Politica 89.8
Η αλήθεια είναι πως… ξύλο και γυναίκα δεν είναι δύο έννοιες ταυτόσημες. Παρ’ όλα αυτά, καταλάβαμε ότι αυτό δεν ισχύει και αφορμή για αυτό στάθηκαν όλα όσα είπε στο Gentikoule η αθλήτρια πολεμικών τεχνών του ΟΦΗ Γεωργία Θεοδοσάκη.
Η Γεωργία σίγουρα δεν είναι και ότι πιο συνηθισμένο συναντάμε στο Ηράκλειο και την Κρήτη. Μιλάμε για μια αθλήτρια που παρότι έχει δώσει μόλις 14 επίσημους αγώνες, μετράει ήδη ένα χρυσό και δύο αργυρά μετάλλια σε Πανελλήνιο επίπεδο. Η αθλήτρια του ΟΦΗ που προπονείται με τον Μιχάλη Κουγιουμιτζάκη μίλησε στο Gentikoule για τους “δεσμούς” της με τον ΟΦΗ, τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τις πολεμικές τέχνες και βέβαια δεν μιλήσαμε μόνο για το κικ μποξ.
Για αρχή, για πες – νιώθεις να σε αμφισβητούν επειδή είσαι μια γυναίκα σε ένα ανδροκαρτούμενο άθλημα;
“Σίγουρα υπάρχει μια αμφισβήτηση ως προς την γυναικεία δυναμική του αθλήματος αλλά αποτελεί και ένα κίνητρο ώστε να αποδείξεις ότι δεν υστερείς στην θέληση. Για να μπεις στο ρινγκ χρειάζεται ψυχή, ένα στοιχείο που το έχουν και τα δύο φύλα”.
Το θέμα είναι πως μια γυναίκα σκέφτηκε να… ρίχνει ξύλο.
“Αρχικά το κικ μποξ ήταν στο μυαλό μου μια μορφή αυτοάμυνας. Σκεφτόμουν, όντας αθλήτρια και παλιότερα παίζοντας μπάσκετ, θέλω να πω ότι έχω ένα μεράκι για τον αθλητισμό και ως γυναίκα θα ήθελα να γνωρίζω μια πολεμική τέχνη ώστε αν μου συμβεί κάτι στον δρόμο να μπορώ να προστατεύσω τον εαυτό μου. Σιγά – σιγά ήρθαν και οι αγώνες”.
Πως νιώθεις που συμμετέχεις σε ένα άθλημα όπου πρωταγωνιστούν άντρες; Έχεις δεχτεί πειράγματα;
“Πειράγματα δεν έχω δεχτεί αλλά μια λοξή ματιά την έχω πάρει. Όταν βλέπουν τις προπονήσεις μου και την προσπάθεια μου τότε αρκετοί αναθεωρούν”.
Οι γονείς σου πως το πήραν;
“Για εκείνους ήταν αναμενόμενο να ασχοληθώ με ένα τέτοιο άθλημα γιατί από μικρή έχω αρκετή ενέργεια”.
Έχουν έρθει να σε δουν ποτέ;
“Περιμένω τον κατάλληλο αγώνα για να τους καλέσω. Μέχρι τώρα δεν έχουν έρθει να με δουν”.
Τουλάχιστον σε βλέπουν μετά;
“Πιστεύω ότι ο μπαμπάς είναι πολύ περήφανος απλά είναι ήπιων τόνων και δεν εκφράζεται. Η μητέρα μου όταν με είδε να παίρνω το χρυσό μετάλλιο είχε σοκαριστεί με τον τρόπο που αγωνιζόμουν. Δεν περίμενε ότι θα έβγαζα τέτοιο πάθος και δύναμη όταν ήμουν μέσα στο ρίνγκ”.
Πως είναι η προπόνηση; Προπονητή έχεις άλλαξει;
“Ναι, μια φορά. Αυτό σημαίνει ότι έβλεπα ελαττώματα και αδυναμίες αναζητώντας το καλύτερο για εμένα. Βελτιώθηκα πολύ, δούλεψα με πολύ διαφορετικό τρόπο και διακρίνω πλέον μεγάλες διαφορές στην ταχύτητα και την δύναμη με την οποία αγωνίζομαι”.
Βλέπεις διαφορές σε εσένα από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο αγώνα;
“Στους πρώτους αγώνες θυμόμουν ότι είχα πολύ άγχος. Πλέον, γνωρίζω τις δυνατότητες μου, ξέρω την δύναμη μου και θα προσπαθήσω να επιβάλλω την δύναμη μου. Αν δεν επιβάλλεις εσύ το δικό σου παιχνίδι, τότε θα το κάνουν οι άλλοι. Είναι περισσότερο παιχνίδι κυριαρχίας”.
Σε αντιπροσωπεύει ως άνθρωπο στην καθημερινότητα σου το πάθος που βγάζεις μέσα στο ρινγκ;
“Είμαι πιο ήρεμος άνθρωπος. Πολλές φορές φτάνεις τον εαυτό σου στα όρια του και αυτό είναι ένα από τα ωραίο στοιχεία του αθλήματος. Δεν είναι θέμα εγωισμού, όσο αυτοπεποίθησης. Αυτό το πράγμα το δουλεύει ο καθένας μόνος του. Όλα είναι θέμα μυαλού και ερεθισμάτων που αφήνει ο κάθε άνθρωπος να υπάρχουν στην ζωή τους”.
Μπήκε ποτέ στο μυαλό σου η σκέψη να πεις ότι “μέχρι εδώ ήταν, τα παρατάω…”
“Ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω. Ότι κάνω, το κάνω με τρομερή όρεξη και μεγάλο μεράκι. Δεν ξέρω μέχρι που μπορώ να φάσω αλλά μέχρι να φτάσω εκεί που θέλω θα το παλέψω μέχρι το τέλος. Δεν έχω πάει ακόμα στα άκρα, πιστεύω ότι επειδή είμαι άνθρωπος με όρεξη έχω τεράστια ψυχικά αποθέματα”.
Έχει τύχει να παίξεις ξύλο στον δρόμο;
“Ευτυχώς όχι (γέλια). Δεν είναι τυχαίο ότι 7 στους 10 αθλητές του κικ μποξ δεν έχουν παίξει ξύλο εκτός αγώνων. Και εδώ θέλω να πω ότι ένα μεγάλο κέρδος της ενασχόλησης με το άθλημα είναι η αυτοσυγκράτηση που σου δίνει. Πρέπει να μαθαίνεις να χαλιναγωγείς τον εαυτό σου. Είναι η διαχείριση του ανθρώπου και των αστάθμητων παραγόντων που σου συμβαίνουν καθημερινά. One step at a time”.
Έχεις βγει από το ρινγκ σε τέτοιο σημείο που να πεις ότι “έφαγες αρκετό ξύλο”
“Ο πρώτος μου αγώνας. Δεν τον θυμάμαι καθόλου. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ήμουν αγχωμένη και ότι έφαγα πολύ ξύλο. Βγήκα από το ρίνγκ και ήταν πρησμένα τα μάτια μου και το πρόσωπο μου. Δεν με πειράζει, δεν φοβάμαι ούτε το αίμα, ούτε την μελανιά. Έχω χτυπήσει αρκετές φορές αλλά ήταν θέμα προπόνησης”.
ΟΦΗ και κικ μποξ. Πως νιώθεις που φοράς την φανέλα του;
“Αισθάνομαι ευθύνη γιατί ο ΟΦΗ είναι μια ομάδα με ιστορία και εγώ την εκπροσωπώ. Σκέφτηκα ότι νιώθω ευθύνη για ένα σωματείο που με στηρίζει και ότι εγώ πρέπει να ανταπεξέλθω στο έπακρον”.
Άρα αυτή η ευθύνη σου δίνει και μεγαλύτερο κίνητρο…
“Ναι, δεν το συζητάμε. Καταρχήν και μόνο το όνομα του ΟΦΗ έχει μια βαρύτητα. Είναι τιμή τόσο για εμένα προσωπικά όσο και για το άθλημα που εκπροσωπείται στην υπόλοιπη Ελλάδα”.
Η αλήθεια είναι πάντως ότι δεν έχει και παράδοση στο άθλημα…
“Ο ΟΦΗ έχει ένα μεγάλο όνομα και ανοίγει μια καινούργια πόρτα σε ένα νέο άθλημα που μαζεύει αρκετό κόσμο και είναι πολλά υποσχόμενο”.
Πάντως, διακρίνω ένα δέσιμο με τον προπονητή σου, τον Μιχάλη Κουγιουμιτζάκη…
“Όταν ασχολείσαι με τα ατομικά αθλήματα τότε το δέσιμο με τον προπονητή πάει σε άλλο επίπεδο. Είστε οι δυο σας, πονάτε οι δυό σας και μαζί νιώθουν τα πάντα. Γίνεται ο φίλος σου, ο αδερφός σου και η η σχέση μεταξύ των δύο δεν περιγράφεται με λόγια. Έχουμε απίστευτη χημεία, δεν μπορώ να την περιγράψω με λόγια. Έδεσε αμέσως, μου έδωσε σημασία, με βοήθησε και με βοηθάει όσο δεν πηγαίνει. Είναι δίπλα μου, με στηρίζει και τον εμπιστεύομαι τυφλά. Είναι αυτό το στοιχείο που δένει τους ανθρώπους δίχως να περάσουν χρόνια”.
Σκέφτεσαι ότι κάποια στιγμή μπορεί να τα παρατήσεις επειδή θες να κάνεις οικογένεια;
“Η οικογένεια είναι πολύ μακριά ακόμα και δεν την σκέφτομαι. Θα παίζω μέχρι να αντέχω”.
Δεν σου έχει τύχει ποτέ άντρας, που όταν μαθαίνει ότι ασχολείσαι με το κικ μποξ, να σου πει “την κοπανάω”
“Δεν μου έχει τύχει, δεν με φοβούνται (γέλια)”.
* Ευχαριστούμε πολύ τον Μιχάλη Κουγιουμιτζάκη και την σχολή Fight Academy Crete για την φιλοξενία
