Politica 89.8
Γράφει ο Νίκος Μαρκάκης στο blog του στο athletic.gr.
Τελείωσε, λοιπόν, η φετινή σεζόν στην Σούπερ Λιγκ για τον ΟΦΗ και τι έχει μείνει να θυμάται από αυτή την διαδρομή των 8,5 περίπου μηνών; Τις τρείς νίκες στο ξεκίνημα με Άρη, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ και πέραν τούτων ουδέν…Μια πορεία που σημαδεύτηκε από άσχημα αποτελέσματα εντός, αδυναμία νίκης εκτός(για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια), με αλλαγή τριών προπονητών (Νταμπράουσκας, Μελ και Δέλλας) και με σταδιακή μείωση της προσέλευσης του κόσμου στο γήπεδο. Μια χρονιά, που κρίνεται κατά γενική ομολογία, ως απολύτως αποτυχημένη σε όλους τους στόχους: από την είσοδο στην εξάδα και την καλή πορεία στο κύπελλο που είχαν τεθεί στο ξεκίνημα μέχρι και την διατήρηση του αήττητου και την κατάληψη της πρώτης θέσης στα πλέι άουτ που μπήκαν αργότερα.
Το τελευταίο παιχνίδι των πλέι άουτ ήρθε σαν…τρέιλερ όλων των προηγούμενων για να τονίσει σε όλους τους τόνους και προς πάσα κατεύθυνση πως αυτή χρονιά ήταν η χειρότερη των τελευταίων ετών, ακόμα ίσως και από την πρώτη της εποχής Μπούση που κινδύνευσε άμεσα με υποβιβασμό και σώθηκε στο μπαράζ με τον Πλατανιά αλλά και εκείνη της δεύτερης περιόδου Σίμου που τερμάτισε στην προτελευταία θέση και σώθηκε στα πλέι άουτ με την πορεία που έκανε στα πλέι άουτ υπό την καθοδήγηση του Νίκου Νιόπλια. Και ήταν η χειρότερη, ακριβώς επειδή στο ξεκίνημα γεννήθηκαν πολλές προσδοκίες με την έγκαιρη μεταγραφική ενίσχυση, οι οποίες αυξήθηκαν μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημα με τις νίκες επί των «μεγάλων» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Φευ, όμως…Σε μια χρονιά που οι παραδοσιακοί αντίπαλοι του για τα πλέι οφ όπως ο Ατρόμητος και ο Αστέρας Τρίπολης είχαν μια κακή πορεία, ο ΟΦΗ όχι μόνο έχασε χωρίς μάχη και από νωρίς τον βασικό του στόχο στο πρωτάθλημα αλλά απώλεσε και την μεγάλη ευκαιρία που του δόθηκε από την κλήρωση του κυπέλλου για να βρεθεί μέχρι τα ημιτελικά κι από κει να διεκδικήσει την παρουσία του στον τελικό. Η χρονιά χάθηκε από τον Γενάρη και στο τέλος χάθηκαν και τα αυγά και τα πασχάλια με την απώλεια και της πρώτης θέσης των πλέι άουτ και του αήττητου και μάλιστα από την ίδια ομάδα που τον πέταξε εκτός κυπέλλου.
Το παιχνίδι της τελευταίας αγωνιστικής με τον Παναιτωλικό στο φινάλε, ήταν μια «φωτογραφία» της φετινής αγωνιστικής περιόδου. Ο Δέλλας πήρε πάνω του την ευθύνη αλλά το έκανε για να καλύψει τους παίκτες του χωρίς ο ίδιος να φταίει στην πραγματικότητα. Τόλμησε και πολύ καλά έκανε να δώσει την ευκαιρία στα νέα παιδιά τα οποία κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κατηγορήσει για την ήττα. Το αντίθετο. Αν εξαιρέσει κανείς το πρώτο 25λεπτο όπου ήταν λογικό να υπάρχει το τρακ του πρωτάρη, κυρίως για τον Θεοδοσουλάκη και οι δυο πιτσιρικάδες που ξεκίνησαν στην βασική ενδεκάδα είχαν καλή παρουσία την οποία μάλιστα ο Αποστολάκης επιβράβευσε και με ένα πολύ ωραίο γκολ. Ο ΟΦΗ έχασε από τον Παναιτωλικό όχι γιατί έπαιξαν μαζί τα δυο νέα παιδιά ή ο Γιαννούλης στο τελευταίο του ματς αλλά επειδή η ομάδα εμφάνισε όλα τα συμπτώματα της άρρωστης νοοτροπίας που είχε στην διάρκεια όλης της χρονιάς. Γιατί το σώμα βρισκόταν στο γήπεδο αλλά το μυαλό μάλλον ταξίδευε ήδη σε άλλες πολιτείες ή και στις κοντινές παραλίες.
