Πλέον όχι δάκρυα κόουτς, μόνο χαμόγελα

Είναι μια προσωπική επιστολή που την συγγραφή της την σκέφτηκα όταν είδα τον Παπαδόπουλο χαμογελαστό και ξέγνοιαστο. Σπάνια εικόνα με όσα τράβηξαν στον ΟΦΗ. Γράφει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.

Η φωτογραφία του άρθρου δεν μπήκε τυχαία. Είναι από την συνέντευξη τύπου του αγώνα με την Δόξα Δράμας όταν ο ΟΦΗ των 13 παικτών κέρδισε 3-0. Εκείνη την ημέρα ο Παπαδόπουλος, αντιλαμβανόμενος το τι ήταν έτοιμος να πετύχει ο ΟΦΗ, δάκρυσε ως φυσική απόρροια της απόδοσης του ΟΦΗ και των τριών συνεχόμενων νικών στο πρώτο 20ημερο του Γενάρη.

Βλέποντας τον, το βράδυ της Κυριακής να διασκεδάζει με την οικογένεια του και την ομάδα, σκέφτηκα και θυμήθηκα τι έκανε – μαζί με την Διοικούσα Επιτροπή και μια “χούφτα” από μετόχους προκειμένου ο ΟΦΗ να επιστρέψει στον φυσικό του χώρο. Είναι ένα κείμενο καρδιάς προς τον Παπαδόπουλο γιατί αυτόν τον 1,5 χρόνο τράβηξε αρκετά και είναι απορίας άξιον αν θα άντεχε άλλος στην θέση του.

Τα λόγια του είναι πάντα μετρημένα και όποτε μιλάει, πάντα έχει να πει κάτι. Ποτέ δεν θα πει κάτι που δεν θα το εννοεί ή θα το πει για να θαμπώσει τα πλήθη. Πέρα από τις προπονητικές του ικανότητες που δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ κατά την διάρκεια της θητείας του στον ΟΦΗ, ο Παπαδόπουλος έγινε ένας από εμάς. Έγινε ένας από εκείνους που βρίσκονται στην Θύρα 4 αλλά και στις υπόλοιπες εξέδρες του γηπέδου.

Έγινε ένας από εκείνους που φόρεσαν την φανέλα του ΟΦΗ και τον οδήγησαν στον φυσικό του χώρο. Δεν είναι τυχαία η στιγμή που οι παίκτες του ΟΦΗ φώναξαν το σύνθημα που δημιούργησαν οι οργανωμένοι με το όνομα του. Οι παίκτες το τραγούδησαν γιατί ξέρουν ότι είναι ο ποδοσφαιρικός του πατέρας. Ο Παπαδόπουλος πέτυχε ένα θαύμα και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά, ακόμα καλύτερα από τον κόσμο της ομάδας, εκείνοι που βρέθηκαν εντός των κόλπων του ΟΦΗ.

Πλέον ο ίδιος πρέπει να χαμογελάει. Το αξίζει!

Όχι άλλα δάκρυα για τον άνθρωπο που πίστεψε στην ιδέα που λέγεται ΟΦΗ όσο ελάχιστοι άνθρωποι. Και δεν είναι καθόλου τυχαία η σχέση  που έχει αναπτυχθεί με τους ανθρώπους του στενού του κύκλου που βρίσκονται εντός της ομάδας. Κρατήστε αυτήν την λεπτομέρεια γιατί στον ΟΦΗ πολλά μπορούν να ειπωθούν αλλά τις καλύτερες ιστορίες τις γνωρίζουν μόνο οι πρωταγωνιστές και κανένας άλλος.

Κάποια στιγμή, θέλω να πιστεύω, πως θα τις πουν και δημόσια για να μάθουμε όλοι πως έγινε αυτό το θαύμα – εκεί που τον Γενάρη είχαμε αρχίσει να “θάβουμε”, μέσα μας, τον ΟΦΗ…