Συγκλονίζει το αντίο του Μιχάλη Φραγκουλάκη στα γήπεδα!

Μετά από 34 χρόνια στα γήπεδα, με τον ΟΦΗ ν’ αποτελεί το μεγαλύτερο και πιο συναισθηματικό κομμάτι της καριέρας του, ο Μιχάλης Φραγκουλάκης έβαλε τέλος στην σπουδαία ποδοσφαιρική του διαδρομή.

Ένα παιδί που είναι σπλάχνο, από τα σπλάχνα του ΟΦΗ έβαλε τέλος στην διαδρομή του μέσα στα γήπεδα που κράτησε για περισσότερες από τρεις δεκαετίες. Με ανάρτηση του μέσω των social media ο Μιχάλης Φραγκουλάκης, μετά και το τελευταίο του παιχνίδι με τον Ηρόδοτο στο Final 4 της ΕΠΣΗ αναφέρει:

«1990-2024! Έφτασε η ώρα λοιπόν, μετά από 34 χρόνια με μια μπάλα στα πόδια, να πω το αντίο. Αυτό είναι το δεύτερο μεγαλύτερο αντίο που είπα, μετά το μεγάλο αντίο όταν έχασα τη μαμά μου. Έφτασε η ώρα για ένα ακόμα μεγάλο και δύσκολο. Έτσι, τελειώνει μια ζωή γεμάτη μπάλα, γεμάτη πίεση για να πετύχω το όνειρό μου, ένα όνειρο που το κατάφερα και το έκανα πραγματικότητα, να αγωνιστώ στη μεγαλύτερη κατηγορία.

Ένα όνειρο που είχε πολλές δυσκολίες, αμέτρητες στεναχώριες, αλλά και πολλές χαρές. Γνώρισα πολύ κόσμο, έκανα πολλούς φίλους, αλλά και (εχθρούς) μέσα στον αγωνιστικό χώρο λόγω του χαρακτήρα που έβγαζα για το παιχνίδι μου. Ζητάω σε όσους ενόχλησα ένα μεγάλο συγνώμη και να ξέρουν ότι μετά το τέλος του παιχνιδιού ήταν ήδη παρελθόν για εμένα ό,τι γινόταν.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αφροδίτη μου που όλα αυτά τα χρόνια μπόρεσε να με ανεχτεί και να δείχνει κατανόηση όταν εγώ έφερνα τα προβλήματα της μπάλας στο σπίτι και τις πανέμορφες κόρες μου που όταν έρχονταν στο γήπεδο ήταν περήφανες για τον μπαμπά τους.

Ευχαριστώ όλους τους συμπαίκτες μου. Ζητάω και σε αυτούς συγνώμη για κάποιες στιγμές που ξέφευγα και να ξέρουν ότι δεν το έκανα για να τους προσβάλλω, ήταν ένας τρόπος (καλός ή κακός) πίεσης από εμένα για το καλύτερο. Δεν μπορώ να ξεχάσω και τις μεγαλύτερες φαν μου, τις αδερφές μου, που ήταν πάντα περήφανες για εμένα. Σας αγαπώ. Γιάννη Τσουδή.

Ευχαριστώ τον πατέρα μου που μαζί ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι, όταν με πήγε για πρώτη φορά στο Βαρδινογιάννειο και μέσα στο αμάξι διαφωνούσαμε, όταν έκανε τον προπονητή και εγώ δεν του έδινα ποτέ το περιθώριο να μου μιλάει για μπάλα. Ένα τελευταίο συγνώμη και ευχαριστώ στους προπονητές που συνεργάστηκα. Σταματώ γεμάτος, αλλά θα μου λείψεις πολύ…»