Γιατί την αδούλωτη ψυχή δεν μπορεί να την σκλαβώσει κανένας

Πολλοί έχουν συνδέσει τους οργανωμένους οπαδούς, κάθε ομάδας, με πολλά και διάφορα. Δεν λέγεται το τι έχει ακουστεί για τους “αλήτες” που πηγαίνουν στα γήπεδα. Αλήθεια, ποιος πήγε την Κυριακή στον Κούλε και δεν ανατρίχιασε με το θέαμα που είδε; Ο Μανώλης Σαρρής γράφει στο blog του στο Gentikoule για το μεγαλύτερο “ασπρόμαυρο” πάρτι της χρονιάς.

Είμαι από εκείνους, λόγω ηλικίας, που δεν πρόλαβε το “Γεντί Κουλέ” της δεκαετίας του ’80: Με έντεκα και δώδεκα χιλιάδες κόσμο να γεμίζει κάθε γωνίτσα του γηπέδου για να δει την ομάδα. Όποιος έχει δει στο youtube τα ανάλογα βίντεο από εκείνη την εποχή θα ζηλεύει που δεν τα έζησε. Είχαμε και ομαδάρα, οπότε το γλυκό έδεσε.

Ακολούθησε η δεκαετία του ’90. Ο ΟΦΗ συνέχισε στον δρόμο των επιτυχιών, ο κόσμος όμως αποστασιοποιήθηκε. Πέρα από κάτι ελάχιστες εξαιρέσεις στα ντέρμπι, κόσμο το γήπεδο δεν είχε. Όποιος τρέξει να σχολιάσει για να με κράξει, ας δει τα ανάλογα βίντεο με τα στιγμιότυπα των αγώνων.

Φτάσαμε στην τελευταία 7ετία όπου η επιστροφή στο σπίτι ήταν εκείνη που συσπείρωσε τον κόσμο και τον έφερε μαζικά στις εξέδρες. Και να τα ρεκόρ που έφερναν τον ΟΦΗ στην πρώτη τετράδα και να τα sold out – ο κόσμος ήταν πάντα στο πλευρό της ομάδας. Και ας έζησε τις πίκρες που έζησε με την διάλυση της και το ξεκίνημα από την Γ’ Εθνική.

Όλα όσα έγιναν την Κυριακή, και πραγματικά λυπάμαι που δεν πήγα για να το ζήσω χωρίς την δημοσιογραφική μου ιδιότητα, είναι ένα μάθημα προς όλους. Όλα όσα έγραψα χθες για τα συμβολικά μηνύματα που έστειλε ο κόσμος είναι αλήθεια μέχρι της τελευταίας λέξης.

Όσα έγιναν με τα καπνογόνα και τον τρόπο που “λαμπάδιασε” όλη η Λεωφόρος By- Pass, είναι εικόνες που θα μείνουν χαραγμένες και θα τις σκεφτόμαστε τα επόμενα χρόνια.

Οι οργανωμένοι οπαδοί του ΟΦΗ – γιατί εκείνοι έτρεχαν εδώ και τρεις μήνες ώστε όλα να γίνουν στην εντέλεια, πρόσφεραν μεγάλο κοινωνικό έργο. Ναι, αυτοί που κατηγορούνται κάθε λίγο και λιγάκι για όλα τα δεινά που συμβαίνουν στην πόλη του Ηρακλείου.

Την Κυριακή αποδείχθηκε (για ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ) ότι οι οπαδοί του ΟΦΗ δεν είναι ούτε αλήτες, ούτε μπαχαλάκηδες. Είναι άνθρωποι, εργαζόμενοι, οικογενειάρχες που αφήνουν πολλές φορές τις δουλειές τους για να κάνουν αυτό που επί της ουσίας δεν τους προσφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο ηθική επιβράβευση.

Το μεγάλο κοινωνικό έργο που πρόσφεραν στην πόλη με την συλλογή οικονομικών πόρων αλλά και τα δεκάδες παιδικά χαμόγελα που δημιουργήθηκαν, ναι είναι λόγοι για να σε κάνουν να νιώθεις υπερήφανος.

Όσα συνέβησαν την Κυριακή αποδεικνύουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ωραίες και μάγκικες ιδέες, θέληση και μεράκι για να τις υλοποιήσουν. Και πως η πλειοψηφία είναι πολύ μεγαλύτερη από την μειοψηφία που προσπαθεί να τρυπώσει.

Πολύ περισσότερο εκείνοι, οι οπαδοί του ΟΦΗ που δεν είναι “βολεμένοι”. Εκείνοι που στην εποχή της αυτοκρατορίας του Βαρδινογιάννη φρόντισαν να πολεμήσουν το καθεστώς για να αποτινάξουν από πάνω τους την ρετσινιά του “τσάτσου”.

Δεν συντάχθηκαν με το καθεστώς, ούτε φίλησαν κατουρημένες ποδιές. Οι ψυχές τους ήταν αδούλωτες και η εκδήλωση της Κυριακής δείχνει πως το πάθος δεν μένει στάσιμο αλλά θεριεύει και μεγαλώνει συνεχώς.