόνια, τα νιάτα μας που κάθε απόγευμα μας έβρισκε στην αυλή του σχολείου μας ή στους δρόμους της γειτονιάς παίζοντας αμέριμνοι φορώντας στην πλάτη την φανέλα του αγαπημένου μας παιδικού ήρωα.

Αποδεχόμενος λοιπόν το challenge του ΟΦΗ, που εν μέσω καραντίνας, μας βρήκε δουλειά να κάνουμε και είπα να μοιραστώ δημόσια τις δικές μου σκέψεις. Τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη η λίστα αλλά είπα να βάλω μέσα παίκτες που τους έχω δει live, τους θαύμασα με τα μάτια μου μέσα από τις εξέδρες του γηπέδου και όχι μέσα από μια οθόνη τηλεόρασης ή υπολογιστή. Θα μπορούσε η λίστα να είναι ατελείωτη και να βάζω μέσα παιχταράδες των 80s όπως ο αέρινος Βέρα, ο πολεμιστής Ίσις, οι μάγοι Γιάνγιανιν, Ιορντανέσκου, Ντελγάδο, ο παιχταράς Τσινός, το τανκ Σαμαράς και μα τον Θεό η λίστα δεν τελειώνει τώρα που σκέφτομαι και γράφω.

Επέλεξα παίκτες που τους θαύμασα με την φανέλα του ΟΦΗ για πολλούς και διάφορους λόγους. Κάποιους τους θαύμασα και αργότερα μέσα από το δημοσιογραφικό καθήκον, άλλους πάλι όταν τους παρακολουθούσα σαν μικρό παιδί.

Ξεκινάω με το Νίκο Μαχλά. Γιατί απλά είναι ο Μαχλάς. Ο άνθρωπος που μας έστειλε στο Μουντιάλ του 94′, εκείνος που σκόραρε στα ευρωπαϊκά παιχνίδια με την Σλάβια Πράγας και την Ατλέτικο Μαδρίτης, αυτός που έφυγε το 96′ για την Ολλανδία και καθόμασταν μικρά παιδιά να τον βλέπουμε από την τηλεόραση με την φανέλα της Φίτεσε και του Άγιαξ. Τον αντιμετώπισα με δέος όταν αργότερα, επαγγελματικά, είχαμε την πρώτη γνωριμία μας – το μυαλό μου γυρνούσε χρόνια πίσω όταν τον θαύμαζα με την φανέλα του ΟΦΗ και χαίρομαι πάρα πολύ που πλέον μας συνδέει μια φιλία χρόνων.

Το ίδια ισχύουν και με το Νίκο Νιόπλια. Είναι ο παίκτης που μεγαλώσαμε και προσπαθούσαμ να μιμηθούμε στις αλάνες, όπως είχε γράψει και ο Αλέξης Σπυρόπουλος “ο Νιόπλιας είναι ένα από τα καλύτερα δεκάρια στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου μόνο που φορούσε το 7 και όχι το 10”. Το πάθος, η αυταπάρνηση του μέσα στον αγωνιστικό χώρο, στην δεύτερη θητεία του ήταν εκείνος που καθοδηγούσε τον ΟΦΗ και με εκείνον στην φανέλα η ομάδα πανηγύρισε δύο φορές την έξοδο στην Ευρώπη μέσα σε τρία χρόνια. Ήταν πάντα εκείνος που παρακολουθούσαμε από τις εξέδρες και πόσο μου άρεσε που η μοίρα τα έφερε έτσι που σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, επέστρεψε στον ΟΦΗ και το όνομα του – αυτήν την φορά ως προπονητής – συνδέθηκε με την έξοδο από τα χωράφια της Γ’ Εθνικής.

Νίκος Παπαδόπουλος ο επόμενος, θυμάμαι μικρό παιδί τις γκολάρες που έβαζε στα ευρωπαϊκά ματς της περιόδου 97 – 98 όταν λόγω της τιμωρίας του στο αλήστου μνήμης ματς με τον Ολυμπιακό και τον Χατζησταυρίδη, εκείνος τιμωρήθηκε με 16 αγωνιστικές. Έπαιζε στην Ευρώπη, σκόραρε με το καταπληκτικό αριστερό του πόδι και αργότερα και εκείνος επέστρεψε στον ΟΦΗ ως προπονητής για να οδηγήσει τον ΟΦΗ στο ολικό του restart οδηγώντας τον ξανά στην Σούπερ Λιγκ.

Το πάω χρονολογικά γιατί δεν θέλω να αδικήσω κανέναν και θα πάω στο 2006. Εκείνο το καλοκαίρι ήρθε αυτός ο παιχταράς που λέγεται Γκόραν Ντρούλιτς. Ένας παίκτης που αν δεν είχε τα προβλήματα στα ταλαιπωρημένα του γόνατα δεν θα έπαιζε ποτέ στην Ελλάδα. Τα μαγικά που έκανε την πρώτη του χρονιά στον ΟΦΗ, δεν θυμάμαι άλλον παίκτη να κάνει παρόμοια πράγματα μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Γκολ, ασίστ, απίστευτα πράγματα μέσα στο γήπεδο για έναν παίκτη που μέσα σε μια χρονιά άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στον ΟΦΗ με τις μοναδικές στιγμές ποδοσφαιρικής μαγείας που μας χάρισε μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Τελευταία, χρονολογικά θα πάω με τον Ντουντού. Ο Βραζιλιάνος, βάσει βιογραφικού (και όχι μόνο) είναι από τους μεγαλύτερους παίκτες που φόρεσαν την φανέλα του ΟΦΗ. Διεθνής με την Εθνική Βραζιλίας, τεράστια καριέρα στην Ευρώπη και στην πατρίδα του, δυστυχώς τον απολαύσαμε στα γήπεδα για λίγους μήνες μόλις. Αξέχαστη θα μείνει η γκολάρα στο Παγκρήτιο αλλά και ο πανηγυρισμός του που ακολούθησε μπροστά από τον πάγκο του ΟΦΗ.