Politica 89.8
Βλέποντας τα ρετρό θέματα να είναι στο φόρτε τους αυτήν την εποχή ο Μανώλης Σαρρής γράφει για τον ΟΦΗ, που στα δικά του μάτια, είναι ο καλύτερος που είδε.
Ναι, ο κόσμος του ΟΦΗ είδε ομαδάρες και παιχταράδες. Ειδικά, αυτοί που τώρα είναι στα 50 +/-, που έζησαν τον ΟΦΗ της δεκαετίας του ’80 απόλαυσαν μια ομάδα που αδικήθηκε από την ιστορία καθώς δεν κατάφερε να πάρει ένα πρωτάθλημα και να γραφτεί στην ιστορία, όπως, δίκαια, το πήρε και η ΑΕΛ εκείνης της εποχής.
Εγώ, καθότι είμαισ τα 37 δεν πρόλαβα αυτόν τον ΟΦΗ, οι αναμνήσεις από την ομάδα που απέκλεισε την Ατλέτικο είναι αναιμικές οπότε πηγαίνοντας και εγώ με το ρεύμα της εποχής είπα να γράψω για την ομάδα που στα δικά μου μάτια ήταν ότι καλύτερο είδα. Και ήμουν τυχερός καθώς ως κάτοικος Καμινίων και μένοντας λίγα μέτρα απόσταση από το “Γεντί Κουλέ”, το ραντεβού μου στο γήπεδο ήταν μόνιμο. Είτε με την συντροφιά του πατέρα μου, είτε μόνος μου παίρνοντας σκάρτο ένα χιλιάρικο ως χαρτζιλίκι για να τρυπώσω στο γήπεδο, πότε στην θύρα 1 και πότε στην θύρα 4.
Ο δικός μου ΟΦΗ, που είδαν τα μάτια μου να παίζει την καλύτερη μπάλα εκείνη την εποχή στην Ελλάδα ήταν ο ΟΦΗ της περιόδου 1996 – 1997. Μια ενδεκάδα που είχε έξι διεθνείς (Χανιωτάκης, Κωνσταντινίδης, Πουρσανίδης, Νιόπλιας, Φραντζέσκος, Αναστασίου) μέσα σε λίγα χρόνια – πριν και μετά και η οποία ήταν μια ομαδάρα με τα όλα της. Είναι καθαρά υποκειμενική αυτή η άποψη, άλλωστε για αυτόν τον λόγο έχουμε και δημοκρατία βρε αδερφέ ώστε ο καθένας να μπορεί να επιλέγει εκείνο που θέλει και όσα χρόνια και αν περάσουν, όσους παίκτες και αν είδα να φορούν τα “ασπρόμαυρα”, πάντα έχω να λέω πως είδα ότι καλύτερο θυμάμαι από τα μάτια μου μέσα και έξω από το γήπεδο.
Μια ομάδα που παρότι, λίγους μήνες πριν, είχε χάσει τον Μαχλά που έφευγε για την Ολλανδία και τον Γενάρη είδε τον πρώτο της σκόρερ (Φραντζέσκο) να φεύγει για τον ΠΑΟΚ, κατάφερε να βγει Ευρώπη χάρις στο γκολ του Κουτσουπιά μέσα στο ΟΑΚΑ και που θα μπορούσε να είχε εξασφαλίσει και νωρίτερα το εισιτήριο αν δεν έκανε μια αγωνιστική “κοιλιά” – κάτι αναμενόμενο.
Το αντίο του 1996 βρήκε τον ΟΦΗ να είναι δεύτερος με δύο βαθμούς μόλις διαφορά από τον πρώτο Ολυμπιακό (32) και μια ομάδα που τελείωσε το πρωτάθλημα με 66 βαθμούς, την 3η καλύτερη άμυνα στην Α’ Εθνική και την 5η καλύτερη επίθεση.
Ο ΟΦΗ εκείνης της περιόδου έπαιζε εντυπωσιακό ποδόσφαιρο έχοντας ένα ρόστερ που ήταν υπερπλήρες σε κάθε γραμμή: Τερματοφύλακας ο Χανιωτάκης, τετράδα στην άμυνα οι Κιάσσος, Σκέντζος, Παπαδόπουλος, Πουρσανίδης, Νίοπλιας, Φραντζέσκος Κωνσταντινίδης στα χαφ, Μίτιτς, Αναστασίου στην επίθεση. Και από τον πάγκο να έρχεται εκείνος ο παιχταράς ο Ρίζνιτς που έμπαινε μέσα στο γήπεδο και “κεντούσε” στον αγωνιστικό χώρο.
Ένας ΟΦΗ που παρότι το καλοκαίρι έχασε τον Πουρσανίδη, μετά ακολούθησαν οι Κωνσταντινίδης, Αναστασίου, Κιάσσος όχι μόνο δεν έχασε την δύναμη του αλλά ξαναγεννήθηκε ξανά από τα μαγικά χέρια του Γκέραρντ για να οδηγήσει στον θρίαμβο της περιόδου 1999 – 2000.
