Politica 89.8
Ο αρχηγός του ΟΦΗ μέσω του athletestories αποχαιρέτησε τον ΟΦΗ κάνοντας παράλληλα τον δικό του επίλογο για τα τέσσερα χρόνια που έζησε στην Κρήτη με τα “ασπρόμαυρα”.
Mέσω του athletestories, o Πραξιτέλης Βούρος “γράφει” για τα τέσσερα χρόνια που πέρασε στην Κρήτη και τον ΟΦΗ αποχαιρετώντας την πρώην ομάδα του με την φράση “Δεν μου αρέσει να λέω «αντίο», είναι μακάβριο, σαν να ξέρεις ότι δεν θα ξαναβρεθείς κάπου ή με κάποιον, οπότε εν προκειμένω είπα «εις το επανιδείν».”
Ο “Πράξι” αναφερόμενος στην αποχωρήση του από τον ΟΦΗ είπε:
“Έτσι, μετά από τέσσερα χρόνια στην ομάδα, είναι πολύ δύσκολο να μαζέψεις σε κούτες τα πράγματά σου, την καθημερινότητα που έχεις χτίσει και τα 121 παιχνίδια που έχεις παίξει. Όλα στη ζωή βέβαια είναι ένας κύκλος, καλώς ή κακώς, κι εμείς δεν μπορέσαμε να βρούμε λύση με τον ΟΦΗ για να ανανεώσουμε το συμβόλαιό μου.
Δεν μου αρέσει να λέω «αντίο», είναι μακάβριο, σαν να ξέρεις ότι δεν θα ξαναβρεθείς κάπου ή με κάποιον, οπότε εν προκειμένω είπα «εις το επανιδείν». Μάλιστα, όταν μετά από χρόνια κλείσω την όποια ποδοσφαιρική πορεία θα έχω καταφέρει να κάνω, σκεφτόμαστε μαζί με τη γυναίκα μου να γυρίσουμε στην Κρήτη και να μείνουμε μόνιμα εκεί.
Στον δρόμο μου βρέθηκε και πάλι η Κύπρος, αυτή τη φορά μέσω του Απόλλωνα Λεμεσού. Είδα έναν πόθο προς το πρόσωπό μου από τους ανθρώπους της ομάδας, κατάλαβα ότι με εκτιμούν τόσο ως άνθρωπο όσο και ως ποδοσφαιριστή και έκανα μια πολύ καλή, κατά τη γνώμη μου, επιλογή για να συνεχίσω την καριέρα μου και να κάνω αυτό που αγαπώ, προσπαθώντας φυσικά να βάλω κι εγώ ένα μικρό λιθαράκι στην επίτευξη των στόχων της ομάδας.
Γιατί νιώθω τυχερός και ευλογημένος που κάνω τη δουλειά του ποδοσφαιριστή, που έχω κάνει το χόμπι μου επάγγελμα και πληρώνομαι από αυτό.
Βέβαια, όπως έχω αποδείξει και στο παρελθόν, τα λεφτά ούτε έπαιξαν ούτε θα παίξουν κάποιον ρόλο στη ζωή μου, έχω χαρίσει χρήματα, έχω χάσει χρήματα, αλλά δεν παραπονιέμαι.
Από εκεί και πέρα, όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός και η ζωή γελούν. Έχω περάσει δύσκολα με την οικογένειά μου κι έχω καταλήξει στο ότι πρέπει να απολαμβάνουμε την κάθε μέρα, να ζούμε το σήμερα, να μην κάνουμε σχέδια και όνειρα, να είμαστε με ανθρώπους που μας εκτιμούν γι’ αυτό που είμαστε.
Παράλληλα για την απόφαση του να έρθει στον ΟΦΗ το καλοκαίρι του 2020 έκανε την αναδρομή των τεσσάρων χρόνων έχοντας να πει μόνο καλά λόγια για τους προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκε:
Η μετάβασή μου στον ΟΦΗ ήταν από τις πιο εύκολες αποφάσεις που είχα πάρει στη ζωή μου.
Προπονητής τότε ήταν ο κύριος Γιώργος Σίμος, τον οποίον έτυχε να συναντήσω σε διακοπές μου στην Κρήτη και ο οποίος επάνω στις υπάρχουσες συζητήσεις μού είπε «σε θέλω στην ομάδα». Είχα και φίλους που έπαιζαν εκεί, την περασμένη χρονιά ο ΟΦΗ έπαιζε την καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, μπάλα στην Ελλάδα, δηλαδή επί Γιώργου Σίμου και Περικλή Παπαπαναγή, οπότε γενικότερα μου άρεσε αυτό που έβλεπα, έβγαζε μια υγεία.
Στο τέλος της χρονιάς βέβαια έφυγε ο προπονητής, γιατί είχαμε κάνει ένα αρνητικό σερί 10 παιχνιδιών χωρίς νίκη, και ήρθε ο κύριος Νιόπλιας. Μαζί του παίξαμε όλα τα πλέι άουτ και έμεινε και την επόμενη χρονιά, όταν και παρουσιάσαμε πολύ καλό ποδόσφαιρο.
Ο Νίκος Νιόπλιας έχει τη νοοτροπία του νικητή, μιλάμε για έναν πολύ μεγάλο παίκτη, όταν έπαιζε, με φοβερό στιλ και φυσικά αποτελεί και μεγάλη σημαία και για τον ίδιο τον ΟΦΗ, είναι ένας τεχνικός που καταλαβαίνει την ιστορία της ομάδας και ξέρει το βάρος της φανέλας. Επίσης, με τους Έλληνες παίκτες υπήρξε μια πολύ καλή συνεργασία, μας παρακολουθούσε στενά, ένας άνθρωπος που βλέπει πάρα πολύ ποδόσφαιρο, που ξέρει παίκτες μέχρι και… στο Μεξικό, ενώ, όσον αφορά και σε εμένα προσωπικά, με στήριξε, μου μιλούσε ποδοσφαιρικά, προσπαθούσε να με κάνει καλύτερο.
Μαζί του, τη δεύτερη χρονιά, έγινα και αρχηγός. Παίζουμε ένα φιλικό προετοιμασίας με τον Εργοτέλη στο Γεντί Κουλέ και μου λέει «έλα να πάρεις το περιβραχιόνιο». Όταν όμως γίνεσαι αρχηγός μέσα σε έναν χρόνο, αυτό μπορεί ενδεχομένως να μην αρέσει σε κάποια παιδιά που είναι χρόνια στην ομάδα, πράγμα απολύτως κατανοητό. Τον ρώτησα λοιπόν πριν το φιλικό μήπως πρέπει να το ξανασκεφτεί, μήπως δημιουργήσουμε κάποιο πρόβλημα, καθώς δεν ήθελα να χαλάσω τα αποδυτήρια, και η απάντησή του ήταν «είναι δική μου απόφαση και είναι και απόφαση της διοίκησης».
Παίρνοντας το περιβραχιόνιο, αντιλαμβάνεσαι ότι πλέον έχεις και μεγαλύτερη ευθύνη, σιγά-σιγά (πρέπει να) δίνεις το παράδειγμα με τη στάση σου, τόσο στην προπόνηση όσο και στο γήπεδο, και μετά από ένα σημείο έρχεται και ο σεβασμός.
Εκτιμώ πολύ και τον τελευταίο προπονητή μου εκεί, τον Τραϊανό Δέλλα. Αποτελεί έναν πολύ καλό τεχνικό, η καριέρα που έχει κάνει τον έχει βοηθήσει πολύ να βλέπει διαφορετικά το ποδόσφαιρο, έχει πολλές απαιτήσεις καθημερινά, προσπαθεί να σε κάνει καλύτερο και εμένα προσωπικά, αυτό το λίγο που προλάβαμε να δουλέψουμε μαζί, με βοήθησε αρκετά, άλλωστε αγωνίζομαι και στη θέση που έπαιζε κι εκείνος. Κυρίως όμως τον εκτιμώ ως άνθρωπο, άντρας 100%, παλιάς κοπής, μια σπουδαία προσωπικότητα, απ’ τον οποίον πήρα μαθήματα και εξωγηπεδικά.
Γενικότερα, ο ΟΦΗ υπήρξε για εμένα σχολείο, σπίτι, απάγκιο και άλλα πολλά. Η ομάδα μού έδωσε τη δυνατότητα να φορέσω τη φανέλα της και είμαι τυχερός, γιατί εκτός των άλλων γνώρισα εδώ και κάποιους ανθρώπους που μπορώ να τους αποκαλέσω φίλους, γνωρίζοντας ότι η λέξη αυτή είναι πολύ δύσκολο να ειπωθεί και έχει βαθύ νόημα, ανθρώπους που με στήριξαν σε όποια δυσκολία είχα και που χάρηκαν με τις χαρές μου. Παρότι δεν είμαι Κρητικός, ο σύλλογος αυτός ήταν το σπίτι μου, έτσι το ένιωσα, έτσι θα το νιώθω για πάντα!
