Politica 89.8
Ο Νίκος Μαρκάκης γράφει στο blog του στο athletic.gr τις εντυπώσεις του από το φινάλε του ΟΦΗ στο Ηράκλειο αλλά και το πόσο σημαντικό είναι η περηφάνια που νιώθει κάποιος για αυτήν την ομάδα.
Πριν αρχίσουν τα πλέι άουτ είχαμε γράψει ότι ο στόχος του ΟΦΗ εκτός από την πρώτη θέση έπρεπε να είναι η νίκη σε όλα τα παιχνίδια με τις ομάδες της ουράς, τις οποίες βάσει προγράμματος υποδεχόταν στο Γεντί Κουλέ. Σε αυτά τα τρία παιχνίδια ο ΟΦΗ είχε μια νίκη(με Λαμία 4-1) και δυο ισοπαλίες(με Λεβαδειακό 1-1 και Ιωνικό 2-2) αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι με την εικόνα του δεν έδωσε δικαιώματα κρατώντας…ίσες αποστάσεις ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων.
Το πιο δύσκολο παιχνίδι ήταν το τελευταίο με τον Ιωνικό στο οποίο ο ΟΦΗ υποχρεώθηκε, λόγω της σωστής αποβολής του Πασαλίδη, να αγωνίζεται για ένα ημίχρονο με αριθμητικό μειονέκτημα αλλά και πάλι δεν παράτησε το ματς, και αν ο Νταμπράουσκας είχε κάνει νωρίτερα τις αλλαγές ίσως να είχε μεγαλύτερες πιθανότητες για τη νίκη.
Υπήρξε ένα διάστημα μετά την αποβολή που έμοιαζε σαν χαμένος μέσα στον αγωνιστικό χώρο αλλά η είσοδος των Μπιφουμά και Διαμαντή έστω και καθυστερημένα του έδωσαν την ώθηση που είχε ανάγκη για να ξαναμπεί στο ματς μαζί με την εξέδρα. Αν μάλιστα ο Μπιφουμά ήταν πιο εύστοχος στην φάση του 88΄που από την πάσα του Μανδά βρέθηκε τετ-α-τετ με τον Χουτεσιώτη θα είχε γίνει η ανατροπή της χρονιάς…
Ο ΟΦΗ για μια ακόμα φορά απέδειξε ότι έχει βαριά φανέλα και ιστορία. Κι άλλες φορές στο παρελθόν έχει βρεθεί σε παρόμοια θέση, του ρυθμιστή και πάντα έκανε το καθήκον του χωρίς να τον νοιάζει ποιος ευνοείται και ποιος όχι. Σκεφτείτε τι θα έλεγαν οι κακοπροαίρετοι σε περίπτωσης ήττας από τον Ιωνικό.
Θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια ένα παιχνίδι με την Ξάνθη στο φινάλε του πρωταθλήματος στο Ηράκλειο. Πριν το ματς η ποδοσφαιρική πιάτσα προδίκαζε τη νίκη της Ξάνθης. Στο ημίχρονο του αγώνα με τον ΟΦΗ πίσω στο σκορ(1-2) ακούστηκαν πολλά.
