Τρομερός Παπάζογλου για το δέσιμο του με την ομάδα: “Ήμουν Αρειανός από μικρός τώρα αν με ρωτήσεις τι ομάδα είμαι λέω Άρης και ΟΦΗ”!

Ο Θανάσης Παπάζογλου εξιστόρησε στο athletestories.gr το χρονικό της μεταγραφής του, αποθέωσε τον κόσμο του ΟΦΗ και όσα έζησε την διετία στο Ηράκλειο και δεν κρύβει πως είναι πλέον και οπαδός της ομάδας.

Ο υψηλόσωμος επιθετικός αγωνίστηκε στο Ηράκλειο την διετία 2012 – 2014 και στα δύο χρόνια που φόρεσε την φανέλα του ΟΦΗ δεν έκρυψε ποτέ το δέσιμο του με τον κόσμο της ομάδας αλλά και το ίδιο το club. Μέσα από την δική του, προσωπική περιγραφή, εξιστορεί πως προέκυψε η πρόταση του ΟΦΗ το καλοκαίρι του 2012 και τα δύο χρόνια που έζησε στο Ηράκλειο πως δέθηκε με τον σύλλογο, μίλησε με τα καλύτερα λόγια για την ομάδα αλλά και τον κόσμο της.

Διαβάστε αναλυτικά όσα λέει ο ίδιος ο Έλληνας φορ

Από τον ΠΑΟΚ έφυγα μετά τον τρίτο χρόνο και πριν την ολοκλήρωση του συμβολαίου μου.

Ήμασταν σε προετοιμασία με τον Δώνη, μια από τις καλύτερες που έχω κάνει, μιλάμε για έναν γνώστη του ποδοσφαίρου και άνθρωπο. Έτσι όπως μου μίλησε, κατάλαβα ότι δεν είχα θέση στο ρόστερ με αυτούς που είχα μπροστά μου και πήρα την απόφαση να φύγω.

Είχα τότε ένα έντονο ενδιαφέρον από τον Μαχλά στον ΟΦΗ.

Ήταν μια μεγάλη αλλαγή για μένα, ένα πισωγύρισμα, και δεν το λέω σε επίπεδο μεγέθους, γιατί για μένα στην Ελλάδα είναι οι τρεις της Αθήνας, οι τρεις της Θεσσαλονίκης, ο ΟΦΗ και η Λάρισα. Είχαν πολλά οικονομικά προβλήματα, οι παίκτες είχαν φύγει και για μένα ήταν ένα μεγάλο ρίσκο.

Είπα στον εαυτό μου ότι «θα πας και θα χτίσεις κάτι από την αρχή», αφού είχα κάνει τον κύκλο μου στη Θεσσαλονίκη.

Θυμάμαι σαν χθες να μιλάω στο γραφείο με τον Αναστόπουλο, ο οποίος προσπαθούσε να με πείσει. Από το παράθυρο έβλεπα την προπόνηση και δεν ήξερα κανέναν παίκτη πλην του Μονιάκη και του Σίσιτς.

Πήγα εγώ, ήρθε ο Κουτσιανικούλης, ο Ιωαννίδης από τον Ηρακλή, φτιάξαμε ένα σύνολο από μείγμα νέων και έμπειρων, έχοντας στόχο να μείνουμε κατηγορία.

Δύσκολη χρονιά, με έναν προπονητή της παλιάς σχολής αλλά με μεγάλο προσόν τη διαχείριση της ψυχολογίας του σέντερ φορ.

Εκείνη την περίοδο εγώ δεν είχα αυτοπεποίθηση. Έμπαινα μέσα και σκεφτόμουν τι θα γίνει, αν δεν βάλω γκολ.

Ο Αναστόπουλος κάθε μέρα μου έλεγε ότι το γκολ δεν πατάς κουμπί για να το βάλεις. Με έβαζε και έκανα ανελέητα τελειώματα, σε κενή εστία, για να έχω, όπως έλεγε, επαφή με τα δίχτυα. Κάπως έτσι ήρθε η στιγμή που αρχίζω και ρολάρω, παίρνω τα πάνω μου με κάποια συνεχόμενα γκολ.

Συνέχισα και με τον Πετράκη, ο οποίος διαδέχτηκε τον Αναστόπουλο. Είχα γίνει η αιχμή του δόρατος. Ο παίκτης που έβαζε τα γκολ. Ήταν η πιο παραγωγική μου χρονιά μέχρι τότε.

Την επόμενη χρονιά ήρθε ένας φοβερός κατά την γνώμη μου προπονητής, ο Σα Πίντο. Κατάφερε να παντρέψει την μαχητικότητα και τα προσόντα των ποδοσφαιριστών με τη σκληρή δουλειά. Μαζί του δεν… τελείωνε η προπόνηση.

Στο οικονομικό βέβαια παραμέναμε απλήρωτοι, με συνέπεια, όταν έφυγα, να πέσει η ομάδα Γ’ Εθνική και να χάσουμε τα λεφτά μας.

Εγώ στα δυο χρόνια “κέρδισα” 20 γκολ, φτάσαμε και ημιτελικό Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό, από τον οποίον αποκλειστήκαμε στην παράταση, ενώ ταυτόχρονα, αν με ρωτήσεις τι ομάδα είμαι, θα σου απαντήσω Άρης και ΟΦΗ!

Πέρασα δυο υπέροχα χρόνια, ο κόσμος με αγάπησε, αναγνώρισε όσα έκανα σε δύσκολα χρόνια για τον ΟΦΗ. Τα κατάλαβα και ανατρίχιασα πραγματικά, όταν πήγα να παίξω με τη Λάρισα και με αποθέωσε.

Ήταν δυο χρόνια δύσκολα, ιδίως στο οικονομικό, και αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που επέλεξα τον Ολυμπιακό, παρότι είχα κι άλλες προτάσεις.