Politica 89.8
Η αθλήτρια του ΟΦΗ Ελίνα Λιάπη μίλησε στο gazzeta.gr για την ενασχόληση της με το ποδόσφαιρο αλλά και την μουσική.
Αναλυτικά όσα είπε
Για ποιο λόγο ένα κορίτσι επιλέγει να παίξει ποδόσφαιρο; Εσένα για παράδειγμα τι σε έσπρωξε σ’ αυτό;
«Γιατί όχι; Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα μου άρεσε το ποδόσφαιρο να το βλέπω, κάτι που σταμάτησα να κάνω όταν ξεκίνησα να παίζω. Είχα κάνει κολύμβηση, τάε κβον ντο και στα 9 μου μού ήρθε να να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Δεν θυμάμαι κάποιο συγκεκριμένα λόγο, απλά συνέβη».
Οι γονείς σου πώς αντέδρασαν;
«Όλοι οι άνθρωποι προοριζόμαστε για κάτι. Για μένα υπήρχαν πολλές πιθανότητες αυτό το “κάτι” να ήταν το ποδόσφαιρο, οπότε ξέροντας ότι η μπάλα με κάνει πραγματικά χαρούμενη δεν είχαν και πολλά περιθώρια από το να με αποτρέψουν να ακολουθήσω αυτό που ήθελα. Πάντως, με στήριξαν στην απόφασή μου, ο μπαμπάς μου δεν έχανε παιχνίδι μου».
Γενικότερα, λένε ότι οι γονείς κάνουν κακό στα παιδιά τους, ισχύει και στο γυναικείο ποδόσφαιρο;
«Το μεγαλύτερο κακό οι γονείς το προκαλούν. Όλοι νομίζουν ότι έχουν στο σπίτι τους το νέο Μέσι ή μιας και μιλάμε για γυναικείο ποδόσφαιρο τη νέα Μάρτα. Όσο ανέβαινε κατηγορίες και δεν ήμασταν πια παιδιά τα πράγματα ήταν καλύτερα και πιο αρμονικά».
Ποιο είναι το στιλ παιχνιδιού σου;
«Αγαπημένος μου παίκτης είναι ο Τότι, είμαι 10άρι, μ’ αρέσει να δημιουργώ και να σκοράρω. Επίσης δεν μ’ αρέσει να παίζω αντιαθλητικά, σ΄ όλα αυτά τα χρόνια έχω πάρει μόνο μία κίτρινη».
Δεν φοβήθηκες μη τυχόν και χάσεις την θηλυκή σου ταυτότητα;
«Για να συμβεί αυτό πρέπει να το επιτρέψεις. Το ότι ασχολείται μία κοπέλα με το ποδόσφαιρο δεν σημαίνει πως αυτόματα παύει να είναι γυναίκα. Αυτό βέβαια εξαρτάται από την κάθε μία πως το διαχειρίζεται, είναι εντελώς προσωπικό».
Από τα 9 μέχρι τα 22 σου πως έχει εξελιχθεί η εμπειρία σου γύρω από το ποδόσφαιρο;
«Ξεκίνησα από τον Ήφαιστο Περιστερίου, έμεινα στις ακαδημίες για 2 χρόνια και μετά ανέβηκε στην πρώτη ομάδα, στη συνέχεια ακολούθησαν άλλες δύο ομάδες, ήρθε η Εθνική και μετά ο Ατρόμητος και ο Ολυμπιακός Καμινίων. Η τελευταία μου ομάδα, όπου έχω ακόμη το δελτίο μου εκεί είναι ο ΟΦΗ. Πρόκειται για μια πολύ όμορφη εμπειρία. Γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους, άπαντες μου συμπεριφέρθηκαν άψογα, απλά ότι είχα τελειώσει τις σπουδές μου και παράλληλα είχα ξεκινήσει να εργάζομαι. Ετσι ακολουθούσα την ομάδα μόνο στα ματς, κάνοντας προπονήσεις μόνη μου. Αυτό μου ήταν δύσκολο και σε συνδυασμό με το ότι οι απαιτήσεις στην εργασία μου με βάραιναν όλο και περισσότερο έπρεπε να το αφήσω. Τους τελευταίους μήνες δεν είμαι εν ενεργεία παίκτρια αλλά ίσως αυτό να είναι μόνο για λίγο. Μέσα από τις προπονήσεις και τη σωστή διατροφή, ετοιμάζομαι ώστε να είμαι έτοιμη στην περίπτωση που βρεθεί μια προοπτική που να με πείσει να επιστρέψω».
Στην Ελλάδα πόσο εύκολο ή μάλλον πόσο δύσκολο είναι για μια κοπέλα να παίξει ποδόσφαιρο;
«Πέρα από τις συνθήκες και τις σχεδόν ανύπαρκτες βάσεις, δεν μπορεί κάποια κοπέλα να ασχοληθεί με αυτό που αγαπά και να βιοποριστεί – αυτός εξάλλου είναι ο λόγος που και ‘γω έπρεπε να αποστασιοποιηθώ. Πιστεύω όμως πως οι συνθήκες θα βελτιωθούν αλλά θα αργήσουν. Φανταστείτε πως όταν ξεκίνησα εγώ, έλεγαν πως βάσει κανονισμών κάθε ΠΑΕ θα πρέπει να έχει γυναικείο τμήμα. Βλέπετε να συμβαίνει; Ακόμη και στα απλά στην χώρα μας δουλεύουμε με χρονοκαθυστέρηση».
Υπάρχει ρατσισμός;
«Θα το έλεγα “προκατάληψη”. Και από προσωπικές εμπειρίες και από συζητήσεις με άλλες κοπέλες, ξέρω ότι ο κόσμος αντιμετωπίζει το γυναικείο ποδόσφαιρο επιφυλακτικά αρκετά, χωρίς μάλιστα να έχει παρακολουθήσει να δει αν είναι ή όχι ανταγωνιστικό. Αν διαφέρει ή όχι τακτικά και αγωνιστικά. Ό,τι μπορεί να κάνει ένας άνδρας παίκτης, μπορεί και μια γυναίκα. Οι συνθήκες, οι βάσεις κι η προσοχή είναι αυτά που, κυρίως, τα διαφοροποιούν».
Αφήνοντας το ποδόσφαιρο (για λίγο), μπαίνει στη ζωή σου η μουσική.
«Βασικά, τη μουσική την είχα πάντα μέσα μου, απλά δεν είχα τον χρόνο να ασχοληθώ τόσο σοβαρά όσο σήμερα με αυτή. Δεν περίμενα να εξελιχθεί σε τόσο μεγάλο πάθος».
Μουσική ή μπάλα;
«Και τα δύο μ’ αρέσουν το ίδιο, απλά, με τη μουσική δεν έχω φτάσει ακόμη στο σημείο να τραγουδώ μπροστά σε κόσμο».
Αυτό είναι το επόμενό σου βήμα;
«Ναι, θα το ήθελα αν και παρόλο που είχα μάθει στην έκθεσή μου στον κόσμο μέσω της μπάλας, νομίζω ότι ντρέπομαι κάπως με τη μουσική».
Μήπως συμβαίνει αυτό επειδή είχες μάθει να διακρίνεσαι μέσα από την ομαδική δουλειά και τώρα καλείσαι να είσαι μπροστά σε έναν αριθμό ανθρώπων μόνη σου;
«Ναι, μάλλον ισχύει αυτό. Θα μου άρεσε περισσότερο να ανήκω σε ένα γκρουπ, που θα έχω φτιάξει με τους φίλους μου και να παίζουμε παρέα. Θα με βοηθούσε να εξελιχθώ πιο γρήγορα».
Τι είδους μουσική τραγουδάς και παίζεις;
«Κατάλαβα ότι μ’ αρέσει περισσότερη η έντεχνη μουσική. Δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο καλλιτέχνη που να ακούω, είναι τα τραγούδια και οι στίχοι τους που με εκφράζουν».
Αν σου δινόταν η ευκαιρία να παίξεις μπάλα στο εξωτερικό ή να κάνεις περιοδείες με ένα γκρουπ επίσης έξω, τι θα προτιμούσες;
«Νομίζω πως στην παρούσα φάση δεν θα άφηνα την ευκαιρία να παίξω ποδόσφαιρο έξω. Εκεί θα μπορούσα να βρω τις συνθήκες που ονειρευόμουν όταν ξεκινούσα. Εύχομαι να έρθει μια μέρα αυτό, είμαι ακόμη 22 ετών, έχω καιρό για να το πετύχω».
Tο άμεσα σχέδιά σου;
«Πιστεύω ότι το κεφάλαιο ποδόσφαιρο δεν έχει κλείσει. Πιστεύω πως σύντομα θα επιστρέψω στα γήπεδα με μια ομάδα που θα κάνει πρωταθλητισμό. Όσο για τη μουσική, μακάρι να καταφέρω να ξεκινήσω τις live παραστάσεις».
