Politica 89.8
Ο τεχνικός διευθυντής των Εθνικών Ομάδων εξιστορεί στο athletestories.gr την μεταγραφή του στον ΟΦΗ, το κλίμα που επικρατούσε επί εποχής Γκέραρντ αλλά και την επιστροφή του στην ομάδα το 2005.
Ο Κώστας Κωνσταντινίδης περιγράφει το πως βρέθηκε στον ΟΦΗ από τον Πιερικό, αλλά και το κλίμα όπως και τη νοοτροπία που επικρατούσε στον σύλλογο.
Η περιγραφή του Κώστα Κωνσταντινίδη
Ερχόμενος από τη Γερμανία, βρέθηκα σε άλλες υποδομές, άλλα γήπεδα, αν κι εκεί είχα παίξει σε ξερά αλλά διαφορετικού είδους. Βέβαια, κάποιες φορές όλα αυτά σε κάνουν και πιο ανθεκτικό!
Παρόλ’ αυτά, να τονίσω ότι τότε η Σίνδος είχε το πρώτο γήπεδο χόρτου στην περιοχή της Θεσσαλονίκης, εκτός του Χαριλάου, του ΠΑΟΚ, των μεγάλων ομάδων, του Μακεδονικού κτλ, και μάλιστα το χρησιμοποιούσαν στις προπονήσεις τους πολλές φορές οι μεγάλες ομάδες, όπως ο ΠΑΟΚ και ο Άρης.
Έπαιζα στον Πιερικό, αγωνιζόμουν με την Εθνική Ελπίδων και κυκλοφορούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα μια φημολογία ότι θα πήγαινα στην ΑΕΚ με προπονητή τον Μπάγεβιτς, δημοσιεύματα και φήμες σε μια εποχή που δεν υπήρχαν μάνατζερ και οι πληροφορίες ήταν σε ανώτερο επίπεδο, χωρίς εγώ να μάθω κάτι.
Κάποια στιγμή με είχε φωνάξει ο κύριος Λούβαρης για να πάω στον Ολυμπιακό, κατέβηκα Αθήνα, κάναμε ένα ραντεβού, αλλά οι καταστάσεις εξελίχθηκαν πολύ γρήγορα και την επόμενη ημέρα, σχεδόν γυρίζοντας από εκείνη τη συνάντηση, είχα μια επαφή για πρόταση να ενταχθώ στον Παναθηναϊκό ή τον ΟΦΗ.
Πηγαίνοντας από τον Πιερικό στον ΟΦΗ, βρέθηκα σε ένα άλλο επίπεδο.
Και ο αείμνηστος Γκέραρντ ήταν εκεί, η μεγάλη μορφή, η μεγάλη σχολή, ο μεγάλος δάσκαλος, ο οποίος καταρχήν με έκανε να είμαι νικητής μέσα στο γήπεδο, ήταν άριστος διαχειριστής πέρα απ’ την προπονητική του ικανότητα, επρόκειτο για μια ιδιαίτερη φιγούρα που για όλα τα παιδιά που ήμασταν παρόμοιας ηλικίας λειτουργούσε σαν πατέρα μας, του είχες εμπιστοσύνη, είτε έπαιζες είτε όχι.
Η νοοτροπία επίσης ήταν διαφορετική, ήταν εκείνη του νικητή, αλλά ταυτόχρονα αποτελούσε και τεράστια εμπειρία το να βρίσκεσαι μέσα σε αυτήν την οικογένεια.
Ήμασταν, θυμάμαι, τέσσερα-πέντε παιδιά παρόμοιας ηλικίας που παίζαμε στην ίδια θέση, ίσως να παίζαμε δύο στην ίδια 11άδα, αλλά ήμασταν όλη την ημέρα μαζί, φίλοι κολλητοί.
Πέρα όμως από τον Γκέραρντ, υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι, όπως ο Βασιλείου, ο Καζανάκης, ο Μυριοκεφαλιτάκης, στους οποίους στηρίχτηκε μια οργανωμένη διοίκηση, ήταν δηλαδή έτσι φτιαγμένο όλο το οικοδόμημα ώστε όποιος και αν πήγαινε στην ομάδα λειτουργούσε πολύ καλά σε όλο αυτό το σύνολο.
Η επιστροφή στην Ελλάδα και η δεύτερη θητεία του στον ΟΦΗ
Στον ΟΦΗ έπαιζε ο Νίκος Μαχλάς, με τον οποίον μας συνέδεε μεγάλη φιλία, ενώ και με την ομάδα υπήρχε πάντα μια επαφή.
Προπονητής ήταν ο Βαγγέλης Βλάχος, είχαμε συνεργαστεί και στον Παναθηναϊκό, καθώς ήταν ο βοηθός του Βασίλη Δανιήλ, και στη συνέχεια ο Μύρων Σηφάκης, με τον γιο του οποίου, Μιχάλη, μάλιστα παίζαμε μαζί στην ομάδα!
Πάντα ήμουν άνθρωπος ευπροσάρμοστος, ενώ ταυτόχρονα δεν πετάω στα ουράνια, όταν είναι θετικά τα πράγματα, ούτε τα βάφω όλα μαύρα, όταν αυτά χαλάνε.
Ήταν επιλογή μου λοιπόν να πάω τότε στον ΟΦΗ, υπήρχαν και πολλές άλλες προτάσεις στην Ελλάδα, θα μπορούσα να είχα μείνει να αγωνιστώ και στη Γερμανία, αλλά δεν το επεδίωξα, πήγα κατευθείαν και συνειδητά στον ΟΦΗ, γιατί εκτός των άλλων ήθελα και να ζήσω στο Ηράκλειο λόγω της οικογένειας.
Συνεπώς, επρόκειτο για μια επαγγελματική επιλογή, ήταν όμως εκεί και το συναίσθημα.
