Στεφανή σ’ αγαπάμε, ποτέ δεν σε ξεχνάμε

Ήταν 16 Φεβρουαρίου του 2012 όταν έφευγε από τον κόσμο ένας γνήσιος και αγνός οπαδός του ΟΦΗ, ο Στέφανος Χρυσόπουλος τον οποίο δεν έχει ξεχάσει ποτέ ο κόσμος.

Όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με το ρεπορτάζ, έχω να το λέω ότι έκανα φίλους. Και καλούς μάλιστα. Και ΕΣΥ ήσουν ένας από αυτούς. Εσύ Στεφανή ήσουν ή πιο σωστά ΕΙΣΑΙ ένας καλός μου φίλος. Σαν τώρα θυμάμαι, την στιγμή που με πήρε τηλέφωνο ο Χρήστος Βασιλάκης και με ενημέρωσε το κακό μαντάτο. Γνώριζαμε ότι πάλευες για χρόνια και ήσουν μαχητής. Μέχρι την τελευταία ημέρα καιγόσουν για την ομάδα, δεν σε ένοιαζε η “μάχη” που έδινες παρά μόνο να πηγαίνει καλά ο ΟΦΗ. Είναι αλήθεια πως είχες κουραστεί αλλά η αγάπη σου για τον ΟΦΗ δεν σε έκανε να σταματάς να σκέφτεσαι την ομάδα.

Θυμάμαι σαν τώρα όταν ήμουν αποστολή στην Καρδίτσα και εσύ άκουγες το παιχνίδι από το ραδιόφωνο και με τρεμάμενη φωνή με πήρες τηλέφωνο για να διαμαρτυρηθείς. Η τελευταία φορά που σε είχα δει ήταν σε ένα φιλικό στο “Βαρδινογιάννειο” όταν είχες έρθει με τον αδερφό σου, τον Μανώλη. Και σου έλεγα “ρε Στεφανή πρόσεχε, γιατί δεν κάθεσαι σπίτι;”

Έφυγες όρθιος ρε φίλε, άντρας και αρσενικός.