Μεγάλη συνέντευξη Νιόπλια με κατάθεση ψυχής για το παρόν και το μέλλον του ΟΦΗ!

Σε μια απολαυστική συνέντευξη ο Νίκος Νιόπλιας μίλησε στο Sport24.gr για τον ΟΦΗ, τον Γκέραρντ και την Εθνική Ελλάδος.

ΟΦΗ, The Project

Το πρότζεκτ του ΟΦΗ είναι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα επειδή ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Όλοι στην Ελλάδα θέλουμε σήμερα το αποτέλεσμα. Κι αν όχι σήμερα, θα έπρεπε να το είχαμε πάρει από… χθες. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά.

Εδώ πρώτα κοιτάζουν να δημιουργήσουν μία καλή ομάδα, έναν καλό οργανισμό και μετά όλα τα άλλα. Διότι με αυτό τον τρόπο θα έρθουν και τα αποτελέσματα και άρα θα είναι και πιο εύκολο να προσελκύσουν καλούς παίκτες.

Για παράδειγμα, αν μία ομάδα δεν έχει τα απαραίτητα, θα αναγκαστεί να πληρώσει παραπάνω για να πείσει έναν ποδοσφαιριστή να έρθει στην Ελλάδα. Αντίθετα, αν μία ομάδα εκπέμπει υγεία, είναι και πιο εύκολο να φέρει παίκτες αναγνωρισμένης αξίας που θα απολαύσουν αυτό που θα κάνουν. Είναι πολύ όμορφο, λοιπόν, να υπάρχουν και εγκαταστάσεις όπως το ΒΑΚ του ΟΦΗ, το Ρέντη του Ολυμπιακού, παλαιότερα η Παιανία του Παναθηναϊκού και τα Σπάτα της ΑΕΚ.

Κι επειδή αναφέρω την ΑΕΚ, θέλω να σταθώ στη σημασία που έχει για μία ομάδα να χτίσει το δικό της γήπεδο. Οι φίλαθλοι γκρινιάζουν για το αγωνιστικό κομμάτι, ότι η ομάδα δεν παίρνει πρωτάθλημα κλπ, αλλά δεν καταλαβαίνουν πόσο σημαντικό είναι το έργο που ετοιμάζει ο κ. Μελισσανίδης στη Νέα Φιλαδέλφεια. Είναι δεδομένο πως θα αλλάξει επίπεδο η ΑΕΚ με το νέο γήπεδο.

Και για τον ΟΦΗ θα ήταν ιδανικό, πέρα από το Προπονητικό Κέντρο, να έχει και ένα γήπεδο. Υπάρχει στα σχέδια, οι άνθρωποι της ομάδας το έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους και θεωρώ πως, αν πραγματοποιηθεί, θα ολοκληρωθεί συνολικά το πρότζεκτ. Είναι σημαντικό που στην ομάδα βρίσκονται άνθρωποι που γνωρίζουν από ποδόσφαιρο.

Το βλέπουμε, άλλωστε, και στο εξωτερικό με την Μπάγερν που είναι κατά τη γνώμη μου ο πιο δυνατός σύλλογος στον κόσμο. Στις καίριες θέσεις βρίσκονται πρώην ποδοσφαιριστές της ομάδας. Και διαρκώς εμφανίζονται νέοι στο προσκήνιο, επειδή οι παλαιότεροι μεγαλώνουν. Όπως για παράδειγμα ο Όλιβερ Καν που ανέλαβε Διευθύνων Σύμβουλος το περασμένο καλοκαίρι.

Και δεν χρειάζεται να πάμε στο εξωτερικό. Βλέπουμε και τον Ολυμπιακό. Έχει στην ομάδα τον Καρεμπέ, τον Μοντεστό, τον Τοροσίδη. Δικά του παιδιά που γνωρίζουν τη φιλοσοφία του συλλόγου. Βέβαια, θα πρέπει κι αυτοί να είναι καταρτισμένοι. Όχι έχουμε μία καφετέρια και ξαφνικά γινόμαστε μέλη μίας ομάδας μόνο και μόνο επειδή είχαμε παίξει παλαιότερα σε αυτήν.

Θα πρέπει στο ποδόσφαιρο να μπουν νέα μυαλά και να αλλάξουν λίγο… μυαλά αυτοί που διοικούν. Όχι μόνο τις ομάδες, αλλά και την ΕΠΟ, τη Super League.

Οφείλουμε να σκεφτούμε το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου διότι τα τελευταία χρόνια πάμε κατά διαόλου. Αυτή είναι η αλήθεια. Γιατί; Διότι όλοι κοιτάζουν την ομάδα τους. Πώς γίνεται αυτό; Αφού παίζεις μαζί με άλλους 13.

Αν ο αντίπαλός σου δεν είναι δυνατός, δεν θα είσαι ούτε κι εσύ. Κι αυτό φαίνεται στις ευρωπαϊκές πορείες

Σε αγωνιστικό επίπεδο, η περσινή σεζόν ήταν δύσκολη για όλες τις ομάδες. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Αν δεν έχεις κάποιον Άραβα να σε σώσει, τότε δεδομένα δυσκολεύεσαι. Οι μόνοι που κρατήθηκαν καλά ήταν οι Άγγλοι και οι Γερμανοί. Διότι έχουν οργανώσει εξαιρετικά το ποδόσφαιρό τους.

Επιστρέφοντας στα του ΟΦΗ, σίγουρα ήταν μία δύσκολη χρονιά. Δεν ξεκινήσαμε καλά και αν σε πάρει ο κατήφορος, είναι δύσκολο να επανέλθεις. Η μία ήττα φέρνει την άλλη. Είχαμε και τραυματισμούς κι αυτό δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο την κατάσταση.

Τελικά σωθήκαμε στο τέλος, αλλά το πάθημα πρέπει να μας γίνει μάθημα. Τίποτα δεν είναι εύκολο, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και γενικότερα στη ζωή. Όλοι έχουμε τα πάνω μας και τα κάτω μας.

Σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, θα πρέπει ως ΟΦΗ να παρουσιάσουμε μία σταθερότητα αγωνιστικά. Διότι πολύ εύκολα πήγαμε Ευρώπη, αλλά το δύσκολο είναι να διατηρηθούμε στο υψηλότερο επίπεδο. Πρέπει να γίνει με αργά και σταθερά βήματα.

Η αλήθεια είναι πως πέρυσι μας είχαν για τελειωμένους. Δεν γίνεται να κάνεις 10 σερί ήττες στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Αλλά τελικά καταφέραμε να αποφύγουμε τον υποβιβασμό. Κι αφού τα καταφέραμε, βλέπουμε με μεγάλη αισιοδοξία το μέλλον.

Για εμένα τόσο η παραμονή του ΟΦΗ πέρυσι όσο και το πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό ήταν εύκολα.

Τα θεωρώ εύκολα διότι στον Παναθηναϊκό είχαμε παικταράδες και από την άλλη πλευρά ο ΟΦΗ είναι ένα ιστορικό σωματείο με πολύ καλούς ποδοσφαιριστές. Βέβαια, ο Παναθηναϊκός τότε είχε στόχο το πρωτάθλημα, ενώ ο ΟΦΗ πέρυσι δεν είχε ως στόχο να μείνει στην κατηγορία, αλλά να πλασαριστεί σε ευρωπαϊκή θέση. Τα δεδομένα και οι στόχοι άλλαξαν εξαιτίας της πορείας της ομάδας.

Πέρυσι ο διακόπτης άλλαξε επειδή ένιωσα πως οι ποδοσφαιριστές μού έχουν εμπιστοσύνη. Δεν γινόταν να είμαστε τόσο χάλια βάσει ποιότητας. Είχα την εμπειρία ως προπονητής να διαχειριστώ κάποιες καταστάσεις και το πολύ θετικό ήταν πως ήμουν μέσα στην ομάδα από μία διαφορετική θέση πριν αναλάβω την τεχνική ηγεσία. Επομένως, γνώριζα τον κάθε παίκτη και τι μπορεί να προσφέρει.

Στο τέλος της χρονιάς επέστρεψαν κι οι τραυματίες, κάναμε νίκες και δείξαμε πως βρισκόμαστε σε καλή φόρμα. Γι’ αυτό και παραμείναμε στην κατηγορία.

Το πολύ θετικό φέτος δεν είναι απλά ότι δεν χάνουμε εύκολα, αλλά είμαστε πολλές φορές 50-50 ή 60-40 απέναντι σε δυνατές ομάδες για να πάρουμε ακόμα και τη νίκη. Αν εξαιρέσουμε τον αγώνα με τον Άρη, σε όλα τα υπόλοιπα ήμασταν ιδιαίτερα ανταγωνιστικοί.

Το 3-3 με την ΑΕΚ είναι ένας πραγματικός άθλος. Πολλοί λένε πως η ΑΕΚ έπαιζε με 10 παίκτες, αλλά με 10 παίκτες μας έβαλε δύο απ’ τα τρία γκολ. Άρα κι εκείνοι μετά το 3-1 ταρακουνήθηκαν και ήρθε αυτό το σπουδαίο αποτέλεσμα.

Η αλήθεια είναι πως το φετινό καλοκαίρι άρχισε με αρκετή αμφισβήτηση από τον κόσμο. Αλλά εμείς εξ αρχής είχαμε θέσει ως στόχο να χτίσουμε μία ομάδα που θα είναι έτοιμη στην αρχή του πρωταθλήματος.

Ένα μείγμα καλών παικτών από την περσινή ομάδα και νέων που θα έρθουν για να κουμπώσουν άμεσα. Το ζήτημα για εμάς είναι να παρουσιάσουμε μία σταθερότητα. Να υπάρχει μία αγωνιστική ισορροπία στην ομάδα.

Ήμουν ένας άνθρωπος που πάντα κυνηγούσα τους τίτλους. Τόσο ως ποδοσφαιριστής όσο κι ως προπονητής. Ήμουν αρχηγός της Εθνικής Ελπίδων που έφτασε ως τον τελικό του Euro το 1988, ήμουν βασικός στην Εθνική που πήγε στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 1994. Έπαιξα ημιτελικό Champions League με τον Παναθηναϊκό, πήρα πρωταθλήματα και έκανα καλές πορείες με τον ΟΦΗ.

Η επιτυχία φέρνει επιτυχία. Αλλά το σπουδαιότερο απ’ όλα είναι η εμπειρία. Διότι πλέον σκέφτομαι διαφορετικά σε σχέση με 10 χρόνια πριν. Έκανα λάθη επειδή ήθελα να κρατηθώ στο ποδόσφαιρο. Πλέον, είναι όλα πιο εύκολα. Δεν τσακώνομαι και λειτουργώ σίγουρα πιο μυαλωμένα. Όπως ωριμάζουν οι παίκτες, έτσι ωριμάζουν και οι προπονητές. Εδώ ωριμάζουν οι μπαμπάδες (σ.σ. γέλια).

Τη σεζόν 2016-17, όταν ο ΟΦΗ ήταν στη Β’ Εθνική, ήταν οι χειρότεροι έξι μήνες μου στο ποδόσφαιρο. Έπρεπε να κάνω τον ταξιτζή, τον ταμία, τον προπονητή, δεν υπήρχε τίποτα

Γι’ αυτό το λόγο, μετά, για 2-3 χρόνια αποφάσισα να απέχω από την προπονητική. Σιχάθηκα. Κουράστηκα πολύ. Είχα πολλές προτάσεις, από Β’, από Γ’ Εθνική, με καλά λεφτά, αλλά δεν ήθελα να πάω.

Βέβαια, δεν σταμάτησα ποτέ να διαβάζω, να εξελίσσομαι και να βελτιώνομαι πάνω στην προπονητή. Ήθελα να βρίσκομαι σε έναν χώρο που θα αποπνέει υγεία. Κι αυτό μου το προσέφερε ο ΟΦΗ περίπου 2,5 χρόνια αργότερα.

Κι όταν η ομάδα με χρειάστηκε ως προπονητή, ήμουν έτοιμος. Να σας πω την αλήθεια δεν το περίμενα ότι θα αναλάβω την τεχνική ηγεσία της ομάδας όταν έφυγε ο Γιώργος Σίμος. Δεν είχα τέτοιες βλέψεις. Είχαμε στον πάγκο ένα εξαιρετικό παιδί, με πολύ καλή παρουσία που ήταν φίλος μας και προσπαθούσαμε να τον βοηθήσουμε με κάθε τρόπο.

Όμως, έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Έρχονται 2-3 ήττες και πέρα από την ομάδα, κλονίζεται και ο ίδιος ο προπονητής. Κάποια στιγμή χρειάζεται μία αλλαγή, παρότι κι οι άνθρωποι της ομάδας δεν το ήθελαν, διότι ο Γιώργος είχε παρουσίασε ένα πολύ καλό έργο. Συνεχίζει, πάντως, να είναι φίλος μας και να χαίρει της εκτίμησης του συλλόγου.

Εκείνη την περίοδο, είχα και μία πρόταση από την ΕΠΟ για να αναλάβω μία οργανωτική θέση, αλλά σκέφτηκα πως ο ΟΦΗ με χρειάζεται περισσότερο. Κι η αλήθεια είναι πως χαίρομαι που είμαι προπονητής της ομάδας στη Super League. Διότι, όπως σας προείπα, η εμπειρία στη Β’ Εθνική ήταν πολύ δύσκολη.

Άμα δεν θέλει να κερδίζει ο Γιώργος Σαμαράς με δύο παρουσίες σε Μουντιάλ και σε Euro, τότε ποιος θέλει;

Ο Γκέραρντ με επηρέασε και ως άνθρωπο και ως προπονητή. Όχι μόνο σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, αλλά και σε οργανωτικό. Και δεν θα σταματήσω να το λέω: το πιο σημαντικό κομμάτι στο ποδόσφαιρο είναι ο τρόπος που διοικείς. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα στον προπονητή από τη διαχείριση.

Να ξέρεις να διαχειρίζεσαι ΜΜΕ, φιλάθλους, προέδρους, ποδοσφαιριστές, συνεργάτες. Όλο το πακέτο. Πλέον, η προπόνηση είναι το πιο εύκολο πράγμα. Άμα, όμως, δεν μπορείς να είσαι καλός διαχειριστής τα πράγματα είναι δύσκολα.

Τι ιστορία να σου πρωτοπώ με τον Γκέραρντ. Ήμασταν μαζί 15 χρόνια. Ήταν ο άνθρωπος που με ανέδειξε και έφτασα στο σημείο να είμαι ο αρχηγός της ομάδας. Έγινα το δεξί του χέρι. Μπορούσε να με εμπιστευτεί στα πάντα. Είχαμε έναν κοινό σκοπό: το καλό της ομάδας.

Θυμάμαι όταν έπαθα χιαστό και χρειάστηκε να μείνω εκτός για ένα χρόνο, ερχόταν κάθε μέρα από το σπίτι μου. Κάθε μέρα. Έπινε ένα ποτήρι ουίσκι και έτρωγε ένα πορτοκάλι.

Επίσης, κάποια στιγμή είχαμε παίξει ένα τουρνουά στα Μάλια. Εγώ δεν συμμετείχα στην αποστολή. Είχα μείνει πίσω για λόγους ξεκούρασης. Τότε, είχε πει στους παίκτες πως αν πάμε καλά, θα δώσει ρεπό. Επιστρέφουν από τον αγώνα και γύρω στις 12 το βράδυ με παίρνει τηλέφωνο. “Έλα, Γκέραρντ εδώ. Στις 4 έχουμε προπόνηση”. “Τι 4 η ώρα;”, του λέω. “Το πρωί”, μου απαντά και μου το κλείνει.

Μαζεύω την ομάδα, πηγαίνουμε στο ΒΑΚ και κάποια στιγμή εμφανίζεται. “Μίστερ, τι ώρα θα κάνουμε προπόνηση”, του λέω. “Δεν έχουμε προπόνηση, φύγετε”, μου απαντά. Καψώνι κανονικό (σ.σ. γέλια). Έκανε διάφορα τέτοια. Και θυμάμαι πως μου έλεγε: “Όταν γίνεις προπονητής πρέπει να έχεις καλά αποδυτήρια. Αν έχεις καλά αποδυτήρια, όλα θα γίνουν”.

Γνωρίζω πως πολλές φορές η λέξη “διαχειριστής” χρησιμοποιείται υποτιμητικά. Ξέρεις τι κάνουν τώρα, όμως, οι προπονητές; Βάζουν τους συνεργάτες να κάνουν την προπόνηση. Αλλά ο προπονητής δεν παύει να είναι γνώστης, γιατί αυτός βγάζει την προπόνηση. Δες πόσοι κάνουν προπόνηση εδώ μέσα και πόσους συνεργάτες έχουμε.

Ένα σημαντικό κομμάτι είναι να αντιλαμβάνεσαι αυτό που βλέπεις την ώρα του αγώνα. Όλη η δουλειά της εβδομάδας βγαίνει εκεί. Πού να ξέρει ο άλλος τι έκανες όλη τη διάρκεια της εβδομάδας; Έχεις τη διορατικότητα; Έχεις την ικανότητα να διαβάζεις το παιχνίδι; Για μένα η διαχείριση είναι σημαντικό πράγμα.

Και είναι λάθος, είναι βλακεία αυτό που λένε πολλοί, ότι είναι κακό να είσαι διαχειριστής. Ξέρεις τι παίκτες έχουν όλοι αυτοί και πόσα αντέχουν; Γιατί ήταν ο Φέργκιουσον μεγάλος προπονητής; Ήταν κανείς πάνω από τον Φέργκιουσον;

Μία φορά ήμουν σε ένα γκαλά προπονητών Champions League και ο Πλατινί, που ήταν τότε πρόεδρος της UEFA, τους ρωτούσε πώς διαχειρίζονται τους παίκτες. Και ο καθένας έλεγε διαφορετικά πράγματα ανάλογα τη χώρα που ήταν.

Ο Φέργκιουσον είπε πως “πάνω από μένα δεν είναι κανένας”. Ο Γκουαρδιόλα, το θυμάμαι σαν τώρα, σχολίασε πως “στις μεσογειακές χώρες ο παίκτης είναι πιο πάνω από τον προπονητή επειδή οι Ισπανοί έχουν ως είδωλα τους παίκτες κι όχι τον προπονητή”.

Είναι ανάλογα τη χώρα. Οπότε καταλήγουμε και πάλι στη διαχείριση. Και εγώ τα κρατούσα αυτά μέσα μου. Γι’ αυτό λέω: εμπειρία να έχεις, να μαθαίνεις.