Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις…

Είναι blog που δεν μπορείς να γράψεις εκατοντάδες λέξεις. Είναι blog που θες να γράφεις, να γράφεις και να μην σταματάς. Όμως δεν είναι ημέρα για πολλά λόγια. Λίγα και καλά. Ο Μανώλης Σαρρής γράφει στο blog του στο Gentikoule και την κεντρική φώτο του άρθρου που δεν μπαίνει τυχαία.

Είναι από τα πιο εύκολα editorial που έχουν γραφτεί. Το εν λόγω κείμενο το προετοίμαζα εδώ και ημέρες γιατί ήμουν σίγουρος πως ο ΟΦΗ θα σφράγιζε την άνοδο μέσα στην Καλαμαριά. Είτε με έναν, είτε με τρεις βαθμούς. Δεν θα γράψω πολλά λόγια. Αυτήν την ώρα δεν χρειάζονται πολλά λόγια.

Να γράψω δηλαδή για τον Παπαδόπουλο; Και τι να πρωτογράψω για αυτόν τον άνθρωπο; Ότι και να πούμε, είναι λίγο. Πλέον δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μπορούμε να πούμε για αυτόν τον άνθρωπο. Αυτόν τον μάγκα προπονητή που ο ΟΦΗ είναι τόσο τυχερός που τον έχει στον πάγκο του.

Τι να πρωτογράψω για τους παίκτες του ΟΦΗ; Που έφαγαν σκατά όλη την χρονιά και ανέβασαν την ομάδα πηγαίνοντας την εκεί που έπρεπε να την πάνε;

Να γράψω τι για την Διοικούσα που μετέπειτα έγινε κανονικό Δ.Σ. της ΠΑΕ; Που άφησαν τα πάντα για να τρέχουν νυχθημερόν για τον ΟΦΗ;

Δεν θα γράψω ούτε 300 λέξεις. Η φωτογραφία του κειμένου θα τα πει όλα. Ένα ματς = 3 χρόνια. Εκείνο το απόγευμα του Γενάρη όταν ο ΟΦΗ κέρδισε τον ΑΟΧ/Κισσαμικό και πήρε παράταση ζωής μέχρι το ματς με την Δόξα. Εκείνο το απόγευμα του Σαββάτου, ο ΟΦΗ έδειξε ότι δεν θα πεθάνει. Αλλά το αντίθετο. Θα πήγαινε μέχρι το τέλος και όπου τον έβγαζε. Εκείνο το απόγευμα έγινε το πρώτο βηματάκι και λίγους μήνες μετά μετά μπήκε τέλος στην μαύρη τριετία. Στην πιο μαύρη τριετία που έζησε ο κόσμος του ΟΦΗ. Που καταδεχόταν ή μάλλον για να το πούμε αλλιώς, υπέμενε να πηγαίνει σε χωριά και γήπεδα 400 και 600 θέσεων για να υποστηρίξει τον ΟΦΗ του. Τον ΟΦΗ του, που τον είχε μάθει αλλιώς και όχι να πηγαίνει στα Καμίνια στον Πειραιά ή στην Επισκοπή.

Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις την εξιστόρηση όλων όσων συνέβησαν αυτά τα τρία χρόνια. Εκείνο το απόγευμα του αγώνα με τον ΑΟΧ/Κισσαμικό, ήταν το κλειδί για να έρθει και η επόμενη ημέρα και μετά η μεθεπόμενη. Κανένας δεν ξέρει τι θα γινόταν εάν εκείνη την ημέρα ο ΟΦΗ δεν έπαιρνε τη νίκη. Κανένας δεν γνωρίζει τι ΟΦΗ θα βλέπαμε σήμερα.

Και επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε το χθες, εκείνη η μέρα πρέπει να αποτελέσει φάρο για την συνέχεια. Να μην γίνουν τα λάθη που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια. Να χτιστεί ο ΟΦΗ σε υγιείς βάσεις με σωστά υλικά. Αλλά τώρα δεν είναι η ώρα να αναφερθούμε σε αυτά. Τώρα πανηγυρίζουμε που μπήκε τέλος στα μαύρα χρόνια. Δεν πανηγυρίζουμε την άνοδο, πανηγυρίζουμε την επιστροφή του ΟΦΗ και το τέλος αυτών των τριών χρόνων που κάθονταν στον λαιμό μας μέχρι να τελειώσουν…