Ο ΟΦΗ στην πόλη της μιζέριας

Γίνεται να είσαι το μεγαλύτερο μέγεθος της Κρήτης και να νιώθεις “ξένος” μέσα στον τόπο σου. Ο Μανώλης Σαρρής σχολιάζει στο blog του στο Gentikoule.

Όσες κακουχίες και να περάσει αυτός ο σύλλογος, όσα δεινά και να του συμβούν, ένα γεγονός παραμένει αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου: Είτε το θέλουν ορισμένοι, είτε όχι, ο ΟΦΗ ήταν, είναι και θα είναι ο μεγαλύτερος εκφραστής του αθλητισμού της Κρήτης. Είναι το brand name που ισάξιο του δεν πρόκειται να υπάρξει εντός του νησιού, σε όλα τα αθλήματα και πάνω από κάθε άλλο “πυροτέχνημα” που θα κάνει την εμφάνιση του στην Κρήτη. Κάνω αυτόν τον πρόλογο γιατί όλα αυτά τα χρόνια έχουν εμφανιστεί αρκετά “πυροτεχνήματα” μέσα στο νησί αλλά αποδείχθηκαν… κομήτες. Έκαναν το ξεπέταγμα τους, αντιλήφθηκαν πως ότι και να κάνουν, ΟΦΗ δεν θα γίνουν και εξαφανίστηκαν μέσα σε λίγα χρόνια.

Τώρα θα πει κάποιος ότι γράφω τα αυτονόητα όμως δυστυχώς στην εποχή που ζούμε και τα αυτονόητα πρέπει να επαναλμβάνονται προκειμένου να μην ξεχνάμε ποτέ ποιος είναι ο ΟΦΗ και τι πρεσβεύει ακριβώς.

Γράφω αυτό το κείμενο με αφορμή κάποια πράγματα που έχουν συμβεί την τελευταία εβδομάδα και τα οποία (ευτυχώς) δεν άγγιξαν το ποδοσφαιρικό τμήμα. Όμως χτύπησαν ευαίσθητες χορδές στον ΟΦΗ και κυρίως στην μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλεται το τελευταίο τρίμηνο. Μια προσπάθεια που δεν έχει κανένας το δικαίωμα να την αμφισβητήσει και να της ρίξει “σκιές” διαφόρων ειδών. Καμία φορά τσακώνομαι στο Facebook με ορισμένους που λένε την (υπερβολική αλλά ειλικρινή τελικά) φράση: “Αν δεν υπήρχε ο ΟΦΗ, δεν θα δουλεύατε”. Επειδή το θεωρώ, από την πλευρά μου, ανέντιμο να μιλήσω για άλλους συναδέλφους, θα πω για τον εαυτό μου. Όσο βαριά και αν ακούγεται αυτή η κουβέντα, είναι αλήθεια. Ο ΟΦΗ είναι ο σύλλογος (πέρα από την αγάπη που της έχουμε και τα συναίσθηματα που δεν κρύβουμε για αυτήν) που χάρις σε εκείνον το Ηράκλειο, δημοσιογραφικά, έχει αρκετό “ψωμάκι”. Αν υπάρχουν τέσσερα, πέντε, έξι Μέσα που ασχολούνται με τον αθλητισμό, το 80% της προβολής τους έχει να κάνει με τον ΟΦΗ. Δεν είναι ούτε κάποιος υποτιμητικός (για τους άλλους) χαρακτηρισμός, ούτε κάτι το οποίο πρέπει να ντρεπόμαστε να το λέμε. Δεν έχω σκοπό (και δεν είναι του χαρακτήρα μου) που για όσους με γνωρίζουν προσωπικά, είναι σίγουροι για αυτό, να θίξω την υπόληψη κανενός συναδέλφου. Και για αυτόν τον λόγο και το Gentikoule είναι το μοναδικό Μέσο που ΠΑΝΤΑ αναπαραγάγει κάθε συνέντευξη που θα δοθεί στο Ηράκλειο.

Ωστόσο, δυστυχώς για εμένα, το Ηράκλειο είναι μια πόλη που ο ΟΦΗ νιώθει “ξένος” προς εκείνη. Προσοχή, δεν μιλάω για τον κόσμο του και το παρόν κείμενο δεν αναφέρεται στους οπαδούς του. Ο τρόπος αντιμετώπισης που έχει ο ΟΦΗ είναι τουλάχιστον (σε πολλές περιπτώσεις) απαξιώτικός και πάντα θα υπάρχει στο παρασκήνιο ένας “αόρατος” πόλεμος που μαίνεται πίσω από τις κουρτίνες. Την τελευταία εβδομάδα, με αποκορύφωμα την ανακοίνωση της προηγούμενης Παρασκευής, συνέβησαν αρκετά. Και κυρίως υπήρξαν δημοσιεύματα με πολύ υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς για τον ΟΦΗ. Δεν θα μπω στο “τρυπάκι” να πω τι και πως, ούτε το παρόν κείμενο έχει σκοπό να αναδείξει το Gentikoule ή τον Athletic Radio. Ο κόσμος έχει κρίση και αντιλαμβάνεται τι παίζει στο Ηράκλειο.

Η νοοτροπία αρκετών που νομίζουν ότι μπορούν να διαφεντεύουν τον ΟΦΗ είναι κάτι που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Μπορεί να συνέβαινε την δεκαετία του ’80 ή και του ’90 που υπήρχαν σκόρπιες 2-3 εφημερίδες, τώρα πλέον όχι. Όμως και πάλι η προσπάθεια ορισμένων να “χειραγωγήσουν” τον ΟΦΗ, είναι κάτι που συνεχίζεται.

Δεν με ενδιαφέρουν τα πρόσωπα που είναι εκάστοτε στον ΟΦΗ. Άλλωστε, ο ΟΦΗ είναι υπεράνω προσώπων και σήμερα είναι ο τάδε, αύριο είναι ο δείνα. Με ενοχλεί όμως πάρα πολύ να βλέπω να βρίσκεται στο στόχαστρο ο ΟΦΗ (ακόμα και με χτυπήματα κάτω από την μέση) και να μην έχει τον απαραίτητο σεβασμό από ΟΛΟ το Ηράκλειο. Όμως αν θέλετε να βάλετε και την κριτική προσώπων στο παιχνίδι, θα το καταλάβω και θα το αποδεχτώ. Άλλο όμως η κριτική (που πρέπει να είναι σκληρή μέχρι εκεί που δεν πάει) και άλλο είναι ο “κανιβαλισμός” των προσώπων που ασχολούνται με τον ΟΦΗ. Και αυτό το φαινόμενο, βέβαια, δεν είναι τωρινό. Είναι κάτι που το έχω ζήσει αρκετές φορές κατά την διάρκεια των τελευταίων χρόνων και συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν. Όποιος δεν πήγαινε με τα (διάφορα) νερά, είτε λεγόταν Μαχλάς, είτε Πουλινάκης, είτε οποιοσδήποτε άλλος, τότε ξεκινούσε ο πόλεμος κάτω από το τραπέζι.