Politica 89.8
Ο πρώην ποδοσφαιριστής των «ασπρόμαυρων», παραχώρησε συνέντευξη στην ιστοσελίδα metrosport.gr, μιλώντας για την πορεία του στο ποδόσφαιρο, το ξεκίνημα του, τους τραυματισμούς, το μέλλον του και φυσικά για τον ΟΦΗ.
Όσον αφορά τον ΟΦΗ, ανέφερε ότι στην Κρήτη ένιωσε σαν στο σπίτι του. Τόνισε ότι η ομάδα θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του και εξέφρασε την επιθυμία να κλείσει την ποδοσφαιρική του καριέρα στον σύλλογο.
Aναλυτικά τα όσα ανέφερε στο metrosport.gr:
Γιατί ο Τσιλιανίδης είναι ελεύθερος σήμερα που μιλάμε;
«Γιατί δεν βρήκα κάτι καλό το καλοκαίρι, λόγω του ότι πέρσι δεν αγωνίστηκα με τη Λαμία, δεν είχα κάποια καλή πρόταση και για αυτό αποφάσισα να μην κλείσω κάπου μόνο για να κλείσω, που δεν με ικανοποιεί γενικότερα και σαν ομάδα και σαν πρόταση και να κοιτάξω τον Γενάρη μήπως υπάρχει κάτι καλύτερο. Είχα προσεγγίσεις και από Α΄ και από Β΄ Εθνική».
Κοσμά, θεωρείς ότι είναι καλύτερο το να μείνεις χωρίς ομάδα, επειδή δεν βρήκες αυτό που ήθελες;
«Όχι, απλά ρισκάρεις και καμιά φορά χρονικά μπορεί να σου έρθει κάτι καλύτερο, μπορεί και να μην σου έρθει κιόλας. Πήρα το ρίσκο, αλλά δεν το μετανιώνω.»
Σε ποια θέση πιστεύεις ότι αποδίδεις καλύτερα, αυτή του winger ή του δεύτερου φορ;
«Αν και έχω παίξει πολύ λίγο, θεωρώ ότι ως δεύτερος επιθετικός, είναι πιο κοντά στα στοιχεία μου, γιατί δεν είμαι ένας παίκτης καθαρά γραμμής, ενώ έχω παίξει εξτρέμ στις περισσότερές μου συμμετοχές, αλλά πάντα παίζω σαν εσωτερικός εξτρέμ. Λόγω το ότι δεν ήμουν τόσο ταχυδυναμικός, είχα όμως άλλα στοιχεία, όπως το κράτημα της μπάλας, το συνδυαστικό παιχνίδι».
Όταν έφυγες από τον Αχιλλέα Τριανδρίας σε ήθελαν ΠΑΟΚ, Άρης και Ηρακλής. Γιατί επέλεξες να πας στον Ηρακλή;
«Το κριτήριο ήταν καθαρά ποια ήταν η καλύτερη ακαδημία τότε, γιατί ο Ηρακλής ήταν στις 5 κορυφαίες ακαδημίες της Ελλάδας. Πήγα 10 χρονών στον Ηρακλή, είχαν πάρα πολύ καλές ακαδημίες και γενικός διευθυντής των ακαδημιών ήταν ο Ελευθεριάδης.
Γενικότερα, γινόταν πάρα πολύ καλή δουλειά. Το τμήμα μου πρωταγωνιστούσε στα πρωταθλήματα και στα τουρνουά και η ακαδημία ήταν στα καλύτερά της. Αλλά αυτό σταδιακά άρχισε να φθίνει ελέω των διοικητικών προβλημάτων στον σύλλογο».
Όταν πήγατε να παίξετε τον αγώνα στην Καλλικράτεια, πως ήταν το κλήμα εκείνη την περίοδο στην ομάδα και πως έβλεπες εσύ τα πράγματα;
«Ήταν ιδιαίτερη εμπειρία. Ήταν πολύ παράξενο βασικά… Εκείνο το καλοκαίρι έκανα προετοιμασία με την πρώτη ομάδα, με είχε ανεβάσει ο κύριος Κατσαβάκης, που ήταν προπονητής, προτού τελεσιδικήσει η απόφαση του υποβιβασμού και ξαφνικά μια μέρα μας ανακοινώνεται ότι η ομάδα θα διαλυθεί και θα αγωνιστεί στη Δ’ Εθνική.
Αυτό όπως καταλαβαίνεις ήταν τρομακτικό για όλους και για εμένα, γιατί δεν γνώριζα τι σημαίνει αυτό πρακτικά και ξαφνικά γίνεται το παιδομάζωμα από τις ακαδημίες, άλλοι έφευγαν άλλοι έμεναν, ήταν μία πολύ παράξενη κατάσταση».
Σκέφτηκες εκείνη την περίοδο ότι εντέλει μπορεί το ποδόσφαιρο να μην είναι το βιοποριστικό σου επάγγελμα στο μέλλον;
«Όχι. Γενικά εγώ ήμουν ιδιαίτερα τυχερό παιδί, γιατί ήξερα από μικρός ότι αυτό με το οποίο θα ασχοληθώ επαγγελματικά ήταν το ποδόσφαιρο, οπότε ποτέ στη ζωή μου, όσες δυσκολίες κι αν αντιμετώπισα, δεν μου βγήκε ποτέ από το κεφάλι μου ότι δεν θα τα καταφέρω»
Εκείνη την περίοδο σκέφτηκες μήπως ήταν καλύτερα να αποχωρήσεις;
«Μου πέρασε από το μυαλό, όπως πέρασε και σε όλους τότε, γιατί ήταν πάρα πολύ αβέβαιη η κατάσταση, σκέψου δεν υπήρχαν καλά-καλά άνθρωποι να μιλήσουν… Ξαφνικά βρέθηκε ο Ερασιτέχνης να αναλαμβάνει τα ηνία της ομάδας από το πουθενά κι εμείς δεν γνωρίζαμε τίποτα, δεν γνωρίζαμε κανέναν.
Αλλά μέσα από όλο αυτό βρήκα την ευκαιρία τότε σαν παιδάκι να αγωνιστώ με την φανέλα της ομάδας που μεγάλωσα οπότε μπορεί στην αρχή να μου πέρασε από το μυαλό το τι γίνεται τώρα μήπως να φύγω κλπ, αλλά μετά το μόνο που κοιτούσα ήταν να παίξω στην πρώτη ομάδα από πολύ μικρός.
Σίγουρα, τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα. Για όλα τα παιδιά ήταν κάτι πολύ πρωτόγνωρο το ότι παίζαμε στη Δ΄ Εθνική. Ενώ παίζαμε με άντρες, που το πρωί δουλεύαν και το απόγευμα έπαιζαν ποδόσφαιρο, αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν εύκολο για εμάς, γιατί εμείς ήμασταν παιδιά.
Ήμασταν ομάδα παιδιών με το βάρος της φανέλας του Ηρακλή… Έτρεμαν τα ποδαράκια μας κάθε φορά που μπαίναμε στο γήπεδο. Η βαρύτητα της ομάδας δεν είναι εύκολο να σηκωθεί από 20 παιδάκια».
Πως ένιωσες εκείνη τη στιγμή που φορώντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού διασχίσατε το pasillo των παικτών του Απόλλων Σμύρνης;
«Καταρχήν θέλω να σου πω ότι δεν μου είχε ανακοινωθεί ποτέ αυτό το ότι θα είμαι αρχηγός, σε εκείνον τον αγώνα. Πριν γίνει το παιχνίδι, είχαν πιάσει οι αρχηγοί τον προπονητή και είχαν κάνει μια συζήτηση να δώσουμε το περιβραχιόνιο στον Κοσμά, που έχει περάσει από όλες τις κατηγορίες με αυτήν την ομάδα και εμένα μου ανακοινώθηκε πέντε λεπτά προτού βγω.
Ήρθε ο Πουρτουλίδης με τον Μπουκουβάλα, οι αρχηγοί δηλαδή τότε και μου είπαν, Κοσμά… πάρε το περιβραχιόνιο σήμερα ως φόρο τιμής και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου».
Από τη γενιά της Καλλικράτειας, είσαι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που έμεινε μέχρι και την επιστροφή της ομάδας στην Α΄ Εθνική. Πόσο σημαντικό είναι αυτό για εσένα και αν πιστεύεις ότι σου αναγνωρίστηκε αυτό….;
«Θα σου πω, καταρχήν εκείνη την μέρα ήταν η πρώτη μέρα, που έχω κλάψει στο γήπεδο, μετά το τέλος του αγώνα. Πρώτη φορά μου βγήκαν τα συναισθήματα έτσι τόσο πολύ μετά το τέλος του αγώνα, που δεν μπορούσα να τα ελέγξω, γιατί πέρα από το τι είχαμε καταφέρει σαν ομάδα τότε, έβλεπα και όλη αυτή τη διαδρομή, που είχα κάνει εγώ από μικρό παιδί και ξαφνικά ζούσα το όνειρό μου το ότι θα παίξω στην πρώτη κατηγορία, που αυτός ήταν ο στόχος μου από μικρό παιδί.
Παράλληλα μετά το τέλος του αγώνα μπήκαν μέσα στο γήπεδο η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, τα ξαδέρφια μου, ο βαφτισιμιός μου. Ήταν πάρα πολλά άτομα εκεί πέρα. Όπως καταλαβαίνεις ήταν πολύ συγκινητική στιγμή για εμένα η οποία θα μου μείνει για πάντα χαραγμένη.
Το αν μου έχει αναγνωριστεί είναι μια δύσκολη ερώτηση να σου πω την αλήθεια, γιατί τα συναισθήματα μου δεν είναι ξεκαθαρισμένα ως προς αυτό, γιατί υπήρξε μια μερίδα κόσμου που με αποδοκίμασε πάρα πολύ λόγο της φυγής μου στον Αστέρα Τρίπολης, πράγμα που εν μέρει το καταλαβαίνω από τη δικιά τους την πλευρά, αλλά και από τη δικιά μου πίστευα ότι ήρθε η ώρα να κοιτάξω το δικό μου μέλλον ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής».
Με την αποχώρησή σου από τον Ηρακλή το καλοκαίρι του 2016 τι συνέβη;
«Ο κόσμος δεν γνωρίζει τι τραβούσαμε εμείς τότε και ποτέ δεν βγήκαμε να πούμε κάτι, ούτε εγώ προσωπικά, άσχετα από την έλλειψη σεβασμού προς εμένα, αλλά και προς όλα τα παιδιά στην ομάδα, από την πλευρά της διοίκησης. Πήρα την απόφαση να αποχωρήσω το καλοκαίρι. Ήταν καθαρά επαγγελματική απόφαση, η οποία προσωπικά αν θέλεις, ο πρώτος που δεν ήθελε να φύγει, ήμουν εγώ.
Αν με ρωτάς δηλαδή θα ήθελες μια ζωή να ήσουν στην πόλη σου και να έπαιζες στην ομάδα που ξεκίνησες, προφανώς ναι θα σου έλεγα, απλά όταν οι συνθήκες στην ομάδα, στην καθημερινότητα, στο οικονομικό και οι διοικητικές φτάνουν σε ένα σημείο απαξιωτικό, προφανώς και εγώ θα κοιτάξω το δικό μου μέλλον».
Πως θυμάσαι τα ματς με την Εθνική Πορτογαλίας για την U-21 παίζοντας απέναντι σε παίκτες που μετέπειτα έκαναν τόσο μεγάλη καριέρα;
«Θυμάμαι ότι στην πλευρά μου έπαιζε ο Ζοάο Κανσέλο και ο Ζέλσον Μάρτινς τώρα του Ολυμπιακού, στο κέντρο έπαιζε ο Μπρούνο Φερνάντες με τον Ρούμπεν Νέβες, γενικά εντάξει οι διαφορές τότε δεν ήταν πολύ μεγάλες μεταξύ των δύο ομάδων, γιατί και εμείς είχαμε τότε πάρα πολύ καλή ομάδα.
Δυστυχώς, είναι μια σκληρή εικόνα της πραγματικότητας πως αυτοί οι παίκτες λόγω της βάσης και τις πραγματικής δουλειάς, που γίνεται από τις ομάδες τους, με πλάνο το να βγάλουν παίκτες, να καθιερωθούν στην πρώτη ομάδα και να τους μεταπωλήσουν είναι αποτέλεσμα το για ποιο λόγο οι Έλληνες ποδοσφαιριστές μένουν στάσιμοι, δεν καταφέρνουν ποτέ να βρεθούν σε επίπεδο πρώτης ομάδας. Είναι πάρα πολύ στενάχωρο δυστυχώς».
Πιστεύεις τα τελευταία χρόνια έχουμε κάνει κάποια πρόοδο στο κομμάτι της ανάδειξης Ελλήνων ποδοσφαιριστών;
«Ναι έχουμε κάνει πρόοδο, γιατί υπάρχουν ομάδες, που πλέον άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους ταλαντούχους Έλληνες ποδοσφαιριστές, αλλά παρόλο αυτά θεωρώ ότι είμαστε πάρα πολύ πίσω και δεν υπάρχει αυτό συντονισμένα από όλες τις ομάδες.
Γίνεται μεμονωμένα από ομάδες οι οποίες είναι καλά οικονομικά, από ομάδες δηλαδή που έχουν δυνατούς προέδρους με αρκετά χρήματα, που έχουν επενδύσει σε αυτό το κομμάτι.
Απορώ πως ομάδες οι οποίες δεν έχουνε τόσα χρήματα δεν κοιτάνε σοβαρά μια τέτοια επένδυση ώστε να μπορέσουνε να βάλουνε περισσότερα έσοδα στην ομάδα με αυτόν τον τρόπο, βγάζοντας νέους Έλληνες ποδοσφαιριστές.»
Τι φταίει και δεν προωθούνται οι Έλληνες και προτιμώνται οι ξένοι;
«Αυτό οφείλεται θεωρώ στο αποτέλεσμα της κάθε Κυριακής, στην Ελλάδα έχουμε το κακό μια ομάδα να κερδίζει την μια Κυριακή και να αποθεώνεται και την άλλη Κυριακή να χάνει και να είναι η χειρότερη, επίσης είναι οι χειρότεροι παίκτες που υπάρχουνε, επίσης είναι ο χειρότερος προπονητής που υπάρχει.
Γενικά η κριτική η οποία ασκείται δεν έχει βάση, βάση επίσης δεν έχει και το πλάνο της ομάδας. Οι ομάδες κινούνται πάντα με τον τρόπο, να πάρουμε κάποιους παίκτες το καλοκαίρι γιατί πρέπει να δείξουμε ότι θα κάνουμε μεταγραφές και αν αυτό δεν πάει καλά, τον Γενάρη τους αλλάζουμε και παίρνουμε άλλους για να πάει καλά η ομάδα.
Δεν πάει έτσι, η ομάδες χτίζονται με πλάνο, με προοπτική διετίας ή τριετίας, παίρνεις έναν προπονητή με βάση αυτό το πλάνο, έναν τεχνικό διευθυντή με βάση αυτό το πλάνο, επίσης με το ίδιο πλάνο κινούνται και οι ακαδημίες προωθούνται κάποια παιδιά, παράλληλα αυτά τα παιδιά στηρίζονται με κάποιες μεταγραφές έμπειρων ποδοσφαιριστών και η κριτική ασκείται μετά από ένα, δύο, τρία χρόνια και να δούμε αν το πλάνο πήγε σωστά.
Εδώ δυστυχώς δεν υπάρχει πλάνο, κινούνται όλα με βάση αποτελέσματος της κάθε Κυριακής, παίκτες έρχονται και φεύγουν μέσα σε 2-3 μήνες με αποτέλεσμα όλη αυτή η αστάθεια να μην ευνοεί και να μην δίνει πρόσφορο έδαφος σε νέους Έλληνες ποδοσφαιριστές.
Επίσης επειδή ο προπονητής κρίνεται κάθε Κυριακή, δεν μπορεί να εμπιστευτεί το αποτέλεσμα εύκολα σε έναν νέο ποδοσφαιριστή, δεν μπορεί δηλαδή να εμπιστευτεί το μέλλον του στην ομάδα και την θέση του τόσο εύκολα σε έναν νέο Έλληνα ποδοσφαιριστή ο οποίος θα κάνει τα πρώτα του βήματα και όταν θα μπει μπορεί τις πρώτες αγωνίστηκες να μην είναι τόσο καλός.
Είναι όλα θέμα πλάνου και όλα θέμα οργάνωσης. Και δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει και κάποια νομοθεσία που να ωθεί τις ομάδες προς αυτήν την κατεύθυνση, δηλαδή να χρησιμοποιείται ένας ελάχιστος αριθμός Ελλήνων ποδοσφαιριστών και στην αποστολή και στην ενδεκάδα.»
Έκανες δοκιμάστηκα στην Αγγλία για λογαριασμό της Φούλαμ, γιατί η μεταγραφή δεν ολοκληρώθηκε;
«Είχα ικανοποιήσει πάρα πολύ την Φούλαμ, αλλά έπρεπε να πληρώσουνε κάποιο σημαντικό ποσό στον Ηρακλή, τα τροφεία δηλαδή, ήτανε ένα αρκετά μεγάλο ποσό και δεν ήτανε διατεθειμένοι να το πληρώσουν εκείνο το χρονικό διάστημα, συν της άλλης ότι για να δώσει μία αγγλική ομάδα ένα τέτοιο ποσό για έναν ποδοσφαιριστή θα πρέπει να είναι κάτι τελείως μοναδικό στην ηλικία του, που δεν υπάρχει άλλος τέτοιος Άγγλος ποδοσφαιριστής προκειμένου να επενδύσουν σε εσένα.»
Αν είχες φτάσει ποτέ κοντά και πόσο, στο να υπογράψεις σε μία από τις μεγάλες ομάδες της Ελλάδας;
«Υπήρχανε περιπτώσεις ναι, που με είχανε προσεγγίσει, πολύ κοντά δεν έφτασε σε φάση να μιλάμε για να πάμε να υπογράψουμε, αλλά πριν το καλοκαίρι του 2020 που ήμουνα στον ΟΦΗ, πριν ξεκινήσει ο Κορωνοϊός δηλαδή, υπήρχε σοβαρή προσέγγιση από μεγάλη ομάδα, συγκεκριμένα από τον ΠΑΟΚ, για να μιλήσουμε το καλοκαίρι σοβαρά για την μεταγραφή μου.
Είχες φτάσει ποτέ κοντά στην «πόρτα» της Εθνικής Ανδρών;
«Ναι, με είχε καλέσει ο κύριος Φαν’τ Σχιπ σε δυο φιλικά τέλη Μαρτίου 2020 που θα γινόντουσαν στην Αμερική, είχα πάρει το χαρτί της αποστολής αλλά δυστυχώς σταμάτησε λόγο Κορωνοϊού.»
Μετά από τους τραυματισμούς, πόσο εύκολο είναι να επανέλθεις στο αγωνιστικό επίπεδο που ήσουν πριν; Να τα αφήσεις όλα πίσω και να κοιτάξεις μόνο μπροστά;
«Πολύ δύσκολο, πολύ δύσκολο… Καταρχήν η αποκατάσταση του χιαστού χρειάζεται καθημερινή προπόνηση, άλλου είδους προπόνηση αλλά καθημερινή και για πάρα πολλές ώρες, κάθε μέρα δηλαδή έκανα τουλάχιστον 5 ώρες ασκήσεις και θεραπείες. Ήτανε αρκετά επίπονη η διαδικασία σωματικά και ψυχολογικά.
Το να φτάνεις σε ένα σημείο να είσαι καλά και να επιστρέφεις σου δίνει τόσο μεγάλη χαρά, για όλα αυτά που έχεις περάσει όλο αυτό το διάστημα που δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια, μόνο αν το έχεις περάσει μπορείς να το καταλάβεις.
Δυστυχώς όμως στην δικιά μου περίπτωση τα πράγματα δεν ήτανε τόσο ευχάριστα γιατί μετά ξανά ξεκίνησαν οι πόνοι στο γόνατο, οπότε μετά ξεκινάει μια διαδικασία το να αμφισβητείς τα πάντα, θέλω να πω πλέον ενώ έχεις προσπαθήσει τόσο πολύ, φτάνεις σε ένα σημείο να μην μπορείς να γευτείς όπως θα ήθελες το μέλλον σου και να κάνεις αυτό που αγαπάς.
Οπότε μετά ξανά ξεκίνησα μια διαδικασία αποκατάστασης για τον λόγο ότι ξανά μπήκα χειρουργείο, αυτό στην ουσία ήτανε σαν να ξανά σούζα τον εφιάλτη που είχα περάσει προηγουμένως…
Πόσο δύσκολο ήταν να περάσεις τους τραυματισμούς σου στο ψυχολογικό κομμάτι και ποιοι ήταν αυτοί που σε στήριξαν σε όλο αυτό;
«Είναι δεδομένο ότι σε παίρνει από κάτω, μιλάμε για μία πολύ δύσκολη περίοδο για εμένα, παλεύεις κάθε πρωί να σηκωθείς από το κρεβάτι και να βρεις την δύναμη να περάσεις μια διαδικασία η οποία δεν σου αρέσει καθόλου.
Για εμένα είναι μια πολύ μαύρη περίοδος γενικά στην ζωή μου, γιατί χάνεται το κίνητρο, ένα κίνητρο το οποίο δεν το είχα χάσει μέρα από την ζωή μου, αλλά εκείνη την περίοδο πάλευα κάθε μέρα να βρω την δύναμη για να συνεχίσω. Παρόλο αυτά ποτέ δεν έχασα τον στόχο μου, ποτέ δεν σταμάτησα να προσπαθώ για να το ξεπεράσω, δυστυχώς μου πήρε πάρα πολλούς μήνες για να το καταφέρω και έπρεπε και να αποδεχτώ στο τέλος το πόσο πίσω είχα μείνει.
Η γυναίκα μου ήταν δίπλα μου σε όλο αυτό, ήταν και παραμένει ήρωας με όλα αυτά που τραβάει μαζί μου, η οικογένειά μου ήταν πάρα πολύ κοντά, η ομάδα, πάρα πολλά παιδιά δηλαδή από την ομάδα του ΟΦΗ, γιατί είμασταν σαν μια οικογένεια τότε όλοι, είμασταν πάρα πολύ κοντά. Όλοι οι άνθρωποι που αγαπούσανε τον Κοσμά και όχι τον ποδοσφαιριστή. Αυτοί μένουν δίπλα σου όταν σταματάνε οι άλλοι να σε θυμούνται και όταν σταματάει το κινητό σου να χτυπάει.»
Σκέφτηκες ποτέ να σταματήσεις το ποδόσφαιρο;
«Ναι εντάξει πάρα πολλές φορές… Υπήρξαν πολλές στιγμές που το σκέφτηκα αυτό, ειδικά τον ενάμισι χρόνο που βρισκόμουν εκτός λόγω του γονάτου μου. Κι επίσης ήταν πολύ δύσκολο ν αποδεχτώ ότι κάποια πράγματα μέσα στο γήπεδο δεν μπορούσα να τα κάνω πλέον, δεν ήμουν στο ίδιο επίπεδο που ήμουν πριν. Το ποσοστό για να επιστρέψει ένας ποδοσφαιριστής στο επίπεδο που ήτανε πριν από έναν τραυματισμό σαν την ρήξη χιαστού είναι πολύ μικρό, γύρω στο 30%.»
Ο χρόνος συμμετοχής σου πέρσι με την φανέλα της Λαμίας ήτανε μικρός, που οφείλεται αυτό;
«Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι άργησα να πάω στην ομάδα, δεν πρόλαβα την προετοιμασία γιατί πήγα στα τέλη Αυγούστου, οπότε και τα παιδιά ήτανε πολύ πιο μπροστά από εμένα, εγώ παράλληλα με τις προπονήσεις έπρεπε να κάνω και κάποιες εξτρά για να φτάσω τους υπόλοιπους. Η ομάδα ξεκίνησε πολύ καλά έπαιρνε τα αποτελέσματα, ο χρόνος μου δεν ήταν αυτός ο οποίος θα ήθελα και θα μπορούσα να δείξω κάτι στον προπονητή, μπήκα 2-3 φορές σαν αλλαγή για 5-10 λεπτά μαξ, δεν κατάφερα να δείξω κάτι. Μετά από κει και πέρα δεν με εμπιστεύτηκε ποτέ ο προπονητής… στα μέσα της χρονιάς έβγαλα και έναν τραυματισμό, οπότε καταλαβαίνεις πως τα πράγματα δεν πήγαν καλά για εμένα…»
Αν παρακολουθείς τις φετινές εξελίξεις στον Ηρακλή και ένα σχόλιο για την προσπάθεια που γίνεται φέτος.
«Ναι παρακολουθώ τον Ηρακλή, δεν έχω ασφαλή συμπεράσματα προς το παρόν, μπήκε ένας άνθρωπος πάρα πολύ δυνατός οικονομικά, έχει και ένα πέρασμα από το Απόλλων Σμύρνης που κατάφερε να τον ανεβάσει Α’ Εθνική.
Θεωρώ πως ο Ηρακλής ήθελε έναν τέτοιο άνθρωπο, να μπορεί να στηρίξει σοβαρά οικονομικά μία νέα προσπάθεια, μακάρι να βρει τον δρόμο της η ομάδα, προς το παρόν δυσκολεύεται πάρα πολύ αλλά εύχομαι να επιστρέψει εκεί που ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Όπως και ο Πανιώνιος, χωρίς τις δυο αυτές ομάδες το Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι φτωχότερο…»
Θα ήσουν ανοιχτός σε σενάριο επιστροφής σου στον Ηρακλή;
«Εννοείται και το καλοκαίρι μιλήσαμε αλλά δυστυχώς δεν καταφέραμε να τα βρούμε. Εγώ δεν έχω κανένα θέμα με καμία ομάδα, πόσο μάλλον με την ομάδα που με ανέδειξε και οφείλω τα πάντα όσα έχω καταφέρει στο ποδόσφαιρο. Ο Ηρακλής έχει μια πάρα πολύ σημαντική θέση στην καρδιά μου.
Για την κίνηση σου να ξυρίσεις το κεφάλι στην παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου (ΟΦΗ – Πας Γιάννινα) υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από όλο αυτό, σχετίζεται με κάποιο γεγονός;
«Γενικότερα ήτανε μία σκέψη μου που την έκανα για πολύ καιρό, νομίζω δύο χρόνια το σκεφτόμουνα, είχα το προσωπικό μου πρόβλημα υγείας που μου στερούσα το να αγωνίζομαι, αλλά στην προσπάθεια μου να βγω από αυτήν την μαυρίλα προσπαθούσα να αντιληφθώ ότι αυτό που τραβάω εγώ δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που μπορεί να τραβάνε άλλοι άνθρωποι.
Έτσι άρχισα να το σκέφτομαι και αποφάσισα εκείνη την ημέρα να ξυρίσω το κεφάλι για εμένα προσωπικά, πέρα από τους δικούς μου δεν το ήξερε κανένας.
Εγώ το είδα σαν μία κίνηση ταπεινότητας πρώτα από όλα στον ίδιο μου τον εαυτό. Όλοι μας όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα έχουμε την τάση να το μεγαλοποιούμε και να νομίζουμε ότι είναι το πιο σοβαρό πρόβλημα στον κόσμο, οπότε εκείνη η στιγμή για εμένα ήτανε πάρα πολύ σημαντική γιατί μου έδωσε ένα μάθημα ζωής το οποίο προσπαθώ ακόμα και σήμερα που δεν είναι εύκολα τα πράγματα στην ζωή μου, αλλά κατάφερα να δω ότι αυτά που περνάς δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που περνάν άλλοι άνθρωποι.
Το έκανα όμως για τον ίδιο μου τον εαυτό και όχι να για να πουλήσω κάτι ή να κερδίσω κάτι από αυτό. Δεν το ήξερε κανένας και όταν πρωτοεμφανίστηκα στο γήπεδο όλοι οι συμπαίκτες μου γελούσαν και κάναν πλάκα και μέχρι να βγει δημόσια ο λόγος για τον οποίο το έκανα δεν το είχα πει σε κανέναν, απλά γελούσαμε με το μαλλί μου. Οι στιγμές μετά και την δημοσιοποίηση ήταν ιδιαίτερα συγκινητικές για εμένα… με στιγμάτισαν.
Δεν θέλει ιδιαίτερη δύναμη για να το κάνεις αυτό, θέλει ενσυναίσθηση… αυτό από το οποίο πάσχει η κοινωνία μας είναι η ενσυναίσθηση. Το πιο μεγάλο μήνυμα λοιπόν όταν αυτό δημοσιοποιήθηκε, κάτι που εγώ δεν ήθελα να δημοσιοποιηθεί αλλά εν τέλει μαθεύτηκε και πήρε διαστάσεις, είναι να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος παραπάνω για κοινωνικά ζητήματα, γιατί στο τέλος της ημέρας ο ένας για τον άλλον είμαστε και μόνο έτσι μπορούμε να βγούμε από τις δυσκολίες.
Το πιο σημαντικό μήνυμα για εμένα ήταν αυτό και αυτό που θέλω να μείνει από αυτή την κίνηση είναι να προβάλλονται μέσα από το ποδόσφαιρο σοβαρά πολιτικοκοινωνικά ζητήματα και να σταματήσουμε να μαλώνει ο ένας για τον άλλον, για τις διαιτησίες… την τοξικότητα δηλαδή κλπ».
Ένα από τα όνειρα σου είναι να αγωνιστείς στο εξωτερικό, πιστεύεις μπορείς να το υλοποιήσεις ακόμα και σε αυτήν την ηλικία;
«Όχι… δυστυχώς αυτό μου το όνειρο μάλλον δεν θα το καταφέρω και είμαι πάρα πολύ στεναχωρημένος για αυτό, αλλά δυστυχώς στη ζωή δεν πετυχαίνουμε όλα μας τα όνειρα. Είναι κάτι το όποιο το έχω αποδεχτεί, αν και δύσκολο βέβαια».
Πως θα ήθελες ιδανικά να κλείσεις την καριέρα σου στο ποδόσφαιρο;
«Θα ήθελα να τελειώσει στην πρώτη κατηγορία και ιδανικά θα ήθελα να τελειώσει στον ΟΦΗ, γιατί στην Κρήτη ένιωσα σαν το σπίτι μου και η ομάδα αυτή θα έχει πάντα την πιο σημαντική θέση στην καρδιά μου και μακάρι να μπορέσω κάποτε να ανταποδώσω την αγάπη που έλαβα!».
Για την ερχόμενη μεταγραφική περίοδο, τι είναι αυτό που ψάχνεις να βρεις σε μία ομάδα έτσι ώστε να υπογράψεις και να πας;
«Ψάχνω ομάδα, που να έχει πλάνο, μία προοπτική και σταθερότητα, που θα δίνει στους ποδοσφαιριστές την ευκαιρία να δουλέψουν απερίσπαστοι και μια ομάδα που θα κάνει πρωταθλητισμό. Σε όποια κατηγορία και αν αγωνίζεται…».
