Τέτοιες στιγμές, ως θεατής, πρέπει να τις ρουφήξεις μέχρι το μεδούλι και να τις ζήσεις μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Ποιος πατέρας στον κόσμο δεν θα ήθελε να έχει γιους σαν “τα παιδιά του Γκέραρντ”;
Αυτό που συνέβη χθες το απόγευμα είναι πράγματι συγκλονιστικό. Από όποια πλευρά και αν την πιάσεις αυτήν την υπόθεση, πάντα θα καταλήξεις στο όμορφο, το εντυπωσιακό και το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι μόνο θετικό.
Όμως, αυτό στο οποίο πρέπει να σταθούμε δεν είναι άλλο από την αγάπη όλων αυτών των ανθρώπων απέναντι στον Ευγένιο Γκέραρντ. Οτιδήποτε άλλο αναφέρουμε, δεν έχει καμία σημασία.
Όταν υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται από την Χιλή και κάνουν ταξίδι 28 ωρών.
Όταν υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται από την Ολλανδία μόνο και μόνο για 12 ώρες.
Όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν συνεργάστηκαν ποτέ μαζί του και όμως κατά την διάρκεια του παιχνιδιού βάζουν τα κλάματα.
Όταν, όταν, όταν.
Τα λόγια είναι περιττά. Δεν έχουμε να πούμε κάτι άλλο.
Οι φωτογραφίες που κυκλοφορούν σε όλο το διαδίκτυο τα λένε όλα από μόνες τους.
Όλα τα παιδιά, όλοι οι γιοι του Ευγένιου Γκέραρντ ήταν εκεί για τον πατέρα τους. Τον άντρα, δίπλα στον οποίο μεγάλωσαν, από έφηβοι έγιναν άντρες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στα δικά του χέρια και τώρα δεν τον ξέχασαν. Όλοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Ηλία Πουρσανίδη και δεν σκέφτηκαν καν να πουν το όχι. Είπαν αμέσως το ναι γιατί ένιωσαν ότι έπρεπε να είναι δίπλα στον ποδοσφαιρικό τους πατέρα.
Τα μεσάνυχτα της Δευτέρας δεν πρέπει να υπήρχε πιο ευτυχισμένος πατέρας από τον Ευγένιο Γκέραρντ. Από την μια πλευρά ήταν ο Μηνάς με τον Μανώλη που βρίσκονται στο πλευρό του 24ωρες το 24ωρο και από την άλλη υπήρχαν σχεδόν 50 γιοι που βρέθηκαν όχι μόνο από όλη την Ελλάδα, αλλά ήρθαν από την Ευρώπη μέχρι και από την άλλη άκρη της γης!
Ποιος πατέρας δεν θα ήθελε να έχει τέτοιους γιους; Ποιος πατέρας δεν θα ήθελε να έχει τέτοιους γιους που θα τον αγαπούν τόσο πολύ; Που θα βάζουν τα κλάματα από συγκίνηση, που θα κλαίνε επειδή τον είδαν μετά από τόσα χρόνια και με στοργή του φιλούσαν το χέρι ή του χάιδευαν το πρόσωπο.
Το ειχα γράψει πέρσι εδω. Και έγινε λες και ηταν ευχη. Να ηταν και καλά ο Γκέραρντ να τους κοουτσαριζε και να τους προπονούσε θα υπήρχε ο δεκαπλάσιος χαβαλες. Εγω κραταω και την δήλωση του Μαχλα.( τα επόμενα χρόνια θα ειναι καλύτερα απο της καταστάσεις που ζούμε τωρα) μπρε λες…
Θα ήταν το τέλειο αν σε 20-30 χρόνια από τώρα γινόταν το ίδιο για τον Παπαδόπουλο…με αναμνήσεις από τελικούς,από ευρωπαϊκές διακρίσεις κ από μια ομάδα -οικογένεια…
Έτσι για να μείνει μεγάλος ο όμιλος…κ να μην ξεφτίσει το ονομα κ η ιστορία του..!!!