Politica 89.8
Άκουσα με προσοχή όσα είπε ο Παπαδόπουλος στην συνέντευξη τύπου και δεν βρήκα σημείο που να διαφωνήσω. Και ήρθε η ώρα ο ΟΦΗ να κοιτάξει προς τα πάνω γιατί δικαιωματικά το αξίζει. Σχολιάζει ο Μανώλης Σαρρής στο blog του στο Gentikoule.
Πριν από λίγες ημέρες σας εξέφραζα την πεποίθηση μου για το τι θα γίνει με το μέλλον του Παπαδόπουλου. Ήταν αίσθηση, το είχα πει γιατί δεν θέλει και πολύ να βρεθεί κάποιος να με πει ξερόλα κτλ κτλ. Και αν είναι κάτι που σιχαίνομαι, αυτό είναι η “ξερολίαση”. Τώρα τελευταία το βλέπω στο Facebook από ορισμένους που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και δημιουργούν κλίμα προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Κανένας μας δεν ξέρει τα πάντα, μόνο ο Θεός. Αλλά εδώ δεν κάνουμε φιλοσοφική κουβέντα, ας μιλήσουμε για μπάλα.
Πριν από λίγες ημέρες έγραψα ένα blog με το οποίο σημείωνα ότι ΟΦΗ και Παπαδόπουλος θα πρέπει να πορευτούν με επαγγελματισμό και όχι με συναισθηματισμό. Ή τουλάχιστον έναν συνδυασμό αυτών των δύο πραγμάτων.
Όλα όσα είπε ο Παπαδόπουλος απαιτούν επαγγελματισμό και σοβαρές αποφάσεις. Ήρθε η ώρα να γίνουν τομές στον ΟΦΗ και ο σύλλογος να αλλάξει βλέμμα κοιτάζοντας προς τα ψηλά. Και το ευτύχημα σε αυτήν την ιστορία είναι πως ο ΟΦΗ έχει ανθρώπους που τον εμπιστεύονται και οι οποίοι αγαπούν την ομάδα, γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν.
Και χρειάζεται να βρεθεί λύση στο οικονομικό γιατί οι απαιτήσεις είναι υψηλότερες και με μεγαλύτερες απαιτήσεις. Αυτό είναι δεδομένο και το γνωρίζουμε καλά.
Όμως είναι μια πολύ καλή ευκαιρία ή μάλλον να το θέσω πιο σωστά, τώρα είναι η ευκαιρία για τον ΟΦΗ ώστε να οργανωθεί σε πολύ σωστά πρότυπα και να κοιτάξει να αναδιοργανωθεί ώστε σε ποδοσφαιρικό επίπεδο να βρεθεί μόνιμα εκεί που αξίζει να είναι: Ανάμεσα στους μεγάλους.
Μάνο, συμφωνώ απόλυτα με το σκεπτικό σου αλλά ας μιλήσουμε πιο ξεκάθαρα. Χρόνια τώρα λέμε και ξαναλέμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν την ομάδα, που τρέχουν ασταμάτητα γι’ αυτήν, που κάνουν, που ράνουν… Εδώ υπάρχει ένα ΜΕΓΑΛΟ “αλλά”. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν τα απαραίτητα χρήματα για να στηρίξουν μια ΠΑΕ και αναγκάζονται να “ζητιανεύουν” από δω κι από κει. Και όταν ξεκαθαρίσουν κάτι, πληρώνουν ένα μέρος των… σπασμένων, τακτοποιούν μερικές οφειλές (συνήθως προς τρίτους) και λένε πάμε παρακάτω κι ο Θεός βοηθός. Ηρεμούν κάπως τα πνεύματα (μέχρι να ξαναφουντώσουν έπειτα από μερικούς μήνες), ο κόσμος μασάει το κουτόχορτο και πάει λέγοντας… Για τους μετόχους τι να πει κανείς. Αποδείχτηκε ότι συμμετείχαν στην αρχική προσπάθεια επειδή κάποιοι τους έταζαν λαγούς με πετραχείλια. Και όταν είδαν ότι έχασαν τα χρήματά τους (άσχετοι από μπάλα συν τοις άλλοις), λάκισαν.
Η λύση, όπως έχω ξαναπεί, είναι μία. Να βρεθεί ΕΝΑΣ, ισχυρός, αυτοδύναμος, που να έχει και το μεράκι να ασχοληθεί (ή καλύτερα να… μπλέξει). Να ξεβολευτούν ορισμένοι “βολεμένοι”. Κατά συνέπεια, όπως γράφεις παραπάνω Μάνο, αυτοί που αγαπούν την ομάδα γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν: να βρουν αυτόν τον ΕΝΑΝ και να του παραδώσουν τα κλειδιά. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν έναν φαύλο κύκλο…