Aυτό που θέλει ο ΟΦΗ είναι αγάπη, όρεξη (και όχι μόνο) χρήμα

Ο Μανώλης Σαρρής γράφει στο blog του στο Gentikoule για το “γαϊτανάκι” της εξεύρεσης λύσεων που ψάχνουν οι μέτοχοι του ΟΦΗ και γυρίζει τον χρόνο, δύο χρόνια πίσω.

Δύο χρόνια πριν, τέτοιο καιρό, οι επιχειρηματίες που έπαιρναν τον ΟΦΗ από την Γ’ Εθνική ήταν, αρχικά, επτά. Μεταξύ τους αρκετά γνωστά ονόματα όπως ο Αντώνης Καράτζης και ο Μανώλης Παπακαλιάτης – άσχετα αν ο τελευταίος αποχώρησε πριν καν γίνει πράξη το διοικητικό σχήμα που βρισκόταν, εκείνη την περίοδο, στα “σπάργανα” για το… restart του ΟΦΗ.

Δύο χρόνια, η πολυμετοχικότητα (για δεύτερη φορά στην ιστορία του ΟΦΗ) είναι γεγονός αφού μετά τους “7” προστέθηκαν και άλλοι με αποτέλεσμα τώρα να έχουμε χάσει το μέτρημα ποιοι βρίσκονται εντός του συλλόγου. Ο ΟΦΗ πέρασε δύο δύσκολα χρόνια στην Γ’ Εθνική και την Football League και κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι αυτοί οι επιχειρηματίες πρόσφεραν οικονομικά (άλλος λίγο, άλλος πολύ) σε μια διετία όπου τα έσοδα της ΠΑΕ ήταν από ανύπαρκτα έως ελάχιστα. Κατά συνέπεια, κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι στον ΟΦΗ μπήκαν αρκετά χρήματα προκειμένου να λειτουργήσει η ομάδα ενώ στον αντίποδα δεν πήραν σχεδόν τίποτα αφού η μοναδική κατηγορία που προσφέρει αρκετά έσοδα είναι η Σούπερ Λιγκ.

Ασφαλώς και κανένας δεν μπορεί να μηδενίσει την προσφορά των μετόχων προς τον ΟΦΗ όμως δύο χρόνια μετά το restart, έφτασαν στο σημείο να κάνουν μια, δύο, τρεις και τέσσερις συναντήσεις προκειμένου να αποφασίσουν αν θα βάλουν χρήματα στην ομάδα. Η δική μου αίσθηση (και όχι πληροφορία μόνο) είναι ότι αυτό δείχνει πως δεν υπάρχει όρεξη για να ασχοληθούν με την ομάδα. Ίσως άλλα περίμεναν από την ενασχόληση τους με τον ΟΦΗ και το ελληνικό ποδόσφαιρο και άλλα βρήκαν στον χώρο τελικά. Άλλωστε, δεν είναι ούτε οι πρώτοι αλλά ούτε και οι τελευταίοι επιχειρηματίες που ασχολούνται (για πρώτη φορά) με το άθλημα και μετά από λίγο καιρό τα παρατούν και φεύγουν.

Βέβαια, επειδή δεν είμαι υπέρ του “τσουβαλιάσματος”, όπως πολλοί θα ήθελαν να το κάνουν, υπάρχουν άνθρωποι που στέκονται στο πλευρό του ΟΦΗ από την πρώτη ημέρα ενασχόλησης τους με την ομάδα μέχρι και τις 30 Μαΐου 2017. Δεν θα πω εγώ ποιοι είναι αυτοί, γνωρίζουν οι ίδιοι ποιοι είναι και πολύ περισσότερο έχει αρχίσει να καταλαβαίνει και ο ίδιος ο κόσμος ποιοι είναι. Υπάρχουν άνθρωποι που έβαλαν πολλά χρήματα από τον Μάη του 2015 μέχρι τον Μάη του 2017 – άλλοι φαίνονται στα Δ.Σ., άλλοι όχι – αλλά επί της ουσίας δεν έκλεισαν ποτέ την πόρτα του ΟΦΗ. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι που εντός της χρονιάς την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια, δίχως να μάθει κανένας και ποτέ το “γιατί” έφυγαν από τον ΟΦΗ.

Δύο χρόνια μετά την “παρέα” του Αντίπα Σηφάκη που “θα μεγάλωνε συνεχώς” – όπως έλεγε και ξαναέλεγε συνεχώς ο πρώην πρόεδρος της ΠΑΕ, δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει πως αυτή η φράση είναι αλήθεια.

Αυτό που πρέπει να αντιληφθεί όλος ο κόσμος του ΟΦΗ είναι ότι στην παρούσα φάση, το πρόβλημα δεν είναι διοικητικό αλλά μετοχικό (όσο και αν γκρινιάζουν ορισμένοι μέτοχοι για αυτήν την φράση – αλλά είναι ΑΛΗΘΕΙΑ) και εκείνοι είναι που κρατούν το μαχαίρι και το καρπούζι. Κουμάντο στην τσέπη τους δεν θα κάνει κανένας οπαδός (και πολύ περισσότερο, κανένας δημοσιογράφος) όμως άπαντες είναι υποχρεωμένοι να ξεκαθαρίσουν τις προθέσεις τους. Τα “μένω – φεύγω” δεν τιμούν κανέναν και πολύ περισσότερο μειώνουν και την ίδια τους την συνεισφορά στον σύλλογο κατά την διάρκεια της τελευταίας διετίας.

Επιπλέον, ο ΟΦΗ έχει φτάσει σε ένα σημείο όπου υπάρχουν μέτοχοι που δεν εγκατέλειψαν ούτε ένα 24ωρο το καράβι, μέσα στην τελευταία διετία, και έφτασαν πλέον και να τα ακούν (για τα όποια λάθη έκαναν) ενώ άλλοι αποστασιοποιήθηκαν, δεν πήραν ποτέ μέρος στην λήψη των αποφάσεων και τώρα φτάνουμε στο σημείο να πηγαίνουν από συνάντηση σε συνάντηση για να πουν πόσα χρήματα θα βάλει ο καθένας τους.