Politica 89.8
Δεν θα τις ξεχάσω εκείνες τις ημέρες, ποτέ μα ποτέ. Να έχει τελειώσει το παιχνίδι του ΟΦΗ με τον Πανθρακικό στο Παγκρήτιο Στάδιο, να επιστρέφω στα γραφεία της εφημερίδας, της Athletic Press και λίγο πριν τα μεσάνυχτα να χτυπάει το τηλέφωνο μου και να είναι στην άλλη άκρη της γραμμής ο Νίκος Νικολαΐδης.
Με τρεμάμενη φωνή θυμάμαι σαν τώρα να μου λέει “Μανώλη ο Θοδωρής είχε τροχαίο στην παραλιακή, λίγο μετά το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας”.
Σαν να έφυγε ο κόσμος κάτω από τα πόδια μου, θυμάμαι να ψάχνω στο τηλέφωνο τον Χρήστο για να μου πει τι έγινε.
Ήταν 22 Μαρτίου εκείνο το μαύρο βράδυ.
Και όλες οι επόμενες ημέρες να είμαστε όλοι στα τηλέφωνα να μαθαίνουμε νέα για την πορεία της υγείας του Θοδωρή. Δεν θα ξεχάσω εκείνες τις ημέρες, ποτέ.
Ο Θοδωρής ήταν στο Βενιζέλειο, γεμάτο κόσμο η αίθουσα έξω από εκεί που νοσηλευόταν και εγώ να πηγαίνω από τον 1ο όροφο που νοσηλευόταν ο πατέρας μου στη Πνευμονολογική Κλινική, δύο βήματα ν’ ανεβαίνω τις σκάλες για να μαθαίνω νέα για εκείνον και μετά να ξανακατεβαίνω κάτω για να είμαι δίπλα στον πατέρα μου.
Ο Θοδωρής άντεξε 8 ημέρες. Σαν χθες ήταν, 30 του Μάρτη του 2009 που έφυγε από την ζωή.
Το έζησα και εγώ το ίδιο το έργο, με την μητέρα μου, επτά χρόνια μετά το 2016.
Από τότε ήταν η δική μου 1η του Απρίλη που δεν είχε κανένα νόημα να τιμώ το έθιμο της Πρωταπριλιάς…
