Ο Μανώλης Σαρρής γράφει για το ματς που εξαρτάται αποκλειστικά από τους ποδοσφαιριστές του ΟΦΗ και στέκεται σε μια εικόνα από το παιχνίδι με τον Ατρόμητο Πειραιά.
Οι εποχές του ηρωισμού και εκείνων που έπαιζαν αποκλειστικά για την φανέλα σαν άλλοι ήρωες των παιδικών μας χρόνων έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Και δεν πρόκειται να γυρίσουν εκείνα τα χρόνια που βλέπαμε την αγαπημένη μας ομάδα και τους παίκτες που φορούσαν την φανέλα τους να είναι είδωλα μιας άλλης εποχής.
Βρισκόμαστε στο 2015 και από εδώ, οι ζωές μας αλλάζουν προς το καλύτερο ή και προς το χειρότερο, ασορτί με τα μέτρα που μας επιβάλλουν να τηρούμε, όμως η μπάλα και το ποδόσφαιρο παραμένει η προτεραιότητα χιλιάδων οπαδών.
Κάνω αυτόν τον πρόλογο, αν και δεν μου αρέσει το “μελό” και τα κλάματα, γιατί κανένας μας δεν περίμενε ότι και φέτος, στην Γ Εθνική και χωρίς τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο ΟΦΗ, θα ήμασταν σε ένα καθεστώς γκρίνιας και μόνιμης μιζέριας. Το γιατί συμβαίνει αυτό, το γνωρίζουμε και το έχουμε αναλύσει δεκάδες φορές.
Σήμερα, αυτή η γωνίτσα στο Gentikoule δεν έχει σκοπό να δώσει και άλλη μιζέρια στον ΟΦΗ. Αρκετή έχει συσσωρευτεί την φετινή σαιζόν και δεν χρειάζεται να μιζεριάζω και εγώ, μαζί με όλους σας.
Σήμερα θέλω να γράψω κάτι που εύχομαι και ελπίζω να το διαβάσουν οι ποδοσφαιριστές του ΟΦΗ. Μπορεί να ακουστεί γραφικό αυτό το σημείωμα όμως κατά την ταπεινή μου άποψη δεν είναι. Απλά είναι η καταγραφή της πραγματικότητας.
Ο ΟΦΗ βρίσκεται αυτήν την στιγμή με την πλάτη στον τοίχο. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το αρνηθεί κανένας, είτε είναι φίλος του ΟΦΗ – είτε εχθρός του. Και την Κυριακή πέρα από τα συστήματα και τις τακτικές, οι ποδοσφαιριστές του ΟΦΗ θα πρέπει να παίξουν με το μαχαίρι στα δόντια. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Και εδώ θέλω να σας υπενθυμίσω μια εικόνα από το παιχνίδι με τον Ατρόμητο Πειραιά: Το ματς δεν έχει προλάβει να πάει στο 10λεπτο και ένας παίκτης των φιλοξενούμενων κάνει καθυστερήσεις από το 10′. Ο Φαζός πάει από πάνω του, του ψιθυρίζει κάτι στο αυτί και του δείχνει ότι στο ματς δεν πρόκειται να παίξουν και σαν… πουλάκια.
Η σκηνή με το πάθος του Φαζού από το 10λεπτο κιόλας, αντικατοπτρίζει και το κλίμα που πρέπει να επικρατήσει την Κυριακή. Tίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.