Τώρα πίσω στο λαγούμι…

Το Ηράκλειο είναι ασπρόμαυρο. Αυτό είναι δεδομένο. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που δεν βάζουν μυαλό. Πλέον δακτυλοδεικτούμενοι. Αρθρογραφεί ο Μανώλης Αλεξάκης στο Gentikoule.

Το Ηράκλειο είναι ασπρόμαυρο. Αυτό είναι δεδομένο. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που δεν βάζουν μυαλό. Πλέον δακτυλοδεικτούμενοι. Είδαν την ομάδα τους στον τελικό και δειλά – δειλά ξεμύτισαν, έπιασαν στασίδι στην καφετέρια. Ο Αλαφούζος, ο Μαρινάκης, ο Σαββίδης κι αυτοί που διοικούν το μαγαζί «Ελλάδα» δεν τους άφησαν ούτε τον τελικό κυπέλλου να δουν στο… τζάμπα, όπως συνέβαινε παραδοσιακά μέσα από τη συχνότητα ενός «ελεύθερου» καναλιού.

Εκεί όμως να πληρώσετε, να πάτε διακριτικά (και χωρίς… διακριτικά) στο καφέ της γειτονίας να δείτε το ΟΑΚΑ από μακριά(όπως άλλωστε γίνεται και με τη Λεωφόρο, το Καραϊσκάκη) και στο τέλος να πανηγυρίσετε (;). Άραγε τι; Τη νίκη του Παναθηναϊκού; Τη νίκη του Αλαφούζου, του ΣΚΑΙ, του συστήματος. Τη νίκη της πρωτεύουσας.

Ίσως τελικά να έχεις την ανάγκη να αισθανθείς μέλος αυτής της κοινωνίας, κι ας μην έχεις καμία σχέση, κι ας μην έχεις πατήσει ποτέ το πόδι σου. Έτσι μόνο και μόνο για να νιώσεις ισχυρός, τροπαιούχος. Ας είναι. Το παρτάκι όμως τελείωσε. Μια μέρα ήταν, το ανεχθήκαμε. Τώρα πίσω στα λαγούμια γιατί 364 μέρες το χρόνο έχει «Γεντί Κουλέ» και σεις NOVA και κανένα ΣΚΑΙ.

Υ.Γ. Για το αγωνιστικό, ο Παναθηναϊκός είναι η πιο φορμαρισμένη ομάδα της Ελλάδας. Πέσαμε πάνω τους. Το παλέψαμε. Ακούγοντας αυτά που έγιναν στον τελικό αντιλαμβάνομαι πως και το 1-0 της κανονικής διάρκειας στη Λεωφόρο ήταν θετικό. Δύο ατυχίες μας κόστισαν το εισιτήριο στον τελικό: η κεφαλιά του Νούνιες στην παράταση και το γεγονός πως η ρεβάνς δεν ήταν στο Γεντί Κουλέ.