Politica 89.8
Ο Μανώλης Σαρρής γράφει στο blog του στο Gentikoule για τις ομοιότητες της περσινής με την φετινή χρονιά και για τον ΟΦΗ που κάθε Κυριακή θα παίζει με την πλάτη στον τοίχο.
Δυστυχώς για τον ΟΦΗ δεν ήρθαν τα επιθυμητά αποτελέσματα στα ντέρμπι της αγωνιστικής και οι νίκες των Απόλλωνα, Λαμίας ήταν τα χειρότερα που περίμεναν στην ομάδα. Όμως, πλέον έτσι όπως τα έκανε ο ΟΦΗ θα πρέπει να ζει (και) με το ψυχολογικό άγχος του τι κάνουν οι άλλοι. Κάθε Κυριακή θα παλεύει με τον εαυτό του και παράλληλα τι θα κάνουν Απόλλωνας, Λαμία, Άρης.
Το ίδιο συνέβη και πέρυσι. Ο ΟΦΗ τα είχε κάνει “μούσκεμα” στον πρώτο γύρο, η διαφορά με τον πρωτοπόρο Φωστήρα είχε εκτοξευτεί σε διψήφιο αριθμό και η ομάδα έπρεπε να παλεύει κάθε Κυριακή με… τρεις αντιπάλους: Τον δικό του, τον Φωστήρα και την ομάδα που έπαιζε αντίπαλος του Φωστήρα.
Δυστυχώς το μάθημα δεν έγινε πάθημα και φέτος επαναλαμβάνεται το έργο. Δεν είμαι από εκείνους που συγκαταλέγονται στους απαισιόδοξους αλλά δεν πετάω και στα σύννεφα. Η διαφορά στον βαθμό δυσκολίας είναι μεγάλη γιατί άλλο Φωστήρας και άλλο Απόλλωνας, Λαμία και Άρης.
Ο ΟΦΗ καλείται να παίζει με την πλάτη στον τοίχο σε κάθε παιχνίδι και αυτό δημιουργεί επιπρόσθετο άγχος. Όμως, κακά τα ψέμματα ο ΟΦΗ τώρα πρέπει να δείξει ότι είναι… ΟΦΗ. Το πρόγραμμα του μέχρι και την 10η αγωνιστική του δευτέρου γύρου είναι κατά παραγγελία, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της ομάδας. Ο ΟΦΗ μπορεί να δημιουργήσει ένα μεγάλο σερί νικών αρκεί να λείψουν οι παθογένειες που παρατηρήσαμε μέχρι τώρα: Η αμυντική αφέλεια που τον χαρακτήρισε, η έλλειψη δημιουργίας όταν η ομάδα είχε την κατοχή της μπάλας και τα παιδικά λάθη που τον έχουν φέρει στην θέση που τον έχουν φέρει.
Όλη η χρονιά κρέμεται από μια κλωστή και ξεκινώντας από την Κυριακή, σε 90 λεπτά θα γνωρίζουμε αν ο ΟΦΗ μπορεί να παραμείνει στον στόχο ή να κινδυνεύσει να πετάξει από τον Φλεβάρη μια χρονιά.
Μάνο μου κι εγώ, σαν κι εσένα, δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος. Όμως κακά τα ψέματα, ας μην γελιόμαστε και ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Το τρενάκι για τη Super League πέρασε για φέτος, έφυγε και δεν ξαναγυρνάει πίσω. Το χάσαμε λόγω τραγικών λαθών, αφελειών, ηλιθιοτήτων, ολιγωριών και πολλών άλλων μ@@κιών μας… Είναι κρίμα για την Ομάδα γιατί άλλη μια χρονιά στην κατηγορία αυτή δεν γνωρίζει κανείς που μπορεί να οδηγήσει. Και δεν βγαίνει και κανείς από τη Διοίκηση να ενημερώσει τον κόσμο, να του εξηγήσει ποια είναι τα πλάνα της, τι σκέφτεται και πως έχει αντιληφθεί την πορεία και την εξέλιξη της Ομάδας. Μήπως και η ίδια, στην τελική, δεν επιθυμεί την Άνοδο για φέτος; Γιατί δεν το λένε; Ποιο είναι το πραγματικό project κι όχι τα παραμύθια που πουλάνε στον κόσμο; Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα; Μακάρι να μην είναι έτσι τα πράγματα και στο τέλος να διαψευστώ από τη θετική έκβαση και το αίσιο αποτέλεσμα.
Πιστεύω ότι διοικητικά αν δεν ήθελαν την άνοδο, δεν θα έκαναν οικονομική υπέρβαση με τον Μπόατενγκ ή τον Στρέζο και επιπλέον δεν θα συμφωνούσαν με έναν προπονητή υψηλού επιπέδου όπως είναι ο Νίκος Παπαδόπουλος. Πιστεύω ότι πρώτα διοικητικά δόθηκε το σύνθημα για την αντεπίθεση και μετά πρέπει να ακολουθήσει και αγωνιστικά.
Τελικά κ. Σαρρή είσαι αισιόδοξος η απαισιόδοξος; Γιατί Σεπτέμβρη Οκτώβρη μας παρουσίαζες για μπαρτσα και μην λές συνέχεια για παθογένεια γιατί δεν υπάρχει. Υπήρχε ανοικανοτητα η οποία ήταν θέμα επιλογών. Τώρα που οι επιλογές άλλαξαν νομίζω το πράγμα είναι καλύτερο και ισως να προλάβουμε. Και μην ξεχνάμε και το θέμα των αδειοδοτήσεων γιατί μπορεί και η 3η και 4η θέση να είναι θέσεις ανόδου. Οφάρα για πάντα.